King Archy Marshall Krule

Μερικά παιδιά είναι απλά σκοτεινά. Ακόμα και αν μιλάμε για παιδιά 8 και 10 χρονών.
Όταν άκουσα τον King Krule μέσα από τη συμμετοχή στο δίσκο των Mount Kimbie, έμεινα πολύ σκεφτική. «Ξέρεις, αυτή η φωνή εκεί, που μπαίνει στο δεύτερο κομμάτι λέγοντας «Now did you see me, I killed a man. They all stayed down, but he chose to stand» είναι ένα πιτσιρίκι. Είναι δεν είναι είκοσι χρονών».
Και τώρα τι είναι αυτό? Ληστής τραπεζών? Ένα παιδί που λέει ότι έχει ήδη σκοτώσει κάποιον.

ιστορίες από τον Καναδά: Raymond Biesinger & The Famines

Ας γράψω και για κάτι που δεν μ’αρέσει. Θα ήθελα, αλλά τι να γίνει δεν μ’αρέσει. Μουσικά εννοώ.
Αλλά μιας και μπορεί να αρέσει σε κανάν άλλο το "berzerker barrage" τους, κρίμα είναι να μην ακουστεί για αυτούς μια λέξη. Εκτός πια κι αν είναι πασίγνωστοι και αυτογελοιοποιούμαι: The Famines.
Είναι τόσο κρίμα ένα συγκρότημα με αυτό το Homepage να μην μπορεί να γίνει αγαπημένο μου. Με αυτή τη τέλεια γραμματοσειρά, σαν σκαναρισμένη εφημερίδα του 1890.

Αλλά ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή.

quel hasard: Hezus & Kasbah

Κατηγορία συμπτώσεις: Στο προηγούμενο θέμα για τους Durag και την δυναστεία τους, δεν το είχα πει, αλλά το είχα πάθει: υπήρχε ένα κομμάτι, ένα τέλειο κομμάτι, ένα από τα τέλεια κομμάτια, που όταν το άκουσα είπα αυτό είναι gonjasufiς. Το Fish Meat νούμερο 4.
Ψάχνω στο mu.zz.le, όχι. Ψάχνω στο sufi and a killer, ούτε. Σκέφτηκα θα είναι κανένα από εκείνα τα αδέσποτα του gaslamp τότε, πριν βγει ο επίσημος δίσκος, αλλά δεν κάθισα να το ψάξω. Ούτε που θυμάμαι που και αν τα έχω μαζεμένα εκείνα εκεί. Σήμερα όμως ξύπνησα αποφασισμένη. Και ο καλός ύπνος βοηθά στις αναλαμπές. 

Please, stay with me. Please, stay even though you know my reality.
Please, stay with me. Please, stay even though you know my reality.
Please, stay with me. Please, stay even though you know my reality.

durag

Ωραία. Το άλμπουμ της χρονιάς 2013 αποφασίστηκε ήδη: Durag Dynasty, "360 Waves". To "Super group" από τους καλιφορνέζους Planet Asia, Killer Ben και Tri-state. Παραγωγή Alchemist. Αυτό είναι Hiphop.

- Που τον ξέρω τον Planet Asia?
- Τι που τον ξέρεις, ρε. Συμμετείχε σε εκείνο το κομμάτι του Madlib που λύσσαγες, στο δίσκο των Strong Arm Steady, το "Questions", κατάλαβες?
- ΑΑΑΑΑ, η κομματάρα!

- Και από που αλλού τον ξέρω?
- Από το LA Blues, πάλι των Strong Arm Steady.
- A, ναι το LA Blues που πάει γάντι με το LA Clifornia του Madlib.

