χαμένες συναυλίες νο.2 (τυχαία σειρά)

Ένα Σάββατο του φθινοπώρου του 1997 η φίλη μου Ε πήγε στο seven plus seven να χαζέψει δίσκους. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε και πολλά λεφτά, όχι ότι τώρα έχουμε δηλαδή, αλλά τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω ήταν πως πήγε ως συνήθως περισσότερο να χαζέψει παρά να αγοράσει. Το You can hear the heart beating as one, ήταν μπροστά μπροστά σε μια στοίβα, και είχε όπως πάντα εκείνο το τραβηχτικό εξώφυλλο. Το σήκωσε, το χάζευε, αλλά δεν ήξερε ούτε τι είναι οι Yo la tengo, ούτε τι σημαίνει. Έτσι κι αλλιώς όταν μετά από χρόνια μάθαμε ισπανικά, πάλι μείναμε με την απορία. Εγώ την έχω; Τι ήταν πάλι αυτό; Τελοσπάντων, εκείνος ο τύπος στο μαγαζί την είδε να επεξεργάζεται το βινύλιο για ώρα και της είπε να το αγοράσει. Άκουσε με, πάρτο. Θα με θυμηθείς.
Πιστεύαμε πάντα στα σημάδια που σε οδηγούν στο να αγοράζεις δίσκους που δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς. Επιπλέον στο tracklisting υπήρχε ένα πολλά υποσχόμενο κομμάτι που το έλεγαν Little Honda: ένα μικρό κίτρινο Honda Civic ήταν το όχημα όλων των φοιτητικών μας εξορμήσεων.
Το αγόρασε.
Οι Yo la tengo είχαν έρθει στην Αθήνα, στο υπόγειο του An, πριν καμιά βδομάδα και εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Προφανώς γι’ αυτό και ο δίσκος ήταν φάτσα σε πρώτο πλάνο.
Ούτε πικάπ είχαμε εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Οπότε, προφανώς το δίσκο τον ακούσαμε είτε στην Πάτρα είτε στο σπίτι της Α. Όπως και να έγινε, με το You can hear the heart beating as one έπαθα μεγάλη ζημιά. Η κασσέτα που αντιγράφτηκε από το βινύλιο έλιωνε για μερόνυχτα. Θα χαρακτήριζα το Stockholm Syndrome ως το αγαπημένο μου κομμάτι όλων των εποχών αν δεν υπήρχε το Inherited Scars και κάμποσα άλλα. Και τουλάχιστον όταν είχα μάθει αυτό τι σημαίνει είχα ενθουσιαστεί: το σύνδρομο του όμηρου που ερωτεύεται τον απαγωγέα. Φοβερό.
Καταριόμουν λοιπόν την ασχετοσύνη μου και την ατυχία και τον κακό συγχρονισμό. Μια βδομάδα πριν και δεν θα χρειαζόταν να περιμένω το Synch του 2008.
Το αστείο είναι πως στο Synch, όταν βγήκαν οι Yo la tengo, μέρα ακόμα, αλλά με εκείνο το ωραίο φως πριν την δύση, έτρωγα ένα club sandwich εκεί στο bar γιατί είχα πεθάνει από την πείνα. Στις δύο πρώτες δαγκωνιές άκουσα όμως –νομίζω πως αυτό ήταν πρώτο- το Autumn Sweater και τα παράτησα όλα κατευθείαν. Έμεινα με την πείνα.