Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

strange things & strange citizens

Το facebook wall μου έχει καταντήσει μια περίεργη ιστορία. Τα νέα από αγαπημένους καλλιτέχνες-δισκογραφικές-youtube videos είναι πιο πολλά απ’ τα νέα των πραγματικών μου φίλων. Δηλαδή, πρώτα μαθαίνω σε τι χρώματα θα βγει το νέο t-shirt της Strange Famous, τι μαγείρεψε ο Alias, τι σκέφτηκε για τους σεισμούς στην Ιαπωνία ο Nosajthing και αν είμαι τυχερή και το πάρει το μάτι μου, μπορεί να δω τις φωτογραφίες από μια εκδρομή φίλων ή καμιά καλή διάλεξη που γίνεται στη σχολή. Δεν πειράζει. Το καλό εξάλλου με τους overseas celebrities είναι πως έτσι υπάρχει κίνηση 24/7 και αν ξενυχτάς για δουλειά έχεις παρέα και δεν είσαι μονάχος. Μαθαίνεις ας πούμε ποιο παιχνίδι μπάσκετ βλέπει ο Joe Beats που έχει μανία με το ΝΒΑ, ή πόσα 7’ έχουν μείνει στο στοκ της Darla Records. Τελοσπάντων.
Στα πλαίσια αυτής της έστω και πλαστής οικειότητας με ανθρώπους με τους οποίους, κατά τ’ άλλα, η μόνη σχέση που θα είχα ποτέ, θα ήταν το να αγοράσω τη μουσική τους, μια μέρα, από αυτές του ατελείωτου χαζέματος, στείλαμε ένα mail στον 2econd class citizen:
«hey man, would you care to come to Athens for a live show?!»

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

slowdive

Ετοίμαζα το επόμενο post με κασσέτες του παρελθόντος και ξαφνικά άκουσα αυτό «άκουσε το, θα σου κάνει καλό» και άλλαξα θέμα. Δεν ξέρω αν μου έκανε καλό ή ζημιά, και δεν ξέρω αν στέκει αυτός ο μουσικός συνειρμός, αλλά μου ήρθαν στο μυαλό οι slowdive. Και σ΄αυτό εδώ το blog, δε γίνεται να μην υπάρχει post με τίτλο slowdive. Απορώ που δεν υπάρχει ήδη. Οπότε άλλαξα τροπάρι.
Τη μέρα ή μάλλον τη στιγμή που πρωτοάκουσα slowdive την θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Ήταν φθινόπωρο του 1997 και οι δυο φιλενάδες είχαμε πάει επίσκεψη στην τρίτη φιλενάδα στο πατρικό της σπίτι στο Χολαργό. Είχαμε κλειστεί σε εκείνα τα μικρά παιδικά δωμάτια που όταν έχεις φτάσει 21 έχουν τιγκάρει τόσο πολύ που δεν χωράς να πατήσεις. Ήμασταν κλειδαμπαρωμένες εκεί μέσα με τις ώρες, πιθανότατα μιλώντας για γκόμενους, και πιθανότατα με τη μάνα του σπιτιού να ανοιγοκλείνει την πόρτα για να μας ταΐζει απανωτά. Δε λέγαμε όχι - παρά τη φαινομενική γκρίνια «μάνα, παράτα μας». Ήταν το μόνο από τα δωμάτια μας που διέθετε πικάπ, καθότι τα δικά μας ήταν φοιτητικά και άρα πιο άδεια. Και επιπλέον στα φοιτητικά σπίτια, η έννοια του υπνοδωματίου δεν έχει αυτήν την ίδια αίσθηση καταφύγιου.
Εκεί λοιπόν, στο Χολαργό, γινόταν συχνά και η αντιγραφή βινυλίων σε κασσέτες και η γενικότερη «εκπαιδευτική τηλεόραση». Πρέπει να ακούγαμε ride, stone roses, house of love και porcupine tree ίσως, και κάποια στιγμή είπε να μας βάλει κάτι πολύ αγαπημένο της. Και πολύ αγαπημένο του αγαπημένου της.