Και κοιτάζω τις περσινές επιλογές μου για τα 31 albums της χρονιάς και ο Alchemist είναι στο νούμερο 11 και οι Strong Arm Steady στο 12. Γιατί είμαι τόσο ηλίθια? Aφού μ'αρέσει ο Alchemist. Ό,τι κάνει ο Alchemist μ'αρέσει. Έχει κάτι σαν πανικό σε όλες του τις παραγωγές, τον αναγνωρίζω με τη μία.

same-oh gray

Και όλα ξεκίνησαν από ένα εξώφυλλο δίσκου που πόσταρε το turntable lab στο instagram. Το είδα φευγαλέα χθες βράδυ και σήμερα με το που ξύπνησα είχα το νου μου να το ξαναδώ και να το ψάξω. 
Πολλές άγνωστες λέξεις αλλά το εξώφυλλο μου έκανε πολύ εντύπωση. Θα ήταν από αυτούς του δίσκους που θα αγόραζα χωρίς να έχω ιδέα τι έχουν μέσα. Αλλά περί, gray, shades of..., basquiat, michael holman και nick taylor, μαύρα μεσάνυχτα. Aν και για να δικαιολογηθώ λίγο, ομολογώ πως το όνομα Βasquiat, κάτι μου έλεγε. Αυτό μόνο: κάτι.
Για να βρει τώρα κανείς και να ακούσει το άλμπουμ, με αυτό το όνομα και αυτόν τον τίτλο, είναι μια ταλαιπωρία και μισή, καθότι πλέον οι λέξεις gray+shades οδηγούν κατευθείαν στο μάλλον βλαμμένο βιβλίο της μάλλον βλαμμένης (που όμως πρέπει να έκανε γερό κομπόδεμα με το άρλεκιν) και πρέπει να αποκλείσεις κάθε αναφορά στο νούμερο 50 ολογράφως ή με αριθμούς. Όποιος έχει υπομονή όμως και δείχνει μεγαλύτερο ζήλο για τέτοιες εξερευνήσεις από ότι για τη δουλειά του, βρίσκει την άκρη. Το album είναι ωραίο, πολύ ωραίο σε ορισμένα σημεία μεταξύ αποσπασμάτων από τηλεφωνήματα στη γραμμή βοήθειας "suicide hotline" τα οποία αποσπάσματα αν είναι αληθινά είναι πολύ ανατριχιαστικό ως ιδέα.
Και για έναν άνθρωπο που κυνηγάει τις συμπτώσεις ήταν άλλο ένα σημάδι το ότι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου έχει τον τίτλο "Life on the streets" ο οποίος είναι και υπότιτλος στη σειρά Homicide: Life on the street τη μόνη σειρά που άντεχα, μπορούσα και ήθελα να δω μετά το Wire.

>>

Δεν ξέρω πια τι να πω, έχω να γράψω και κάτι μήνες. Δεν ξέρω τι να πω αλλά ένα πράγμα θα πω: Beak>. Μπορώ να πω και Drokk. Αυτά μπορώ να πω και αυτά μόνο μπορώ να ακούω. Έχω κλείσει τετράμηνο εδώ πέρα και μόνο αυτό μπορώ να ακούω. Και θέλω να γράψω κάτι γι’αυτό εδώ και τόσο καιρό αλλά δεν ξέρω τι. Νομίζω μόνο μονολεκτικά σχόλια μου έρχονται. «τέλειο». «άψογο». «απόλυτο». Αλλά ποστ με μονολεκτικά σχόλια δεν βγαίνει. Αλλά έτσι μου ’ρχεται, κάτι ξερό, σαν τον ήχο τους. Είναι τέλειο. Το θες? Άκου το και θα με καταλάβεις. Αν δεν με καταλάβεις, δεν θα σε καταλάβω, οπότε γιατί να το συζητάμε?

ζωύφια

Επειδή είμαι στην εξοχή και είναι κατακαλόκαιρο και έχει παντού ζωύφια, θυμήθηκα αυτό.Τον Γιώργο Καρπαθάκη τον ανακάλυψα τυχαία, ούτε που θυμάμαι πως και που πια, και βασικά ούτε καν τον ανακάλυψα ακριβώς. Θυμάμαι ότι πέτυχα μια σειρά από κομμάτια του online που μπορούσες να τα κατεβάσεις, και πρώτο ήταν το ‘ζωύφια’. Έπαθα μεγάλο σοκ και το άκουγα όλη εκείνη την ημέρα και κάμποσες επόμενες. Ατελείωτη περισυλλογή σε πολλαπλάσια των7 (σχεδόν 8) λεπτών. Μου άρεσε τόσο που δεν ασχολήθηκα να ακούσω τίποτα άλλο δικό του. Λες και φοβόμουν μήπως απογοητευτώ. Δεν ξέρω. Βλακεία μάλλον, αλλά έμεινα με τα ζωύφια. Ένα κομμάτι που δεν ξέρω γιατί μου θύμισε παλιές μέρες των plaid. Μερικοί συνειρμοί είναι αδύνατο να ερμηνευτούν λογικά.

