this is the day

Δεν ξέρω τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Περισσότερο γράφω για να μην το μετανιώνω μετά από χρόνια. – μα δεν είχες γράψει τίποτα εκείνη τη μέρα; Τόσα κλάμματα, τόσο περίμενε, τόση μεταφυσική και δεν είχες γράψει τίποτα εκείνη τη μέρα;
Και εντάξει, να γράψεις. Αλλά να γράψεις πριν ή μετά; Και τα δύο τότε. Για την ιστορία.

BoC

Μαυρομιχάλη 106-108. 1996-1999. Η εποχή που άκουγα μόνο warp. Μόνο idm. Οι Boards of Canada βγάζουν το Music has the right to children. Έχω αγοράσει το cd. Το σπίτι μυρίζει κανέλα από ένα κερί με κανέλες που κάποιος μου είχε φέρει δώρο και είχε κρατήσει τρία χρόνια και βάλε. Εκείνα τα τρία χρόνια στην Μαυρομιχάλη. Το τραπέζι είχε ένα γαλάζιο λινό τραπεζομάντηλο με κρόσσια, πολύ καλή ποιότητα, γεμάτο όμως με λεκέδες από το κερί.
Γενικά στο σπίτι επικρατούσε σκοτάδι, είτε ήταν μέρα είτε νύχτα. Τη μέρα εξάλλου μάλλον κοιμόμουν και τη νύχτα άκουγα μουσική. Τότε κάπνιζα κιόλας. Πολύ περισσότερο από ότι τώρα. Τώρα σχεδόν δεν καπνίζω.
Έφτιαχνα κασσέτες για εκείνους που σκεφτόμουν και έβαζα μέσα τα ίδια και τα ίδια. Ένιωθα αρκετά πόρνη που είχα βάλει το ίδιο κομμάτι σε συλλογές για διαφορετικά αγόρια, αλλά και πάλι, οι Boards of Canada ήταν περισσότερο δική μου υπόθεση παρά δική τους. Παρά την ρομαντική διάθεση το να ακούς και να μοιράζεσαι τη μουσική είχε πάντα για μένα κάτι το επαγγελματικό. Έμενα ακίνητη και άκουγα τη μουσική με τις ώρες. Ήταν μουσική για ακινησία ή για μεγάλη ταχύτητα. Κατά έναν περίεργο τρόπο ήταν μια παρόμοια συνθήκη. Τότε μου άρεσε να οδηγώ. Αυτή η μουσική ήταν για να τρέχεις στις εθνικές οδούς. Φανταζόμουν κάτι σαν την Αττική οδό που τότε δεν υπήρχε. Έτρεχα όπου έβρισκα. Θεωρούσα αρκετά πιθανό το να τρακάρω και έλεγα αν είναι να τρακάρω ακούγοντας αυτή τη μουσική, δεν θα πείραζε. Δεν φοβόμουν τίποτα. Τώρα δεν τρέχω. Και φοβάμαι τα πάντα. Αλλά με το καινούριο άλμπουμ των Boards of Canada νομίζω πως θέλω να ξαναοδηγήσω και να πατήσω τέρμα το γκάζι. Τα τσιγάρα και πάλι δεν με ενοχλούν στο λαιμό και το τι ήμουν δεν είναι και τόσο μακριά.

>>

Δεν ξέρω πια τι να πω, έχω να γράψω και κάτι μήνες. Δεν ξέρω τι να πω αλλά ένα πράγμα θα πω: Beak>. Μπορώ να πω και Drokk. Αυτά μπορώ να πω και αυτά μόνο μπορώ να ακούω. Έχω κλείσει τετράμηνο εδώ πέρα και μόνο αυτό μπορώ να ακούω. Και θέλω να γράψω κάτι γι’αυτό εδώ και τόσο καιρό αλλά δεν ξέρω τι. Νομίζω μόνο μονολεκτικά σχόλια μου έρχονται. «τέλειο». «άψογο». «απόλυτο». Αλλά ποστ με μονολεκτικά σχόλια δεν βγαίνει. Αλλά έτσι μου ’ρχεται, κάτι ξερό, σαν τον ήχο τους. Είναι τέλειο. Το θες? Άκου το και θα με καταλάβεις. Αν δεν με καταλάβεις, δεν θα σε καταλάβω, οπότε γιατί να το συζητάμε?

