χαμένες συναυλίες νο.1

Χθες (το οποίο αυτήν την στιγμή έχει γίνει προ-χθες) πέρασα ένα μίζερο βράδυ μέσα, διαβάζοντας και χάνοντας την πρώτη μέρα του synch festival. Νομίζω ότι όσο βρισκόμουν εντός των συνόρων δεν είχα χάσει ποτέ κανένα synch και γενικά είμαι από αυτούς που τρέχουν στις συναυλίες και στα φεστιβάλ και δεν γκρινιάζουν εύκολα για το line up, τις τιμές και τα λοιπά. Τελοσπάντων, χθες δεν πήγα λόγω τύψεων. Είμαι τελείως behind schedule και έκατσα να διαβάσω ως αργά. Κάπου εκεί, μέσα στην απόγνωση, μου ήρθε η δραματική επιθυμία να αρχίσω να γράφω τις ιστορίες για όλες εκείνες τις συναυλίες που έχω χάσει.

Φυσικά ξέρω πολύ καλά πως χρωστάω ακόμα εκείνη την ιστορία-κάθαρση για τη χαμένη συναυλία του Sage, αλλά εκείνη είναι άλλη υπόθεση. Εκεί έφταιγα απλά εγώ. Εγώ.

Η νέα σειρά «χαμένες συναυλίες» θα είναι για αυτές που είχα εισιτήριο, που τις περίμενα πως και πως και που τελικά-τίποτα. Ή τέλοσπάντων για αυτές που ήθελα πολύ να πάω αλλά όλο κάτι πήγαινε στραβά. Αλλά δεν έφταιγα.

Η πρώτη ακυρωμένη συναυλία ήταν του Michael Jackson το 1992. Τότε πρέπει να πήγαινα 1η λυκείου, το πολύ 2α και μόλις συνάψει τον πρώτο μου δεσμό με έναν άνθρωπο που συνεχίζει να κάνει πολύ καλά αυτό που έκανε και τότε: να πηγαίνει σε συναυλίες, να αγοράζει βινύλια (βινύλια όπως σταφύλια, έλεγε) και να ακούει μουσική twentyfourseven. Έτσι με έριξε εξάλλου.

Την εποχή που όλα τα αγόρια έτρεχαν στα φλιπεράδικα και δεν ξέρω και γω που, αυτός έτρεχε στα δισκάδικα, τα λίγα δηλαδή που είχε η Πάτρα, και τα υπόλοιπα της Αθήνας όποτε έβρισκε την ευκαιρία. Από αυτόν έμαθα τους pearl jam (ένα καλοκαίρι είχε φέρει ένα t-shirt από την αμερική με το εξώφυλλο του Τen και πίσω τις ημερομηνίες από το tour τους, που το ζήλευε όλη η τάξη), τους stone roses, τους suede (because we’re young, we'll take the tide's electric mind, oh yeah? oh yeah), τους new order και τελοσπαντων ένα σωρό πράγματα.

Ο Michael Jackson δεν κολλάει βέβαια και πολύ με όλα αυτά αλλά ήταν ένα μεγάλο event ίσον μια καλή δικαιολογία για τους γονείς να μας αφήσουν να πάμε Αθήνα για βόλτα. Η αδερφή μου ήταν ήδη φοιτήτρια και έμενε εκεί και δηλαδή θα μας φιλοξενούσε. Οπότε ποιος σκοτίστηκε για τον Michael Jackson? Εγώ δεν είχα φράγκο και το εισιτήριο μου το είχε κάνει δώρο, με αφορμή κάποια γιορτή, γενέθλια ή «επέτειο» 5 μηνών και 26,5 ημερών, δεν ξέρω, κάτι τέτοιο.

Το ’92 ο μακαρίτης πρέπει να ήταν ήδη λευκός. Στην Αθήνα θα ερχόταν στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του «The Dangerous Tour», οπότε λογικά τότε θα είχε βγάλει και το album του Dangerous με τις επιτυχίες «In the Closet», «Remember the Time», «Give in to me» και όλα αυτά.

Η μουσική του με άφηνε παντελώς αδιάφορη τότε, πέρα από κάποιες νοσταλγικές στιγμές από τα πρώτα πάρτυ πχ με εκείνο το συγκινητικό Liberian Girl.

Ο Michael δεν μας έκανε τη χάρη να πάμε διήμερο εκδρομή στην Αθήνα, μας την έκαναν όμως οι Simply Red. Η συναυλία τους το 1992 στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν η ευκαιρία της ζωής μας. Εκείνη την εποχή οι Simply Red είχαν βγάλει εκείνον τον super πετυχημένο δίσκο, το Stars, με όλες εκείνες τις επιτυχίες που έλιωνε ο κλικ.fm απ’ το πρωί ως το βράδυ. Εμένα ούτε αυτοί μου άρεσαν, και η αδυναμία μου στους κοκκινομάλληδες καμία σχέση δεν έχει με τον τραγουδιστή τους, αλλά φυσικά πήγα. Και αυτή πρέπει να ήταν η πρώτη «μεγάλη» συναυλία της ζωής μου, δηλαδή πέρα από κατσιμιχαίους, τσακνή και μαχαιρίτσα στο γήπεδο της Παναχαϊκής και το πολύ μια μαρίζα κωχ στο Αρχαίο ωδείο.

Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από τη συναυλία δεν είναι η συναυλία, αλλά η θεμιστοκλέους στα εξάρχεια, και το μπαρ ίντριγκα, που ακόμα είναι εκεί που είναι. Και το σπίτι της αδερφής μου στη γωνία θεμιστοκλέους και ερεσσού, το πιο σκοτεινό σπίτι που πρέπει να έχω μπει ποτέ, αλλά που τότε μου είχε φανεί φο-βε-ρό, φυσικά επειδή δεν είχε μέσα γονείς. Το ακόμα πιο φοβερό είναι πως τότε δεν υπήρχε ikea και τα έπιπλα νομίζω τώρα δεν θα τα έπαιρνε ούτε ο παλιατζής, χωρίς καθόλου να υπονοώ βέβαια ότι τα ikea είναι καλύτερα.

Τέλοσπαντων, η ιστορία αυτή δεν μου κολλάει και πολύ με τον δραματικό τίτλο «χαμένες συναυλίες», δηλαδή δεν μου έχει αφήσει και κανένα τραύμα, αλλά δεν ξέρω, νομίζω ότι έπρεπε να είναι η πρώτη.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι όλα άρχισαν με το χαμένο φετινό synch festival στο οποίο τελικά πήγα. Δηλαδή τη δεύτερη μέρα δεν άντεξα και με την πρώτη ευκαιρία ενέδωσα σαν αρχάρια. Οπότε τζάμπα η δραματική εισαγωγή.

Δεν πειράζει.