plenty of furniture

Αν σε κυνηγάει κάτι, σε κυνηγάει από παντού. Τελευταία με κυνηγάει το παρελθόν. Και τα έπιπλα. Πολλά έπιπλα. Plenty of furniture. Είναι που είμαι στη χώρα του επίπλου. Υπάρχει ένα έπιπλο για κάθε χρήση-υπάρχει ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση. 
Αλλά ο τίτλος “Plenty of furniture” έρχεται από πολύ παλιά. Από την εποχή του Λονδίνου. Πριν, τότε, και μετά το Λονδίνο. Την πιο σκοτεινή και μαύρη περίοδο της ζωής μου.
Πριν φύγω διάβασα το «Περιπέτειες στο εμπόριο δέρματος». Adventures in the skin trade, ο πρωτότυπος τίτλος. Ήθελα να διαβάσω κάτι πολύ αγγλικό πριν μεταναστεύσω. Πέτυχα διάνα. Το βιβλίο με σακάτεψε. Και ο ήρωας του πήγαινε και αυτός στο Λονδίνο. Από το χωριό του κι αυτός. Και εκεί γνώρισε έναν τύπο σε ένα μπαρ, που στο δεύτερο κεφάλαιο τον κάλεσε στο σπίτι του. Το σπίτι ήταν γεμάτο έπιπλα. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Το κεφάλαιο λεγόταν φυσικά “Plenty of furniture”.

Στο Λονδίνο έπαθα κατάθλιψη. Και άλλα πράγματα, αλλά ας μείνουμε στο γενικό της κατάθλιψης. Δούλευα πολύ, διάβαζα πολύ δηλαδή, και άκουγα πολύ μουσική. Όχι ακριβώς πολύ μάλλον. Δηλαδή, όχι ποικιλία. Άκουγα συνέχεια 5-10 κομμάτια. Εμμονικά. 
Σε κάποια εργασία –με κάπως ελεύθερο θέμα- αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το εμπόριο του δέρματος. Πληκτρολόγησα το κείμενο, όλο, από την αγγλική έκδοση. Λέξη-λέξη. 19641 λέξεις. Νομίζω ήξερα ότι υπάρχουν εκείνα τα software που ψηφιοποιούν τα τυπωμένα κείμενα, εννοώ τα κάνουν “editable”,αλλά δεν με ένοιαζε. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ αντέγραφα λίγες σελίδες. Άλλοι μπορούν να γράφουν. Άλλοι να αντιγράφουν. Τύπωσα το βιβλίο σε φακέλους, που ενώθηκαν στην ράχη, σαν κανονικό βιβλίο. Η εργασία ονομάστηκε «ο χώρος της σελίδας». Η κάθε σελίδα αποκτούσε τρεις διαστάσεις και γινόταν αποθήκη του αναγνώστη. Μέσα στις σελίδες-φακέλους έκρυψα κομμάτια ενός παζλ. Ένα παζλ-χάρτη του Λονδίνου από τα μέρη στα οποία κινήθηκε ο ήρωας του βιβλίου του Dylan Thomas, o Samuel Bennet. Ο χάρτης είχε φωτογραφίες από τη διαδρομή του, εισιτήρια τρένων και λεωφορείων, και κάτι χαζά δικά μου κολάζ. Ένα ήταν με πολλά έπιπλα. Plenty of furniture.
Η εργασία εκείνη χάθηκε. ο υπολογιστής καταστράφηκε – χάθηκαν όλα. Και μετά από χρόνια έχασα και το hard copy. Το χάρτη-πάζλ τεραστίων διαστάσεων. Έμεινε μόνο αυτή η εικόνα.

Και έρχεται τώρα η Ε. μετά από 8-9 χρόνια και μου δείχνει αυτό. Η Ε., που είναι η goldestain, είναι ο άλλος μου μισός εγκέφαλος. Για καμιά δεκαριά χρόνια συνεργαζόμασταν, οπότε ο εγκέφαλος δούλευε καλά. Στο λονδίνο οι δρόμοι μας χώρισαν και έπρεπε ο καθένας να δουλεύει μόνος του. Από τότε έχω μείνει μόνο με μισό κεφάλι. Μισό κεφάλι, τι να σου πρωτοκάνει; 
Η goldestain γενικά κρύβεται. Είναι από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους που έχουν δει τα μάτια μου –από κοντά και από μακριά- αλλά εκείνη είναι λίγο παράξενη και δεν το καταλαβαίνει. Έχει εκεί ένα blog που δεν το ξέρει η μάνα του, και καμιά δεκαριά ντοσιέ γεμάτα με υλικό, σχέδια και κολάζ που δεν τα βλέπει το φως της μέρας. 
Όταν μου έδειξε όμως τις καρέκλες, ένιωσα αυτό το τσίμπημα στην καρδιά. Θυμήθηκα το λονδίνο, τον Dylan Thomas και τις περιπέτειες στο εμπόριο του δέρματος. Δεν το είχε διαβάσει. Τα σχέδια με τις καρέκλες τα ονόμασε barricadas.
Η δική μου εκδοχή ήθελε τα έπιπλα να στριμώχνονται σε αποθήκες και σκοτεινά διαμερίσματα. Καρέκλες του Hans Wegner δίπλα σε ανώνυμες καρέκλες ισάξιου κάλλους. Όπως ακριβώς στις αποθήκες με τα έπιπλα παλιατζαρίες εδώ πέρα. Όμως όχι, οι καρέκλες τις goldenstain είναι από άλλο βιβλίο. Δεν το έχω διαβάσει. Δύο αδελφές μου είπε, για να αποκλείσουν τον έξω κόσμο έστησαν οδοφράγματα από τα έπιπλα του σπιτιού τους. Άλλη μια καλή ιστορία. Ειδικά για όσους τα πάνε καλά με την κλεισούρα και φοβούνται να ξεμυτίζουν. Εξού και το barricadas.

Ήθελα να βρω μια μουσική αφορμή να μιλήσω για αυτές τις καρέκλες. Αυτό το blog έχει μόνο ιστορίες που έχουν σχέση με τη μουσική. Έβαλα να ψάξω τους φακέλους μου. Keyword: chairs. Ένιωθα τύψεις που θα εκβίαζα ένα μουσικό συνειρμό για αυτή την ιστορία. Τις συμπτώσεις δεν πρέπει να τις ψάχνεις. Έρχονται μόνες τους.
Αλλά δικαιώθηκα. Πρώτο στα αποτελέσματα ένα κομμάτι που δεν γίνεται να είχα ξεχάσει.
D’arcangelo – Chair Theme. Rephlex CAT127, 2002.
Κάθε μέρα στην μαύρη μαυρίλα του Λονδίνου. Πρέπει να ήταν σε μια από εκείνες τις αξέχαστες συλλογές του p4rs3c.
Στο Λονδίνο άκουγα πολύ μουσική. Όχι ακριβώς πολύ μάλλον. Δηλαδή, όχι ποικιλία. Άκουγα συνέχεια 5-10 κομμάτια. Το The Cure των Non-Prophets. Ηymie's basement – America won/America too. edIT – ashtray και ants. Sixtoo - Boxcutter emporium part 1,2,3. Και το Chair Theme, του D’arcangelo. Όλη εκείνη την κωλοχρονιά. Πως γίνεται να το είχα ξεχάσει;

“You must move out of the station some time, you know,” the man said, returning to a conversation that held no interest for him. “If you want to see around. It’s only fair. It’s not fair to come up in a train and sit in the buffet and then go back and say you’ve seen London, is it?”
“I’m going out now, quite soon.”“That’s right,” the man said, “give London a chance.”