Μ όπως λέμε Moz

Ανάμνηση 1: η αδερφή μου επιστρέφει από πενταήμερη. Είναι άνοιξη του 1989. Είμαι 13 και εκείνη 18. Πέφτει για ύπνο και ξυπνάει μετά από περισσότερες από 20 ώρες. Στην πενταήμερη λυσσάξανε. Όταν ξυπνάει ή μάλλον ανασταίνεται, αρχίζει να τραγουδάει για καμιά βδομάδα ή και παραπάνω τραγούδια που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, και δεν ξέρω ακριβώς γιατί, δεν είναι ότι έχει τόσο ωραία φωνή, μάλλον θα ήταν η ατελείωτη επανάληψη:
- I should be so lucky lucky lucky lucky…. Kylie Minogue
- Take me down to the paradise city where the grass is green κλπ κλπ Guns N' Roses
- We always hang in a buffalo stance we do the dive every time we dance κλπ - Neneh Cherry
- Why do you come here and wh-aaaa-yyyy do you hang around? I'm so sorry, I aaaaam so sooooooory… και αυτό ήταν του Morrissey .

A όπως λέμε Aphex

Και η ερώτηση της ημέρας είναι: υπάρχει μεγαλύτερος καλλιτέχνης από τον Aphex? Υπάρχει μουσική που να με έχει στιγματίσει περισσότερο στη ζωή μου? Εκείνη την εποχή του ατελείωτου χάους μέσα στο κεφάλι μου. Στην ηλικία των 22 όταν μάλλον οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τον κόσμο. Ήταν μία εποχή που ανακάλυπτα τον κόσμο ανάσκελα σε ένα διπλό κρεβάτι ενός κατασκότεινου διαμερίσματος στην οδό Μαυρομιχάλη. Δεν χρειαζόμουν καθόλου φως τότε. Ο ήλιος ίσα που έμπαινε στο σπίτι για μισή ώρα κατά τις 4.30 το απόγευμα, λίγο πριν δύσει το χειμώνα, μέσα από μια μωβ κουρτίνα, δίνοντας στο δωμάτιο μια ακόμα πιο γλυκερή αίσθηση, και κοιτούσα το μωβ από το φως ταβάνι ανάσκελα απλώνοντας που και που το χέρι για να γυρίσω πλευρά στην κασσέτα που είχα αντιγράψει με δίψα από τον άνθρωπο που ήξερε και είχε τα πάντα.
Άκουγα το flim, το iz-us, το ventolin (το cylob mix κυρίως) και το girl/boy σαν να μην υπάρχει άλλη μουσική στον πλανήτη. Δεν υπήρχε άλλη μουσική στον πλανήτη. Ήταν αχρείοι και απολίτιστοι όσοι δεν αγαπούσαν τον Aphex . Δεν υπήρχε κανένα πεδίο επαφής μαζί τους, δεν συζητούσα με αγνώστους.

serengeti + yoni wolf

Άκουσα τις προάλλες τον τελευταίο δίσκο του Serengeti. Μου αρέσει ο Serengeti. Δεν ξέρω και πολλά δικά του, αλλά έχω κάτι αναμνήσεις ωραίες. Ας πούμε, πχ, με το Playing In Subway Stations ή το Calliope από το Terradactyl, το ωραίο καλοκαίρι του 2009. Ήταν από τα super αγαπημένα εκείνου του καλοκαιριού – του καλοκαιριού με το holidaze του gonja σε καθημερινή βάση. Δεν πρέπει να γίνω πάλι άρλεκιν.

Άκουσα λοιπόν τώρα το Family & Friends, το καινούριο. Με το πρώτο κομμάτι έμεινα κάπως κάγκελο. Τι είναι ετούτο πάλι. Θυμίζει why?. Νομίζω ότι ακούω τον Yoni – Yoni Wolf. Δεν αναγνώριζα πάντα τη φωνή του. Μέσα στο συνονθύλευμα των clouddead δεν νομίζω πως ξεχώριζα τη φωνή του από του doseone. Ούτε στο Hymie’s Basements τον αναγνώρισα. Είχα αγαπημένους δίσκους με τον ίδιο άνθρωπο και νόμιζα πως ήταν πολλοί. Δεν ήταν. Αλλά δίσκο why? δεν είχα ακούσει.

Όταν έγινε και αυτό, του αφιερώθηκα. Άκουσα τα άπαντα και λάτρεψα σχεδόν τα πάντα. Φυσικά τον προτιμώ ως rapper αλλά ας κάνει ό,τι θέλει. Δεν με νοιάζει. Μ'αρέσει.