Και πριν λίγες μέρες ήταν εδώ ο panhimic και μετά από κάμποσα χρόνια ξανα-αράξαμε σε εκείνο το πιο τέλειο σπίτι στον εξωτικό Βύρωνα, με τον κήπο ζούγκλα, και τις μπανανιές, τα κουνούπια, τις κατσαρίδες και τα φιδάκια, όχι τα αληθινά, αυτά που είναι εντομοαπωθητικά. Και αναφέραμε το καινούριο του μικροσκόπιο και ένα video που είχε τραβήξει από κάτι ακάρεα με μεγέθυνση x400. Μετά τα ‘moths’ του Yoni, τα “dust mites”. Και οπότε μαζί με τα ‘ζωύφια’ του Καρπαθάκη ένωσα τα δυο θέματα σε ένα. Ελπίζω να μην τους πειράζει. Κανέναν από τους δύο.

losing the plot

Tον Tiago La, με το Tiago La is losing the plot, τον ανακάλυψα πριν κανά δυο χρόνια, εξαιτίας της λέξης plot. Εντάξει, δεν θέλει και πολλές ανασκαφές για να πετύχει κανείς μια νέα κυκλοφορία της Lex, αλλά και πάλι η χαρά της ανακάλυψης ήταν μεγάλη. Αυτό το μικροσκοπικό album μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθές. Το ίδιο και το αινιγματικό και low profile του Tiago.

Και η θετική προκατάληψη άρχισε, όπως είπα λόγω «plot» πριν καν το ακούσω. Έχω μια τάση να μαζεύω και να συμπαθώ μουσικές που έχουν στον τίτλο τους κάτι από τα παρακάτω: αφήγηση, πλοκή, περιγραφή, σενάριο, σελίδες, κεφάλαια. Οτιδήποτε δηλαδή κάνει τη μουσική κάπως σαν βιβλίο.

Escape Artists: Plot against theme / Prefuse 73 Reads The Books / Presfuse73: Vocal Studies + Uprock Narratives / Ahmad Szabo - This Book is About Words / Clutchy Hopkins: Story Teller / Blockhead: Uncle Tony's Coloring book / Soarse Spoken - Park Bench Narratives / Deaf To The General Public - Storyteller's Story / Jibaro Times Chapter 1 / 4Hero: Two Pages / Attica Blues - Page One / The Smashing Pumpkins – Blank Page / Anathallo - All The First Pages / Colleen - I'll Read You a Story / Eyedea & Abilities – This Story / Thomas Carnacki - Bedtime story for the most fragrant room in the ward / A Reminiscent Drive - Two sides to every story / Broadcast – The Book Lovers / The Divine Comedy – The Booklovers / Camera Obscura - Books Written for Girls / The Declining Winter - We Used to Read Books / Maxïmo Park - Books From Boxes / Talking Heads - The Book I Read

Τελοσπάντων, κάτι τέτοιο δηλαδή. Εν πάσει περιπτώσει είχα χαρεί πολύ με το album του. Το Losing the plot εννοώ.

Πριν καμιά δεκαριά μέρες, ήταν τα γενέθλια μου. Τα δώρα συνεχίζουν να φτάνουν κατά κύματα. Ένα από τα χθεσινά δώρα ήταν αυτό: S.A.Andrée: There’s A Fault. Και αυτό κυκλοφορία Lex.

Christian Marclay

Ένας καλός μου φίλος πρέπει όντως να με συμπαθεί πολύ γιατί χθες μου έστειλε αυτό:

Είναι η σελίδα 4 του τεύχους του Konteiner που κυκλοφορεί. Δεν εννοώ ότι με συμπαθεί επειδή θέλησε να με ξεστραβώσει για τον Christian Marclay στέλνοντας μου το άρθρο αυτό του Voltnoi Brege. Αλλά επειδή μου είπε ότι το project του Marclay του θύμισε το δικό μου project, αυτό που προσπαθούσα να μαζέψω κομμάτια με τίτλους –ημερομηνίες από όλες τις μέρες του χρόνου.

