>>

Δεν ξέρω πια τι να πω, έχω να γράψω και κάτι μήνες. Δεν ξέρω τι να πω αλλά ένα πράγμα θα πω: Beak>. Μπορώ να πω και Drokk. Αυτά μπορώ να πω και αυτά μόνο μπορώ να ακούω. Έχω κλείσει τετράμηνο εδώ πέρα και μόνο αυτό μπορώ να ακούω. Και θέλω να γράψω κάτι γι’αυτό εδώ και τόσο καιρό αλλά δεν ξέρω τι. Νομίζω μόνο μονολεκτικά σχόλια μου έρχονται. «τέλειο». «άψογο». «απόλυτο». Αλλά ποστ με μονολεκτικά σχόλια δεν βγαίνει. Αλλά έτσι μου ’ρχεται, κάτι ξερό, σαν τον ήχο τους. Είναι τέλειο. Το θες? Άκου το και θα με καταλάβεις. Αν δεν με καταλάβεις, δεν θα σε καταλάβω, οπότε γιατί να το συζητάμε?
Υπάρχει και άλλο ένα πρόβλημα. Ήμουν σίγουρη ότι κάπου είχα γράψει μια παραληρηματική παράγραφο για χάρη τους. Αλλά δεν υπάρχει. Δεν τη βρίσκω πουθενά. Ούτε και θυμάμαι τι έλεγε, θυμάμαι μόνο να βρίσκομαι σε μία παρόμοια έξαψη και κάτι να σκαλίζω στο blog αλλά πλέον η μνήμη μου έχει γίνει τελείως αναξιόπιστη. Ποιος, η μνήμη μου, που ήταν η καλύτερη όλων. 

Τελοσπάντων, είχα καιρό να μείνω έτσι άναυδη από μουσική. Μια μέρα δήλωσα «είναι καλύτερο από τους portishead» και με κοίταξαν σαν να έχω πυρετό. Το μέλλον θα δείξει. Για μένα πάντως δεν είναι απλά ένα τέλειο καινούριο album. Είναι ένας καινούριος κόσμος. Μια νέα ψυχική κατάσταση που ήρθε μαζί με το 2012 και τη μετανάστευση. Η μόνη μουσική με την οποία μπορώ να ξυπνάω, να κοιμάμαι, να δουλεύω και να κοιτάω το καινούριο ταβάνι. Η φωνή του Βarrow που έρχεται κατά δόσεις από το υπερπέραν, όποτε θέλει, όχι συνέχεια, σαν να μιλάει μόνος του, η μονοτονία, η παλιουργίλα, η ασπρομαυρίλα, οι μελωδίες που πετάγονται κάθε 4-5 κομμάτια για να ξέρεις ότι αν θέλαμε να κάνουμε ένα γλυκερό άλμπουμ θα το κάναμε στο πιτς φιτίλι, αλλά αυτό δεν είναι ένα γλυκερό άλμπουμ, είναι ένα σκληρό άλμπουμ που λιώνει σε ορισμένα σημεία, όποτε θέλει, για να σε κάνει ό,τι θέλει.

Νομίζω έχω αρχίσει να μεταμορφώνομαι σε ασπρόμαυρη ύπαρξη για χάρη της αισθητικής τους, εντάξει, μπορεί να φταίνε και τα χιόνια, αλλά όταν τους ακούω είναι σαν τα βλέπω όλα ασπρόμαυρα και γκρι. Μαύρα σαν τη διαρκή νύχτα, λευκά σαν τα χιόνια και γκρι σαν τη συννεφιά. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι μόνο ασπρόμαυροι, έχουν και τόσα χρωματιστά βινύλια, πορτοκαλί, κόκκινα, και μωβ, δεν γίνεται με τόσο χρώμα πάλι να σου δίνουν την αίσθηση του ασπρόμαυρου, αλλά να που γίνεται.
Δεν ξέρω τι να πω, αλλά όταν τελειώσει αυτή η χρονιά, το album αυτό θα είναι το album της χρονιάς. That’s my word.

Eggdog / 0898 / Deserters / Wulfstan II / That Cold / Yatton / The Gaol / Said It All / Trong / Spinning Top / Iron Acton / Ladies' Mile / Welcome to the Machine / Mono / Helmet Theme / End Them / Titan Bound / Miami Gunman / Battery Point