Τελοσπάντων. Με τον Serengeti τον ξαναθυμήθηκα. Νόμιζα πως ήταν απλά κάτι κοινό στη μουσική τους, αλλά με ένα γρήγορο google ψάξιμο, serengeti-family-friends-yoni, βρήκα αμέσως αμέσως αυτό:

Serengeti - 'Family And Friends'

WHY? frontman Yoni Wolf is responsible for roughly half of the beats herein, while the rest come from by Advance Base, a.k.a. Owen Ashworth, officially marking the rebirth of the bedroom pop producer formerly known as Casiotone for the Painfully Alone.

Οπότε ναι, η φωνούλα, σωστά άκουσα, ήταν δική του. Και θυμήθηκα λοιπόν τότε, στις εποχές της μεγάλης αγάπης, πως είχα αρχίσει ένα project. Πλέον φοβάμαι πως δεν θα το τελειώσω ποτέ, οπότε here it is:

The Only He Chapters

Αν ήταν να γράψω κάτι για δίσκο που να άκουσα τελευταία και να με πέθανε αυτός θα ήταν του Prefuse. Τον αγαπάω τον Prefuse, δεν τον παίζω στα δάχτυλα, όλη τη δισκογραφία του δηλαδή, αλλά τον αγαπάω. Και εξάλλου ποια δισκογραφία? Ο άνθρωπος έχει δέκα χιλιάδες ονόματα και projetcs και οχτακόσιες χιλιάδες δίσκους.

Prefuse, Prefuse 73, Ahmad Szabo, Delarosa & Asora, Piano Overlord, The Predicate Production Guild, Guillermo Scott Herren, Savath & Savalas και Diamond Watch Wrists.

Μ’αρέσουν οι άνθρωποι με πολλά ονόματα. Κάτι δεν πάει καλά με αυτούς. Ή μάλλον κάτι πάει καλά μ’αυτούς.

Φυσικά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη τον έμαθα με το τέ-λει-ο Vocal Studies + Uprock Narratives. Ήταν την εποχή που μέσα μου συντελούνταν το πέρασμα από το idm στο hiphop και αυτός ο δίσκος ήταν η επιτομή αυτής μου της μεταβατικής κατάστασης.

Και σε εκείνα τα περίεργα φεστιβάλ εκείνης της σχεδόν-κάθε-μέρα-συναυλία εποχής, ο Prefuse ήρθε. Πρέπει να ήταν άνοιξη του 2001-

– Όχι ήταν τον Απρίλη του 2002, το βρήκα εδώ:

strange things & strange citizens

Το facebook wall μου έχει καταντήσει μια περίεργη ιστορία. Τα νέα από αγαπημένους καλλιτέχνες-δισκογραφικές-youtube videos είναι πιο πολλά απ’ τα νέα των πραγματικών μου φίλων. Δηλαδή, πρώτα μαθαίνω σε τι χρώματα θα βγει το νέο t-shirt της Strange Famous, τι μαγείρεψε ο Alias, τι σκέφτηκε για τους σεισμούς στην Ιαπωνία ο Nosajthing και αν είμαι τυχερή και το πάρει το μάτι μου, μπορεί να δω τις φωτογραφίες από μια εκδρομή φίλων ή καμιά καλή διάλεξη που γίνεται στη σχολή. Δεν πειράζει. Το καλό εξάλλου με τους overseas celebrities είναι πως έτσι υπάρχει κίνηση 24/7 και αν ξενυχτάς για δουλειά έχεις παρέα και δεν είσαι μονάχος. Μαθαίνεις ας πούμε ποιο παιχνίδι μπάσκετ βλέπει ο Joe Beats που έχει μανία με το ΝΒΑ, ή πόσα 7’ έχουν μείνει στο στοκ της Darla Records. Τελοσπάντων.