Καλοσύνη του. Αλλά πέρα από μια αγάπη για το χρόνο που περνά, δεν βλέπω και μεγάλη σχέση. Απλά πράγματα. Το Ρολόι-ταινία του Marclay είναι φο-βε-ρό. Επάθα πλάκα με την ιδέα του.

Δεν πρόκειται να το παίξω εδώ πως τον ήξερα τον κύριο. Κακώς. Πολύ κακώς. Οπότε ούτε και θα κάτσω να γράψω τι διάβασα γι αυτόν στο Wikipedia. Μπορεί να το διαβάσει ο καθένας μόνος του. Εκεί έπαθα ένα σοκ ακόμα όταν κατάλαβα ότι συναρμολογεί βινύλια από διάφορα σπασμένα κομμάτια. Έμεινα με την απορία να φαντάζομαι πώς να ακούγεται άραγε ένα τέτοιο πείραμα.
Τελοσπάντων.

brad hamers

Μερικές εξισώσεις:

Two Ton Sloth = Brad Hamers + PZ

PZ = Panzah Zandahz = Big Pauper

Phlegm = Brad Hamers + Slomoshun

Three sides of a circle = Slomoshun + Big moses + Brad Hamers

Πριν λίγους μήνες ο Chukchee με διαφώτισε για άλλη μια φορά. Δεν θυμάμαι πότε και πως ακριβώς, αλλά έπεσα πάνω σε αυτό το όνομα: Brad Hamers.

Δεν τον είχα ακούσει ποτέ ξανά. Πολύ κακώς. Θα έπρεπε. Χάρη σ’αυτόν ένιωσα να ξεσκεπάζω ένα ολόκληρο μουσικό δίκτυο που αγνοούσα την ύπαρξη του.

Ο Brad Hamers κάνει τα πάντα. Είναι mc, ποιητής, συγγραφέας, φωτογράφος, ακτιβιστής και λίγο γραφίστας. Γνωστός πάντως δεν είναι. Ανήκει σ’ αυτό το hiphop παρακλάδι που είναι απόλυτα του γούστου μου. Εσωστρεφές, αργό, μελωδικό και μαύρο σε διάθεση. Φτιαγμένο από έναν λευκό τύπο.

Παιδεύτηκα κάμποσο να βρω τα albums του αλλά νομίζω τα κατάφερα. Τελικά του ανήκει ένας αξιοπρεπής φάκελος, κάτι περισσότερο από 1/2 G.

nouvelle wave

Όλα άρχισαν με ένα τραγούδι. Μερικές φορές ένα τραγούδι αρκεί να φέρει την καταστροφή. Δεν είμαι ειδική στο new wave ή dark wave. Αλλά μ’ αρέσει, πολύ. Δεν είναι της εποχής μου, αλλά έχω κάποιες ηχητικές αναμνήσεις λόγω της μεγαλύτερης κατά 5 χρόνια αδερφής. Μέχρι εκεί από γνώσεις.

Σε μια από τις αναζητήσεις για την ανανέωση του καθημερινού soundtrack –που ισοδυναμεί με αναβολή των πραγμάτων με τα οποία θα έπρεπε όντως να ασχολούμαι- πέτυχα μια σειρά από φλέβες χρυσού.

Καταρχήν υπάρχει αυτός ο χαμός με την επανακυκλοφορία της ‘Υπέρβασης’ των Metro Decay. Δεν το έχω ακούσει ακόμα ολόκληρο, αλλά εντάξει, παραδέχομαι πως το ‘Σκιές’ πχ είναι πολύ ωραίο. Ή το ‘κειμήλια’. (Και αυτό από τον Φανταστικό Ήχο).

Το ψάξιμο για αυτούς φυσικά κατέληξε στην Ειρκτή. Ωραίο όνομα και ωραίο site. Ειρκτή σημαίνει φυλάκιση ή φυλακή. Εξού και η κάθειρξη.

