un monde avec toi

Η επίσημη οικογενειακή δισκοθήκη όταν ήμουν παιδί ήταν ένα ράφι όλο κι όλο. Και λέω επίσημη γιατί κάποια στιγμή είχα ανακαλύψει δυο συρτάρια φίσκα με κάτι γρατζουνισμένα σαρανταπεντάρια με λαϊκά και χωρίς εξώφυλλο. Μαίρυ Λίντα, Χιώτη μάμπο και τέτοια. Ούτε που ξέρω τι απέγιναν εκείνα. Τα ‘επίσημα’ πάντως ήταν τα άπαντα του Θοδωράκη (πολλά τελοσπάντων), ένα Boxset με 10 δίσκους του Μπιθικώτση, κάμποσα του Λοΐζου, και κάτι παραδοσιακά ρώσικα τραγούδια. Και κάποια στιγμή επειδή άρχισα πιάνο, κάμποσα κλασικής μουσικής με έμφαση στο Chopin. Υποθέτω υπήρχε το σκεπτικό πως αν ακούω πολύ deutsche grammophon θα καταλήξω να παίζω και καλύτερα. Εγώ απλά αγχωνόμουν και πάθαινα κατάθλιψη.

Εν πάσει περιπτώσει, το θέμα είναι πως μέσα σε όλα αυτά υπήρχε και αυτό:

Le Grand Orchestre de Paul Mauriat.

nouvelle wave

Όλα άρχισαν με ένα τραγούδι. Μερικές φορές ένα τραγούδι αρκεί να φέρει την καταστροφή. Δεν είμαι ειδική στο new wave ή dark wave. Αλλά μ’ αρέσει, πολύ. Δεν είναι της εποχής μου, αλλά έχω κάποιες ηχητικές αναμνήσεις λόγω της μεγαλύτερης κατά 5 χρόνια αδερφής. Μέχρι εκεί από γνώσεις.

Σε μια από τις αναζητήσεις για την ανανέωση του καθημερινού soundtrack –που ισοδυναμεί με αναβολή των πραγμάτων με τα οποία θα έπρεπε όντως να ασχολούμαι- πέτυχα μια σειρά από φλέβες χρυσού.

Καταρχήν υπάρχει αυτός ο χαμός με την επανακυκλοφορία της ‘Υπέρβασης’ των Metro Decay. Δεν το έχω ακούσει ακόμα ολόκληρο, αλλά εντάξει, παραδέχομαι πως το ‘Σκιές’ πχ είναι πολύ ωραίο. Ή το ‘κειμήλια’. (Και αυτό από τον Φανταστικό Ήχο).

Το ψάξιμο για αυτούς φυσικά κατέληξε στην Ειρκτή. Ωραίο όνομα και ωραίο site. Ειρκτή σημαίνει φυλάκιση ή φυλακή. Εξού και η κάθειρξη.

Χάζεψα κάμποσο με τις κυκλοφορίες τους και με την όρεξη να ποντάρω σε κάτι που να μην έχω ακούσει και να μην έχω ιδέα τι είναι. Αποφάσισα να πάρω ένα album των Brigade Internationale. Το ‘Regard Extreme’. Πρώτη κυκλοφορία σε κασσέτα το 1980.