Στα πλαίσια αυτής της έστω και πλαστής οικειότητας με ανθρώπους με τους οποίους, κατά τ’ άλλα, η μόνη σχέση που θα είχα ποτέ, θα ήταν το να αγοράσω τη μουσική τους, μια μέρα, από αυτές του ατελείωτου χαζέματος, στείλαμε ένα mail στον 2econd class citizen:

«hey man, would you care to come to Athens for a live show?!»

slowdive

Ετοίμαζα το επόμενο post με κασσέτες του παρελθόντος και ξαφνικά άκουσα αυτό «άκουσε το, θα σου κάνει καλό» και άλλαξα θέμα. Δεν ξέρω αν μου έκανε καλό ή ζημιά, και δεν ξέρω αν στέκει αυτός ο μουσικός συνειρμός, αλλά μου ήρθαν στο μυαλό οι slowdive. Και σ΄αυτό εδώ το blog, δε γίνεται να μην υπάρχει post με τίτλο slowdive. Απορώ που δεν υπάρχει ήδη. Οπότε άλλαξα τροπάρι.

Τη μέρα ή μάλλον τη στιγμή που πρωτοάκουσα slowdive την θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Ήταν φθινόπωρο του 1997 και οι δυο φιλενάδες είχαμε πάει επίσκεψη στην τρίτη φιλενάδα στο πατρικό της σπίτι στο Χολαργό. Είχαμε κλειστεί σε εκείνα τα μικρά παιδικά δωμάτια που όταν έχεις φτάσει 21 έχουν τιγκάρει τόσο πολύ που δεν χωράς να πατήσεις. Ήμασταν κλειδαμπαρωμένες εκεί μέσα με τις ώρες, πιθανότατα μιλώντας για γκόμενους, και πιθανότατα με τη μάνα του σπιτιού να ανοιγοκλείνει την πόρτα για να μας ταΐζει απανωτά. Δε λέγαμε όχι - παρά τη φαινομενική γκρίνια «μάνα, παράτα μας». Ήταν το μόνο από τα δωμάτια μας που διέθετε πικάπ, καθότι τα δικά μας ήταν φοιτητικά και άρα πιο άδεια. Και επιπλέον στα φοιτητικά σπίτια, η έννοια του υπνοδωματίου δεν έχει αυτήν την ίδια αίσθηση καταφύγιου.

Εκεί λοιπόν, στο Χολαργό, γινόταν συχνά και η αντιγραφή βινυλίων σε κασσέτες και η γενικότερη «εκπαιδευτική τηλεόραση». Πρέπει να ακούγαμε ride, stone roses, house of love και porcupine tree ίσως, και κάποια στιγμή είπε να μας βάλει κάτι πολύ αγαπημένο της. Και πολύ αγαπημένο του αγαπημένου της.

cassettes

Νομίζω βρήκα θέμα για κάμποσα επόμενα ποστ. Πριν καμιά βδομάδα ήμουν στο Ρίο, στο σπίτι όπου είναι αποθηκευμένη η παλιά μου ζωή. Έπεσα πάνω σε κάτι παμπάλαιες κασσέτες και έπιασα δουλειά. Άρχισα την ‘ψηφιοποίηση’ τους πριν είναι πια πολύ αργά. Τα εξώφυλλα τους έχουν ήδη αρχίσει να ξεβάφουν απ’ τον ήλιο. Ίσως θα έπρεπε απλά να πάρω κουρτίνες.

Πέρασα πολλές ώρες ακούγοντας πράγματα με τα οποία έχω περάσει τόσα χρόνια – τόσα χρόνια και τόσα χρόνια πριν. Mια ζωή ολόκληρη. Έχω μανία με το παρελθόν. Και το περίεργο είναι πως, κατά κάποιο τρόπο, ήξερα ήδη από τότε πως εκείνη η εποχή θα έκανε ένα καλό παρελθόν-μια καλή ταινία με καλό soundtrack. Χιλιοπαιγμένο. Χιλιοακουσμένο.

Εκείνη την εποχή, με χρυσό έτος το 1997, και αργυρό το 1998 (για μια σειρά από δαιδαλώδεις λόγους), το downloading δεν ήταν πρόσφορο. Δεν άκουγα 5 albums τη μέρα, αλλά ό,τι άκουγα το ήξερα καλά. Απέξω. Από το πρώτο δευτερόλεπτο ήξερα τι-ποιος- πότε-που. Αυτοεξεταζόμουνα. Ήμουν πάντα καλή μαθήτρια. Τώρα τελευταία τα έχω κάνει θάλασσα. Και ήμουν τυχερή. Βρέθηκα ανάμεσα σε φίλους συλλέκτες. Ανθρώπους με εθνικό τους νόμισμα το βινύλιο. Ένα πακέτο τσιγάρα=0.25 του δίσκου, 3 ποτά=1 δίσκος, ένα παντελόνι=3 δίσκοι κλπ κλπ. Και γω απλά αντέγραφα κασσέτες μανιασμένα. Από cd, από βινύλια, από άλλες κασσέτες. Συλλογές και πάλι συλλογές και πάλι συλλογές. Δεν θυμάμαι ποιος είχε αρχίσει και τη μανία με τα εξώφυλλα. Ίσως ο p4rs3c. Και η μανία απέκτησε μεγάλες διαστάσεις. Έσκιζα από παντού σελίδες περιοδικών, άρχιζα να έχω μια αδυναμία στις θολές εικόνες, να τις μαζεύω σε στοίβες για πιθανά εξώφυλλα.