Χάζεψα κάμποσο με τις κυκλοφορίες τους και με την όρεξη να ποντάρω σε κάτι που να μην έχω ακούσει και να μην έχω ιδέα τι είναι. Αποφάσισα να πάρω ένα album των Brigade Internationale. Το ‘Regard Extreme’. Πρώτη κυκλοφορία σε κασσέτα το 1980.

TrI▲ngLes

Το πρόβλημα προέκυψε ήδη από το προηγούμενο post. Με τον Afta-1. Όχι ακριβώς με αυτόν δηλαδή αλλά με το όνομα του. Ούτε με το όνομα του ακριβώς. Με το πώς το γράφει. Τελευταία εμφανίζονται πολλά τρίγωνα. Πολλά σύμβολα. Πολλά.

Δεν θα αρχίσω με την Μ.Ι.Α. και το καινούριο της «Maya».

Ούτε καν με την Avid (digidesign)

Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Το πρόβλημα είναι πάντα οι ▲ΛΛΟΙ. Οι Salem και η παρέα τους μάλλον. Και το Twin Peaks. Και αυτό φταίει, που είδα όλα τα επεισόδια μαζεμένα τελευταία, και βλέπω παντού τρίγωνα, κουκουβάγιες και ακούω Badalamenti μέρα νύχτα μέσα στο κεφάλι μου και εκτός.

Κι όμως δεν φταίω. Δεν τα φαντάζομαι όλα. Υπάρχουν γεγονότα. Υπάρχει μια σειρά από συγκροτήματα που δεν έχουν όνομα.

£ 281.94

αν δεν ήμουν άφραγκη/αν κέρδιζα στο στοίχημα/αν έπαιζα στοίχημα:

- Sparklehorse, Danger Mouse: Dark Night of the Soul [Deluxe Edition] [Box Set]

Τιμή: £ 46.90

Αυτό εδώ είναι ολόκληρη ιστορία. Γνωστή μάλλον, αλλά ωραία. Και πολύπλοκη.

Είναι μια φοβερή all-stars συνεργασία του μακαρίτη του Mark Linkous, του Danger Mouse, του David Lynch και ένα σωρό άλλων φοβερών ονομάτων. Ήταν να κυκλοφορήσει πέρσι αλλά ο Danger Mouse δεν τα βρήκε τελευταία στιγμή με την ΕΜΙ και η δουλειά ακυρώθηκε. Κυκλοφόρησε όμως μια σπάνια έκδοση με το βιβλιαράκι με τις φωτογραφίες του Lynch και όλα, όμως χωρίς τη μουσική (??!). Μόνο με ένα άδειο cdR. Έστω και έτσι πάντως, ήταν δυσεύρετο. Και φυσικά πανάκριβο.

Φέτος, δηλαδή σε κανα-δυο βδομάδες θα κυκλοφορήσει ξανά, κανονικά αυτή τη φορά και με τη μουσική. Η οποία είναι υπέροχη. Το τελευταίο κομμάτι με τη φωνή του David Lynch είναι το κάτι άλλο. Πεθαίνω για τον Lynch.

Και...

fieldlines

…a little earlier this year, I was talking to the Warp guys about some of the stuff they wanted to do for the Cosmogramma release. They showed me the cover artwork and at the time, I was looking some pictures of solar wind and the Earth’s magnetosphere and it kind of clicked for me that the magnetic field line stuff I’d be playing with before, related to the cover artwork in what I thought was a really intuitive way…

Aaron Meyers

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά μόνη μου δεν βάζω να ακούσω flying lotus. Όταν όμως τον ακούω επειδή τυχαίνει να τον ακούει κάποιος άλλος, μ’ αρέσει πολύ.

–τι είναι αυτό που ακούμε? – flying lotus – τι ωραίος που είναι γαμώτο.

– πάντα αυτό λες.

Αλλά μόνη μου δεν βάζω να ακούσω. Ούτε να δω. Με το ζόρι κατέβασα το fieldlines.

