Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

31 / 2011


Είναι περίεργο πράγμα να γράφω σ’αυτό το blog χωρίς να είμαι στη θέση μου. Στο γραφειάκι, στο δωματιάκι, στην καρεκλίτσα, με τα ηχειάκια. Αντιθέτως, είμαι σε μια σπιταρόνα, σε ένα σαλόνι όσο 3 δωμάτια αθηναϊκού διαμερίσματος, χωρίς γραφείο και χωρίς καρέκλα γραφείου. Πολυθρόνα, coffe table, άνεση. Γίνεται να γράφει κανείς με άνεση? Αλλά είναι χριστούγεννα και είπαμε ότι το 99,9% της ζωής μου αυτές τις μέρες του χρόνου είμαι στο χωριό μου στο Ρίο, και πριν έρθω χρόνος για τα 31 της χρονιάς ούτε για δείγμα. Οπότε η δουλειά και το ξεσκαρτάρισμα έγινε εδώ, στο ανεμοδαρμένο Ρίο, με τζάκι και το κρύο να χτυπάει πισώπλατα, γιατί το τζάκι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι τη μύτη σου να κοκκινίζει από τη ζέστη και την πλάτη σου να την αφήνει να κρυώνει, ακάλυπτη.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Swedish Days

Συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Πριν λίγο πήγα να κάτσω στον υπολογιστή για να γράψω κάτι που με περιτριγυρίζει κάτι μέρες. Πλησιάζουν οι γιορτές και κάθε χρόνο τέτοια εποχή θυμάμαι τη Σουηδία. Και θα έγραφα το γιατί. Έκατσα όμως στον υπολογιστή και είδα μπροστά μου τα νέα για το θάνατο της Cesaria Evora. Αυτό είναι το περίεργο. Γιατί η Cesaria Evora μου θυμίζει επίσης τη Σουηδία.
Στη Σουηδία πέρασα λοιπόν κάποιους χειμωνιάτικους μήνες της ζωής μου το 1999 και λίγο μετά. Ήταν η Erasmus φοιτητική μου ζωή. Και όχι πολύ βόρεια στη Σουηδία, αλλά χαμηλά, στο Lund, εκεί κοντά στο Malmö και την Κοπεγχάγη. Η Κοπεγχάγη δηλαδή ήταν η πιο κοντινή μεγάλη πόλη, και όχι η Στοκχόλμη. Και ευτυχώς, στην Κοπεγχάγη έκανε την ίδια περίοδο την Erasmus θητεία της και η Τ. οπότε αυτό έκανε την διαμονή μας και τα πήγαινε-έλα πιο εύκολα. Η γέφυρα δεν είχε φτιαχτεί ακόμα και για να περάσει κανείς απέναντι έπαιρνε ένα μικρό ferry που έκανε κανά μισάωρο.