calendar

Πριν λίγο μου έδωσαν ένα φάκελο 3,09 Gb. Περιείχε 365 τραγούδια. Ένα για κάθε μέρα της χρονιάς που πέρασε. Τρελάθηκα από τη χαρά μου γιατί θα έχω να ακούω για ώρες. Πάνω από εικοσιτέσσερις. 1d 1h 11min 40sec για την ακρίβεια. Μέρες δηλαδή. 1,049μέρες. Αν με τη συλλογή με τα 31 tracks που είχα κάνει είχα ένα καλό soundtrack μέχρι την Πάτρα, με αυτά τα 365 δεν ξέρω σε τι χιλιομετρική απόσταση μπορώ να φτάσω. Τα 31 πάντως ήταν 2 ώρες και ένα τέταρτο περίπου, μαζί δηλαδή με τα απαραίτητα repeat περνάς τα διόδια του Ρίου και φτάνεις σπίτι χωρίς να έχεις καταλάβει πως πέρασε η ώρα. Τώρα λέω να πάω στον Έβρο. Και να γυρίσω.

Θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιο άλλο μέγεθος στη φυσική, κάτι σε klm ανά track ή κάτι τέτοιο.

Tελοσπάντων, το θέμα δεν ήταν αυτό. Απλά με όλες αυτές τις ρετροσπεκτίβες και τις επιλογές από το 2010, θυμήθηκα ένα ‘project’ που είχα αρχίσει κάποτε. Δεν τελείωσε, αλλά μάλλον δεν πρόκειται και να τελειώσει, γι’ αυτό και το προδίδω εδώ, στην αρχή του. Το project ήταν να μαζέψω 365 κομμάτια, επίσης ένα για κάθε μέρα του χρόνου, αλλά όχι έτσι απλά. Οι τίτλοι να είναι ημερομηνίες.

Salem II - The Return

Το να γράφω για τους salem είναι εύκολη υπόθεση. Το μόνο κακό είναι που όλη τη χρονιά με δαύτους μου συνέβαιναν ένα σωρό ιστορίες που τώρα τις έχω ξεχάσει. Η πιο περίεργη όμως από αυτές δεν ξεχνιέται και πολύ.

Την εποχή λοιπόν που τους είχα βρει και που έψαχνα τα κομμάτια τους ένα-ένα, ήξερα ακριβώς τι είχε ο κάθε χρήστης στο last.fm και πότε το είχε βρει. Τώρα είναι πολλοί οι fans και δεν γίνεται να έχεις τέτοια database στο κεφάλι σου, εκτός αν είσαι εντελώς μουρλός και τους οργανώσεις σε κανένα excel.

Εν πάσει περιπτώσει πέρσι τέτοια εποχή ήξερα απέξω κι ανακατωτά τα πάντα για δαύτους. Ήμουν top listener και είχα τη δεύτερη καλύτερη salem list μετά τον C.

O C. ήταν πρώτος και με διαφορά. Είχα ανταλλάξει κάτι mail και tracks με κάποιους fans, αλλά εκείνος ήταν το πιο περίεργο άτομο που έχω συναντήσει εκεί μέσα. Είχε κομμάτια που δεν έβρισκα παρότι ξημερωνοβραδιαζόμουν ψάχνοντας. Ας πούμε ένα cdr, το FuCKU. Είχε κυκλοφορήσει από τη disaro και προφανώς όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Και μετά το χάος. Δεν ξέρω, τώρα ίσως να είναι πιο εύκολο να το βρεις.

