Salem II - The Return

Το να γράφω για τους salem είναι εύκολη υπόθεση. Το μόνο κακό είναι που όλη τη χρονιά με δαύτους μου συνέβαιναν ένα σωρό ιστορίες που τώρα τις έχω ξεχάσει. Η πιο περίεργη όμως από αυτές δεν ξεχνιέται και πολύ.

Την εποχή λοιπόν που τους είχα βρει και που έψαχνα τα κομμάτια τους ένα-ένα, ήξερα ακριβώς τι είχε ο κάθε χρήστης στο last.fm και πότε το είχε βρει. Τώρα είναι πολλοί οι fans και δεν γίνεται να έχεις τέτοια database στο κεφάλι σου, εκτός αν είσαι εντελώς μουρλός και τους οργανώσεις σε κανένα excel.

Εν πάσει περιπτώσει πέρσι τέτοια εποχή ήξερα απέξω κι ανακατωτά τα πάντα για δαύτους. Ήμουν top listener και είχα τη δεύτερη καλύτερη salem list μετά τον C.

O C. ήταν πρώτος και με διαφορά. Είχα ανταλλάξει κάτι mail και tracks με κάποιους fans, αλλά εκείνος ήταν το πιο περίεργο άτομο που έχω συναντήσει εκεί μέσα. Είχε κομμάτια που δεν έβρισκα παρότι ξημερωνοβραδιαζόμουν ψάχνοντας. Ας πούμε ένα cdr, το FuCKU. Είχε κυκλοφορήσει από τη disaro και προφανώς όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Και μετά το χάος. Δεν ξέρω, τώρα ίσως να είναι πιο εύκολο να το βρεις.

Όταν του πρωτοέγραψα, ευγενέστατη όπως πάντα, νομίζω πως είχε πει πως δεν ανταλλάσει salem tracks παρά μόνο με salem tracks. Τελεία. Και αφού φυσικά τα δικά μου τα είχε όλα, δεν τον ενδιέφερε, είπε, τίποτα άλλο από τη library μου. Βασικά τη σνόμπαρε.

Το αστείο είναι πως η δική του library ήταν άθλια, κατά τη γνώμη μου δηλαδή, με τη lady gaga στο top5.

Το ακόμα πιο αστείο όμως είναι πως ο τύπος ήταν ανήλικο, γύρω στα 17 και πήγαινε σχολείο. Κάποια στιγμή ξαναμιλήσαμε, εγώ μάλλον θα επέμεινα γιατί θα είχα απηυδήσει, και αυτή τη φορά ήταν πιο διαλλακτικός. Μου είπε ok, θα μου τα δώσει αν πληρώσω! Ζητούσε γύρω στα 10 ή 15 δολάρια για περίπου 10 tracks που δεν υπήρχαν πουθενά. Αυτός είχε γνωρίσει προσωπικά τους salem και του τα είχαν δώσει, είπε. Έμεινα άναυδη. Δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο εκεί μέσα! Επέμεινε πως για τον κόπο που έχει κάνει για να τα βρει και το πόσο δυσεύρετα είναι, η τιμή που προτείνει είναι απόλυτα λογική. Καπιταλισμός.

Ντρέπομαι που θα το παραδεχτώ αλλά τα πλήρωσα! Ναι, το έκανα. Περισσότερο από περιέργεια να δω πως μπορεί να σκέφτεται ένα 17χρονο αμερικανάκι με μουσικά κολλήματα. Μου έδωσε λοιπόν το paypal του, με έβαλε να ορκιστώ ότι δε θα τα δώσω πουθενά, μου έδωσε ένα link με password protection και όλα, και voilà, τα απέκτησα. Αντικειμενικά μιλώντας, δεν ήταν τίποτα το τόσο φοβερό από μουσική άποψη, μία από τα ίδια βασικά, αλλά με την μανία που είχα εκείνο τον καιρό, ήταν μια κάποια ανακούφιση.

