BoC

Μαυρομιχάλη 106-108. 1996-1999. Η εποχή που άκουγα μόνο warp. Μόνο idm. Οι Boards of Canada βγάζουν το Music has the right to children. Έχω αγοράσει το cd. Το σπίτι μυρίζει κανέλα από ένα κερί με κανέλες που κάποιος μου είχε φέρει δώρο και είχε κρατήσει τρία χρόνια και βάλε. Εκείνα τα τρία χρόνια στην Μαυρομιχάλη. Το τραπέζι είχε ένα γαλάζιο λινό τραπεζομάντηλο με κρόσσια, πολύ καλή ποιότητα, γεμάτο όμως με λεκέδες από το κερί.
Γενικά στο σπίτι επικρατούσε σκοτάδι, είτε ήταν μέρα είτε νύχτα. Τη μέρα εξάλλου μάλλον κοιμόμουν και τη νύχτα άκουγα μουσική. Τότε κάπνιζα κιόλας. Πολύ περισσότερο από ότι τώρα. Τώρα σχεδόν δεν καπνίζω.
Έφτιαχνα κασσέτες για εκείνους που σκεφτόμουν και έβαζα μέσα τα ίδια και τα ίδια. Ένιωθα αρκετά πόρνη που είχα βάλει το ίδιο κομμάτι σε συλλογές για διαφορετικά αγόρια, αλλά και πάλι, οι Boards of Canada ήταν περισσότερο δική μου υπόθεση παρά δική τους. Παρά την ρομαντική διάθεση το να ακούς και να μοιράζεσαι τη μουσική είχε πάντα για μένα κάτι το επαγγελματικό. Έμενα ακίνητη και άκουγα τη μουσική με τις ώρες. Ήταν μουσική για ακινησία ή για μεγάλη ταχύτητα. Κατά έναν περίεργο τρόπο ήταν μια παρόμοια συνθήκη. Τότε μου άρεσε να οδηγώ. Αυτή η μουσική ήταν για να τρέχεις στις εθνικές οδούς. Φανταζόμουν κάτι σαν την Αττική οδό που τότε δεν υπήρχε. Έτρεχα όπου έβρισκα. Θεωρούσα αρκετά πιθανό το να τρακάρω και έλεγα αν είναι να τρακάρω ακούγοντας αυτή τη μουσική, δεν θα πείραζε. Δεν φοβόμουν τίποτα. Τώρα δεν τρέχω. Και φοβάμαι τα πάντα. Αλλά με το καινούριο άλμπουμ των Boards of Canada νομίζω πως θέλω να ξαναοδηγήσω και να πατήσω τέρμα το γκάζι. Τα τσιγάρα και πάλι δεν με ενοχλούν στο λαιμό και το τι ήμουν δεν είναι και τόσο μακριά.