The Wire

Αυτό το καλοκαίρι ήταν το καλοκαίρι του Wire. Δεν ξέρω πως στην ευχή μου είχε ξεφύγει έτσι αυτή η σειρά, αλλά τουλάχιστον επανόρθωσα για τα καλά. Όλα τα επεισόδια και των πέντε κύκλων, σε λιγότερο από δυο μήνες. Wire το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ, το ξημέρωμα. Wire.

Επέστρεψα τώρα από διακοπές, γυρίσαμε τη μισή Ελλάδα και βάλε, και νιώθω σαν να γύρισα από τη Βαλτιμόρη. Χαλκιδική, Πελοπόννησος, όλα έχουν γίνει αναμνήσεις από τα ghetto της δυτικής και ανατολικής Βαλτιμόρης. Στον ύπνο μου έβλεπα να κάνω εξαντλητικές παρακολουθήσεις για ώρες, να παγιδεύω αυτοκίνητα με τσιπάκια, να κάνω ανακρίσεις. Ξυπνούσα εξαντλημένη από τη σκληρή δουλειά και από την αγωνία μήπως χτυπήσουν τον Όμαρ.

χαμένες συναυλίες νο.4 (φτάνει)

Νομίζω πως βαρέθηκα λίγο με τις χαμένες συναυλίες και θα τις αφήσω για αργότερα.

Αλλά επειδή βαρέθηκα και να σέρνω εκείνη την ιστορία με το Sage στο Όνομα του Ρόδου θα ξεμπερδέψω μαζί της τώρα, που ούτε καμιά διάθεση για συναισθηματισμούς έχω, ούτε τίποτα. Αυτό είναι καλό γιατί όταν με πιάνει το συναισθηματικό μου δεν αντέχομαι.
Λοιπόν, για τον Sage Francis άκουσα πρώτη φορά όταν πηγαίναμε στο Όνομα του Ρόδου για να δούμε τον Noah23.

Πρέπει να ήταν Νοέμβριος του 2002.
Ο P4rs3c μας είχε φέρει από ένα αντιγραμμένο cd για τον καθένα που είχε μέσα το Personal Journals και το The Makeshift Patriot EP μαζί. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει και τα δύο από την anticon. Ήμασταν ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο όταν μας είπε: «Έρχεται και αυτός. Τον λένε Sage Francis. Το νου σας. Είναι φοβερός».

χαμένες συναυλίες νο.2 (τυχαία σειρά)

Ένα Σάββατο του φθινοπώρου του 1997 η φίλη μου Ε πήγε στο seven plus seven να χαζέψει δίσκους. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε και πολλά λεφτά, όχι ότι τώρα έχουμε δηλαδή, αλλά τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω ήταν πως πήγε ως συνήθως περισσότερο να χαζέψει παρά να αγοράσει. Το You can hear the heart beating as one, ήταν μπροστά μπροστά σε μια στοίβα, και είχε όπως πάντα εκείνο το τραβηχτικό εξώφυλλο. Το σήκωσε, το χάζευε, αλλά δεν ήξερε ούτε τι είναι οι Yo la tengo, ούτε τι σημαίνει. Έτσι κι αλλιώς όταν μετά από χρόνια μάθαμε ισπανικά, πάλι μείναμε με την απορία. Εγώ την έχω; Τι ήταν πάλι αυτό; Τελοσπάντων, εκείνος ο τύπος στο μαγαζί την είδε να επεξεργάζεται το βινύλιο για ώρα και της είπε να το αγοράσει. Άκουσε με, πάρτο. Θα με θυμηθείς.

April 8th

Στις 8 Απριλίου αυτοκτόνησε ο Kurt Cobain. Δηλαδή στα γενέθλια μου. Εκείνη τη μέρα, το 1994, ήμουν πενταήμερη στην Κέρκυρα. Οι πενταήμερες μπορεί να εξελιχθούν σε μεγάλο φιάσκο αν δεν ακολουθήσεις το ρεύμα. Αλλά μερικά ρεύματα καλό είναι να τα αποφεύγεις. Εκείνη τη μέρα, ή μάλλον τη νύχτα, μας είχαν παρκάρει σε ένα από εκείνα τα τεράστια club όπου το πρόγραμμα αρχίζει με επιτυχίες της εποχής, συνεχίζει με 80’s, 70’s, 60’s πτωτικά, μετά με ελληνικές ταινίες και καταλήγει σε μπουζούκια.

