all this pain and hurt is relative

Αν μια μέρα πηγαίνει στραβά, μπορεί να πάει πολύ στραβά. Η χθεσινή μέρα δηλαδή. Κατάληξη? Είναι βράδυ, συνεχίζει να βρέχει ασταμάτητα για ένα τρίτο συνεχόμενο 24ωρο, λες ok, τουλάχιστον η κωλομέρα τελειώνει, σε λίγο θα πάω για ύπνο, και ακούς να σε φωνάζουν "έλα να δεις αυτό". Τι να δω, και γιατί να πρέπει να το δώ τώρα και αυτό?

SAGE FRANCIS in Athens, Greece - Antifa Live October 20, 2012 12:00 pm

Δεν είπα και κάτι σπουδαίο. Δεν έβρισα, δεν φώναξα, μάλλον δεν είπα τίποτα. Αν κάτι πάει στραβά μπορεί να πάει ως το διάβολο.
Είναι 2012, δέκα χρόνια μετά το personal journals, ο Sage κάνει συναυλίες αφιερωμένες στον δίσκο αυτόν που για μένα δεν είναι ακριβώς δίσκος, είναι αυτό που είναι για κάποιους η βίβλος, το κοράνι ή η Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Δεν έχω καμία όρεξη να ξαναρχίσω την κλάψα για την χαμένη συναυλία/ευκαιρία της ζωής μου πριν δέκα χρόνια στο Όνομα του Ρόδου. Είναι εξάλλου όλα γραμμένα εδώ.
Το συναίσθημα που επικράτησε μάλλον ήταν κάτι σαν ανακούφιση: καλύτερα έτσι. Τα απωθημένα ίσως να πρέπει να μένουν απωθημένα, αυτή είναι η δουλειά τους. Μια κακή επιλογή πρέπει να γιορτάζεται με μια εξίσου κακή επέτειο δέκα χρόνια μετά, Μια κακή ιστορία τουλάχιστον ας γίνει όσο πιο κακή γίνεται.
Θα μου πεις, έπαιζε κοντά στην Κοπεγχάγη, στο Roskilde, αφού έχεις τόση κάψα ας πήγαινες εκεί, πόσο μακριά είναι πια? δεν είναι τόσο, αλλά δεν ήθελα. Ούτε μπορούσα, ούτε είχα τα φράγκα. Και δεν ξέρω, δεν είναι αυτές οι δουλειές για φεστιβάλ. Είναι σαν να πηγαίνει ένας πιστός στην εκκλησία και να πλακώνουν ένα κάρο άσχετοι, μπιροβόβιοι, καρναβαλόβιοι, παρτόβιοι, και να σου κάνουν την προσευχή καλοκαιρινή. Πολύ με την εκκλησία με έχει πιάσει σήμερα. Να φταίει που είναι Κυριακή? Κάτι φταίει πάντως. Όπως και να'χει η φαντασίωση μου, η καθαρή μου φαντασίωση θέλει το Sage σε ένα υπόγειο, με λίγο κόσμο, με σκοτάδι πίσσα και με χειμώνα έξω. Τα φεστιβάλ νομίζω πως είναι περισσότερο για το χάζι, δεν μπορείς πάντα να συγκεντρωθείς.
Θα μου πεις πάλι, και στην Αθήνα φεστιβάλ θα είναι, τι σκας? ναι, αλλά στην Αθήνα είναι άλλο πράγμα. Στην Αθήνα είναι στον τόπο του εγκλήματος. Αν ήταν γραφτό να τον δω κάποτε στην Αθήνα θα ήταν. Και άλλο πράγμα ένα antifa-fest και άλλο ένα δεν ξέρω και γω τι τέρας-φεστιβάλ με χορηγό μπίρα εστρέγια, γκίνες ή χάινεκεν.
Ίσως να είμαι περισσότερο αποφασισμένη να χάσω όλες του τις συναυλίες από το να πάω. Και μάλλον κατά βάθος η δική μου συναυλία είναι μία. Εκείνη στο dvd 'Life is easy 1968-2005'. Εκείνη που έχω παρακολουθήσει -πάντα κλαίγοντας- όσο καμία συναυλία στη ζωή μου, που την έχω δει τόσες φορές που το έχω σχεδόν πιστέψει ότι ήμουν εκεί. Στην Abbey Pub, στο Chicago, το 2003. Έχω δανείσει την ύπαρξη μου σε εκείνη την κοπέλα με το λευκό πουκάμισο, εκείνη είμαι εγώ, που είναι εκεί μπροστά στην πρώτη γραμμή, και ξέρει όλους τους στίχους απέξω. Είναι σαν άσχετη με το υπόλοιπο πλήθος, φοράει ένα γιάπικο λευκό πουκάμισο, λες και πήγε στη συναυλία κατευθείαν μετά τη δουλειά σε ασφαλιστική εταιρεία, αλλά είναι πιο φαν από κάθε φαν, είναι εκεί και με μέσω εκείνης είμαι και εγώ εκεί. Έχει γίνει το alter ego μου. Και ακούμε το inherited scars με live σαξόφωνο και live πιανάκι - έτσι θα πρέπει να είναι το σωστό live sage – και ξέρω πως είναι από τα ελάχιστα κομμάτια που η ζωντανή του εκτέλεση μ’αρέσει πιο πολύ από την κανονική, αυτό και το jack the ripper στο Beethoven Was Deaf ίσως… Και σκέφτομαι ότι πάντα θα αγαπώ τα επίκτητα σημάδια, γιατί αυτά είναι το παρελθόν μας και αυτό το αφιερώνω στον 'άνθρωπο χωρίς παρελθόν'...