April 8th

Στις 8 Απριλίου αυτοκτόνησε ο Kurt Cobain. Δηλαδή στα γενέθλια μου. Εκείνη τη μέρα, το 1994, ήμουν πενταήμερη στην Κέρκυρα. Οι πενταήμερες μπορεί να εξελιχθούν σε μεγάλο φιάσκο αν δεν ακολουθήσεις το ρεύμα. Αλλά μερικά ρεύματα καλό είναι να τα αποφεύγεις. Εκείνη τη μέρα, ή μάλλον τη νύχτα, μας είχαν παρκάρει σε ένα από εκείνα τα τεράστια club όπου το πρόγραμμα αρχίζει με επιτυχίες της εποχής, συνεχίζει με 80’s, 70’s, 60’s πτωτικά, μετά με ελληνικές ταινίες και καταλήγει σε μπουζούκια.

Εδώ κάπου, έχω κάνει μια μίξη αναμνήσεων και μπερδεύω τη βραδιά στο club με την τηλεφωνική συνομιλία όπου έμαθα για τον Cobain από την αδερφή μου, αλλά αυτά τα δύο είναι αδύνατο να συνέβησαν ταυτόχρονα διότι εκείνη την εποχή κινητά δεν υπήρχαν και άρα αποκλείεται να μιλούσαμε εκεί μέσα. Προφανώς η συνομιλία προηγήθηκε.

breathing and receiving oxygen

Όλως περιέργως, πριν από ένα μήνα περίπου πέτυχα τον Sole της anticon, που δεν είναι πια της anticon, να “διαφημίζει” ένα νέο site του Odd Nosdam που δεν είναι απλά site. Είναι ένα νέο label με το όνομα baro records που θα πει Breathing Αnd Receiving Oxygen. Και σκέφτηκα αυτό είναι, πάει ο Nosdam εγκαταλείπει σιγά σιγά κι αυτός την anticon. O Alias τον τελευταίο καιρό ασχολείται φαίνεται περισσότερο με τους Strange Famous, έκανε την παραγωγή για το τελευταίο του B.Dolan και σιγά μην δεν βοήθησε και στο καινούριο του Sageάκου. Και τελοσπάντων, χωρίς Sole - Nosdam - Alias δεν έχω ιδέα τι μέλλον έχει αυτή η εταιρεία, αλλά αυτό βέβαια είναι δικό τους πρόβλημα.

Εν πάσει περιπτώσει το baro records είναι φανταστικό. Δηλαδή ως site. Ο Nosdam το έφτιαξε μαζί με τον hydEON. Και αυτός ο hydEON μ’ αρέσει πολύ. Κάποια στιγμή είχα πετύχει αυτές τις δύο αφίσες και το στυλ του μου έμεινε.

Sufi said...

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή ενός ανθρώπου που είναι πολύ κολλημένος με αυτά που ακούει. Εμένα μάλλον αυτές οι περίοδοι διαρκούν όλη μου τη ζωή. Εν πάσει περιπτώσει είμαι άνθρωπος με μανίες.

Το καλοκαίρι που πέρασε, περνούσε ήσυχα με strange famous, anticon και τα παράγωγα αυτών μέχρι που ένα βράδυ άκουσα αυτό.

Βρέθηκε στο Inbox μου μια μαύρη νύχτα ξενυχτιού και η αλήθεια είναι πως είναι περίεργο που έκατσα και το άκουσα. Συχνά δεν ακούω ό,τι μου στέλνουν. Είπαμε, μανίες. Αυτό που έπαθα λοιπόν όταν άκουσα το holidaze είναι αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα του ότι πρέπει να παραδεχτείς ότι είσαι κολλημένος. Δεν είχε καμία σχέση με τα μουσικά μου ακούσματα (της εποχής έστω) αλλά κατάλαβα ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω που το αγνοώ. Ήταν η φωνή που έρχεται από την έρημο.

gacho rejected

"Ο άντρας που οδηγεί το φορτηγό ονομάζεται Σοπριάνο Αλγκόρ, είναι κεραμοποιός το επάγγελμα, είναι εξήντα τεσσάρων χρονών αν και μοιάζει νεότερος στο παρουσιαστικό. Ο άντρας που είναι καθισμένος στο πλάι του είναι ο γαμπρός του, ονομάζεται Μαρσάλ Γκάσο και δεν έχει κλείσει ακόμα τα τριάντα. Όπως και να’χει, με τέτοιο πρόσωπο κανείς δεν θα τον έκανε τριάντα. Όπως ίσως παρατηρήσατε ήδη, και ο ένας και ο άλλος φέρουν κολλημένα πάνω στο βαφτιστικό τους όνομα κάτι απίστευτα επώνυμα, των οποίων η προέλευση, το νόημα και την αιτία αγνοούν. Το πιο πιθανό πάντως είναι να δυσαρεστηθούν αν κάποια μέρα μάθουν ότι algor σημαίνει τη δυνατή παγωνιά του κορμιού που προαναγγέλλει τον πυρετό, και ότι gacho δεν είναι παρά το μέρος εκείνο στον τράχηλο του βοδιού που υπομένει τον ζυγό."