Το πρόβλημα φυσικά προέκυψε μετά, διότι ακούγοντας τα έγινα πόλος έλξης για όλα τα 17χρονα που ήθελαν να τους τα δώσω. Όλοι είχαν επικοινωνήσει πριν με τον C. αλλά είχαν φάει τα μούτρα τους. Δεν τους τα έδινε ούτε τους τα πουλούσε. Όπως κατάλαβα μετά νομίζω συγχυζόταν με την αγένεια και το cool style. Ήθελε λίγο παρακάλι και γλείψιμο. Και ώρες ώρες είμαι καλή σ’ αυτό. Αφού είχε φτάσει σε ένα σημείο να μου γράφει και να μου λέει αν σε ψάξει ο τάδε χρήστης μην του δώσεις τίποτα, φέρθηκε απαράδεκτα!

Κάποια άλλη φορά τον είχα ρωτήσει αν έχει ιδέα που μπορώ να βρω ένα εξαντλημένο ep τους, ένα κατακόκκινο 7’’, και μου είχε απαντήσει πως δεν ασχολείται με βινύλια, πως ακούει μόνο ότι scroblaρεται. Είχα πάθει ένα πολιτισμικό σοκ, αλλά μάλλον έτσι είναι. Είναι πολύς αυτός ο κόσμος που είναι τόσο πωρωμένος με τα charts του, τι φαίνεται από αυτά που ακούει δηλαδή, που δεν τον νοιάζει να αποκτήσει τη μουσική. Είναι κάποιο άλλο είδος συλλεκτικής μανίας υποθέτω, ποιος ξέρει… Κάποια στιγμή πάντως, μετά από μήνες, μου είπε πως αγόρασε ένα μικρό πικάπ. Και ομολογώ πως καταχάρηκα.

Και κράτησα τη συμφωνία μας. Έγραψα ένα default mail που απαντούσα σε όλα τα salem-ένα πλήθη και τους έλεγα χίλια συγνώμη αλλά καλύτερα θα ήταν να απευθυνθούν στον C. γιατί και γω από αυτόν τα βρήκα κλπ κλπ. Και μετά καταστράφηκε ο εξωτερικός σκληρός στον οποίο είχα όλη μου τη μουσική.

Κενό μνήμης από την δραματική εμπειρία.

Όταν συνήλθα συνειδητοποίησα ότι εκείνα τα ρημαδο-κομμάτια salem είχαν χαθεί. Το τελευταίο back-up το είχα κάνει ήταν πριν κανά 4μηνο, καθότι είμαι πολύ τεμπέλα τελικά. Ή μου αρέσει απλά αυτό το ρίσκο. Κατά βάθος ίσως θα ήθελα να χάσω και όλη τη δουλειά μου και έτσι να αναγκαστώ να τα παρατήσω. Να ηττηθώ από τη μοίρα. Τελοσπάντων, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Στην ιστορία των salem πάντως, υπήρξε μια αχτίδα φωτός. Κάποια στιγμή, σε μια κρίση καλοσύνης, χάρισα σε ένα φίλο τα άπαντα από salem μαζί και εκείνα τα αγορασμένα κομμάτια, σε ένα αντεγραμμένο cd. Ακόμα δεν έχω αξιωθεί να πάρω μια κόπια. Όποτε τον βλέπω όλο το ξεχνάω, αλλά μου κάνει καλό που υπάρχει ένας άνθρωπος-θησαυροφυλάκιο. Στο μεταξύ βέβαια, κάθε τόσο παίρνω ένα mail από κάποιον που ρωτάει που το βρήκα όλο αυτό το υλικό και αν θα ήθελα να το μοιραστώ. Τώρα έχω άλλο default mail όπου εξηγώ πως δεν τα έχω πια γιατί ο σκληρός-τέζα.

Αλλά όταν τα ξαναπάρω στα χέρια μου θα τους τα δώσω. Αλήθεια λέω. Φτάνει με αυτή τη συμφωνία. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος, οι salem έβγαλαν καινούριο δίσκο και δεν έχει σημασία όλη αυτή η μυστικότητα πια.