10:15 Saturday Night

Μερικές φορές ένα τραγούδι αρκεί να φέρει την καταστροφή.

Έβλεπα μια ταινία την οποία θα βαθμολογούσα επιεικώς με 5 με άριστα το 10. Δέχτηκα να τη δω εξαιτίας του soundtrack και της εποχής: τέλη των 70 στην αγγλική επαρχία. Η κακή αρχή έγινε με τους υπότιτλους. Διότι μπορεί να μ’αρέσει η αγγλική επαρχία, οι βρεγμένοι δρόμοι, τα ωραία παλτά, και τα δισκάδικα τρύπες, αυτό όμως δε σημαίνει πως καταλαβαίνω και τι λένε όλοι αυτοί εκεί πέρα. Για την ακρίβεια ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω γρι. Οι υπότιτλοι όμως ήταν το κάτι άλλο. Ξέχασα και τα αγγλικά που ήξερα. Δεν έχω ξαναδεί χειρότερη μετάφραση, και όσο κι αν εκτιμώ την ανώνυμη δουλειά όσων ασχολούνται ερασιτεχνικά με τους υπότιτλους, η συγκεκριμένη απόπειρα ήταν τελείως σουρεαλιστική. Αν η ταινία είχε μια ελπίδα, την έχασε. Στο τέλος τα παράτησα – προσπάθησα να αγνοώ τα ελληνικά – και μπροστά στο μπάχαλο αυτό, η αγγλική slang μου φάνηκε παιχνιδάκι. Παραλίγο να κάτσω να τους ξαναγράψω από την αρχή. Δεν το έκανα βέβαια. Μερικές φορές αρκεί λίγη γκρίνια.

Έβλεπα λοιπόν την ταινία με κάποια νεύρα.


Δεν άφησα ασχολίαστο το πρώτο κοντινό πλάνο σε κάτι adidas και είχα δίκιο γιατί τα πλάνα adidas πρέπει να ήταν συνολικά πάνω από 50. Adidas originals παντού. Σπορτέξ σε όλα τα χρωματάκια. Εκνευρίστηκα κι άλλο. Εκ των υστέρων είδα πως -προφανώς- ήταν βασικός σπόνσορας.

Που και που όταν η μουσική κυριαρχούσε της «πλοκής», άναβα κανά τσιγάρο και ηρεμούσα, αλλά γενικά ψιλοχάλια. Δεν ξέρω τι έγινε κάπου μεταξύ 34:50 με 45:20 γιατί το μπζίταρα, (και δεν το κάνω αυτό στις ταινίες, αλήθεια) αλλά κάπου εκεί, γύρω στο 48:00 η αδερφή του πρωταγωνιστή είναι μόνη στο δωμάτιο της και βάζει στο πικάπ της το «10:15 Saturday Night (Robert Smith Home Demo 2/78)».

Νομίζω άντεξα να δω όλη την ταινία χάρη σ’ αυτό.

Πέρασα τρεις μέρες να το ακούω μερόνυχτα, είτε με πραγματικό ήχο, είτε στο κεφάλι μου. Έψαξα στο youtube αλλά δεν βρήκα την εκτέλεση αυτή πουθενά. Δεν ξέρω αν έψαξα αρκετά, έφτιαξα πάντως τη δική μου εκδοχή, αυτή:

scenes from "Awaydays" by Pat Holden (2009)

Το πιο ενδιαφέρον video που βρήκα ήταν αυτό το περίεργο collage από διαφορετικές εκτελέσεις του κομματιού από το ’79 ως το 2008. Φοβερό πείσμα και υπομονή αυτός που το έκανε.

Εμένα πάντως η home demo version είναι η καλύτερη μου. Τόση μελαγχολία με πεθαίνει. Και στην ταινία, η «σπιτική» αυτή εκδοχή, στο κοριτσίστικο δωμάτιο, με την αφίσα του lou reed και την παλιά ταπετσαρία, με συγκίνησε. Μπορεί να συγκινούμαι υπερβολικά εύκολα, αλλά αυτή η κοπελίτσα από την αρχή μου ήταν ιδιαιτέρως συμπαθής. Και είναι και κούκλα. Κούκλα και συμπαθητική. Και αθώα.

Με πέθανε και εκείνη η ζακέτα που φορούσε γιατί μου θύμισε μια ζακέτα που φορούσα για χρόνια. Η δική της είχε ένα ελάφι στην πλάτη, η δική μου είχε ένα άλογο. Μερικές φορές κολλάω άσχημα με ένα ρούχο. Εκείνο νομίζω ήταν το σήμα κατατεθέν μου για 5 χρόνια και βάλε. Σαν Στολή. Μετά μπήκε στο πλύσιμο. Να ψήλωσα το αποκλείω. Και το καφέ χρώμα σε μάλλινα πλεχτά το έχω κάπως ταυτίσει με εποχές από το παρελθόν.

Το θέμα όμως δεν είναι ούτε η κοπελίτσα, ούτε η ζακέτα. Το κομμάτι αυτό του Robert Smith. Με την φωνή του εκεί τόσο -επίσης- αθώα, ανεπιτήδευτη, σχεδόν παιδική. Είναι σαν να γυρίζει κανείς δεκαετίες πίσω, σε μια εποχή που τη νιώθω τόσο δική μου ενώ καλά καλά δεν ήμουν δυο χρονών. Δεν ξέρω. Νομίζω ώρες ώρες πως θα ήθελα να έχω γεννηθεί στην Αγγλία το ’65. Αλλά μετά σκέφτομαι τη Thatcher και αλλάζω γνώμη.