José Saramago, “Η σπηλιά” (εκδ.Καστανιώτη, 2003)

Έτσι αρχίζει το βιβλίο του José Saramago, “Η σπηλιά” και από εκεί πήραν το όνομα τους οι Gacho Rejected.

s a l e m

Όλα άρχισαν το καλοκαίρι, στις αρχές Αυγούστου όταν ήρθε το newsletter από το rotters golf club, για την νέα κυκλοφορία του Andrew Weatherall. Απανωτά links με οδήγησαν σε ένα podcast του Weatherall για τη σειρά Double Gone Radio. Το tracklisting ήταν το εξής:

1. El Telecote / Calvin Cool (Romulan)

2. Tranquilizer / Pirate Love (Kong Tiki)

3. Shish Kebab / Black Albinos (Delta)

4. Ab/B# / Blue Bambinos (unknown)

5. Rare as the Yeti / Kid Congo (In The Red)

6. Well Alright / Spoon (4 AD)

7. Golden Phone / Micachu (Rough Trade)

8. The Keeper / Higamos Hogamos (DC)

9. Black Eyed Suzy / Justin Townes Earl (Blood Shot)

10. Throwing Bones / Phantom Band (Chemikal Underground)

11. Brotherhood of Death / Apollo Sunshine (Black & Greene)

12. Running on Empty Dub / Honkey Finger (Horse)

13. Redlight / Salem (Rough Trade)

14. Not Invited / The Hunches (In The Red)

15. The One Thing / Grampall Jookabox (Asthmatic Kitty)

16. Body Combat / Black Lips (Vice)

17. Hey You Guys / Circle Square (K7!)

18. Besides / Gui Boratto (Kompakt)

Είχε πολλά ωραία πράγματα εκεί μέσα, αλλά με ένα ειδικά ήταν γραφτό να είναι ακαριαίος έρωτας: το νούμερο 13 - salem. Η ανακάλυψη μου του 2009.

duplicate distribute depute

Νομίζω το αγαπημένο μου μουσικό blog είναι του chukchee. Στον chukchee βρήκα τα άπαντα του Gonja aka Sumach aka «δεν ξέρω και γω πως στην ευχή αλλιώς τον λένε». Ο chukchee έχει μανία με τον James Reindeer (ή αλλιώς «η φωνή που έρχεται από την κόλαση») και πριν –πολύ πριν- κυκλοφορήσει η τελευταία του δουλειά με τον lmntl819 (δεν είναι όνομα αυτό..) μου έστειλε το album σε mp3, δηλαδή του το ζήτησα και μου το έστειλε, και μου ήρθε…δεν ξέρω, να του χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη.

Για αντάλλαγμα νομίζω του είχα στείλει το «Eskimo snow» το sock hop version, που τότε ήταν αρκετά σπάνιο (το album «Eskimo snow» αργούσε ακόμα πολύ). Το είχα ξετρυπώσει σε μια συλλογή που λεγόταν Tiny Mixtapes Vol. 1: Darfur μια συλλογή, τα κέρδη της οποίας «would aid victims in the Sudanese region». Εντάξει, βλακείες μπορεί να είναι όλα αυτά, ας τους πιστέψουμε, δεν ξέρω, ούτε ξέρω και ποιος πολεμάει ποιον στο Σουδάν, αλλά εκεί μέσα υπήρχε ένα κομμάτι (εκτός από το Eskimo snow) που το έλεγαν, ακόμα έτσι το λένε, απλά δεν το ακούω –δεν θέλω να το ακούω- dress the ship in black. Πολύ ωραίο, αλήθεια.

Ο chukchee τελοσπάντων ξέρει τα πάντα.