Εδώ κάπου, έχω κάνει μια μίξη αναμνήσεων και μπερδεύω τη βραδιά στο club με την τηλεφωνική συνομιλία όπου έμαθα για τον Cobain από την αδερφή μου, αλλά αυτά τα δύο είναι αδύνατο να συνέβησαν ταυτόχρονα διότι εκείνη την εποχή κινητά δεν υπήρχαν και άρα αποκλείεται να μιλούσαμε εκεί μέσα. Προφανώς η συνομιλία προηγήθηκε.

heap hope

Νομίζω πως το οριστικό shock με το hip hop το έπαθα το 2000 με αυτήν την κασσέτα.

Λεγόταν heap hope και είχε μέσα τα εξής:

A1. Lateef The Truth Speaker - The Wreckoning

A2. Blackalicious - Swan Lake (Vocal)

A3. Latyrx - Lady don't tek no

A4. Latyrx – Latyrx

A5. Lateef The Truth Speaker - The Quickening

A6. Latyrx - Balcony Beach

B1. Mack B. Dog - Hot Breath

B2. Takagi Kan - Love Formula (Brixton Bass mix dub)

B3. East Flatbush Project-Tried by 12

B4. Roots Manuva – Tears

B5. Abstract Rude &Tribe Unique - My Experience Is ...

B6. Abstract Rude &Tribe Unique - Somethin' About This Music

the joe beats experiment

Σήμερα το βράδυ -δηλαδή χθες, γιατί σήμερα το βράδυ αποκλείεται να το τελειώσω αυτό το post, ήδη νυστάζω πάρα πολύ και είναι αργά- μου συνέβη άλλη μία μικρο-σύμπτωση.

Ο Buddy Peace, ο κοκκινομάλλης τύπος της Strange Famous πόσταρε στο facebook το εξής άσμα.
Πέρα από μια αδυναμία που έχω στους κοκκινομάλληδες ως φυλή (είναι φυλή οι κοκκινομάλληδες;;;) το κομμάτι αυτό έχει για μένα μεγάλη ιστορία.
Όχι όμως αυτό ακριβώς. Αυτό.
Συνηθίζω να μαθαίνω τα πράγματα κάπως ανάποδα. Η μουσική μου παιδεία δεν έχει σωστές βάσεις ούτε σωστή χρονολογική σειρά. Ας είναι.

Είχαμε μείνει στους non-prophets και την άγνοια μου για το συνδυασμό Sage+Joey f***n Beats. Αφότου εξάντλησα τα πάντα για το album τους “Hope”, μουσικώς, γραφιστικώς και στιχουργικώς, μου έμεινε η εξερεύνηση του κεφαλαίου Joey Beats.

thesquarerootof-1

Με τσαντίζει όταν επαναλαμβάνομαι αλλά το κάνω, το ξέρω.

Δε φταίω. Σήμερα εκεί που δεν διάβαζα, πέτυχα ένα ωραίο blog ενός τύπου που μάλλον είναι από την αθήνα αλλά σπούδαζε στην πάτρα, ακολουθώντας δηλαδή μια πορεία κάπως αντίστροφη από τη δικιά μου.

Εν πάσει περιπτώσει, το blog το έλεγαν –ακόμα έτσι το λένε δηλαδή- Minus One. Δεν ξέρω τι νόημα έχει το «μείον ένα» για έναν φυσικό, θα ρωτήσω τον προσωπικό μου φυσικό με την πρώτη ευκαιρία, μοιάζει πάντως με αριθμό που πρέπει να έχει μεγάλη σημασία.

Με το minus one λοιπόν, θυμήθηκα -πάλι- ένα φοβερό project...

life is just a lie with an “f” in it

life is just a lie with an "f" in it and death is definite
but after I scratched the surface
I never saw the calm before the storm act so nervous
when a boy writes off the world it's done with sloppy misspelled words

if a girl writes off the world it's done in cursive

Το καινούριο album του Sage θα λέγεται Li(fe).

Μ΄ αρέσει που θα έχει αυτόν τον τίτλο από το The Cure.

Μ’ αρέσει που το πρώτο κομμάτι του δίσκου θα λέγεται Little Houdini (γιατί, είπαμε, μ’ αρέσει ο Houdini)

Και μ’ αρέσει που θα συνεργαστεί με indie καλλιτέχνες και που δεν μπορώ να φανταστώ καθόλου τι θα βγεί.

Μ’ αρέσει που θα κάνω υπομονή μέχρι τις 11 Μαΐου.

Li(f)e: