χαμένες συναυλίες νο.3

Τον Matt Elliott τον έχω χάσει τρεις φορές.

Η πρώτη ήταν τον Οκτώβρη του 2008 σε ένα lifo festival στο bios. Είχα κανονίσει να πάω, δηλαδή, όταν βγήκα από το σπίτι ήμουν σίγουρη ότι θα πάω. Θα περνούσα από το low profile να πάρω μια φίλη, θα καθόμασταν λ-ί-γ-ο και μετά θα πηγαίναμε μαζί. Μου το είχε υποσχεθεί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν κάτσαμε λίγο. Τα δεκάλεπτα περνούσαν και τα ποτά συνέχιζαν να έρχονται και δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι από εκείνους τους μαζεμένους τύπους που δεν μπορούν να πουν «πάμε να φύγουμε ρε μαλάκα - για λίγο μου είπες» και απλά έβραζα στο ζουμί μου. Βασικά ήξερα πως χάρη θα μου έκανε που θα πηγαίναμε ως εκεί κάτω, οπότε δεν ήθελα να μιλήσω. Ούτε και να πάω μονάχη. Μόνη σε συναυλία πρέπει να είχα πάει μόνο στους Teenage fanclub στο Ρόδον, αν και κάποιον πρέπει να είχα βρει εκεί, και σχεδόν στους Mogwai στη Βαρκελώνη. «Σχεδόν» γιατί εκείνη η συναυλία ακυρώθηκε και αυτή είναι μια άλλη ιστορία από το «Χαμένες Συναυλίες νο.Χ».

Τελοσπάντων, όταν πήγαμε στο bios φυσικά ήταν αργά. ΟMatt Elliott είχε κάνει φτερά. Κάποια στιγμή ξαναγυρίσαμε πάντως στο low profile, το οποίο είναι ένα μαγαζί που του ταιριάζουν οι περασμένες ώρες, και τουλάχιστον περάσαμε ωραία πίνοντας.

Η δεύτερη φορά που έχασα το Matt Elliott ήταν στο Synch φέτος. Αλλά αυτό είπαμε το ήξερα πολύ καλά. Είχα πάρει τις αποφάσεις μου και έμεινα μέσα να διαβάσω. Ας πρόσεχα.

Το ότι μετά το Synch ο Matt Elliott ξαναεμφανίστηκε για να παίξει, κανονικά θα πρέπει να ήταν ένα σημάδι. Μια δεύτερη ευκαιρία. Ή μάλλον τρίτη. Αλλά φυσικά πάλι δεν τον είδα. Γι’ αυτό μου τη σπάνε τα secret gigs. Γιατί απλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα τα μάθει. Δεν βγαίνω πολύ, δεν κυκλοφορώ, δεν ξέρω κόσμο και ούτε πρόκειται να μάθω γιατί είμαι και αντικοινωνικό. Δεν έχει σημασία. Λατρεύω τη μουσική και τις συναυλίες, και τρέχω όπου μπορώ, ενημερώνομαι όσο μπορώ, αγοράζω cd-βινύλια-περιοδικά όσο μπορώ και σερφάρω διαβάζοντας και κατεβάζοντας όσο μπορώ. Έχω χάσει μέρες ζωής και δουλειάς ψάχνοντας τα κομμάτια των βλαμμένων των salem, ή ακούγοντας aphex κοιτώντας το ταβάνι. Ούτε αυτό έχει σημασία.

Μου τη σπάνε τα secret gigs γιατί μου φαίνονται ελιτίστικα. Γιατί μου τη σπάει «η έννοια της έκπληξης στην πόλη», η οποία έκπληξη μόνο έκπληξη δεν είναι για αυτούς που την κανονίζουν και για αυτούς που δεν θα την μάθουν ποτέ. Με τον ίδιο τρόπο μου την έσπαγαν τα πάρτυ στο λονδίνο που ανακοινώνονταν τη τελευταία στιγμή σε αυτοκόλλητα πάνω στα φανάρια του δρόμου και που για να τα βρεις έπρεπε να παίξεις το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού. Ως πατρινιά έχω μια τάση να μισώ το καρναβάλι και τον κρυμμένο θησαυρό.

Ώρες ώρες πιστεύω πως το να πληρώνεις ένα γαμημένο εισιτήριο είναι το πιο δημοκρατικό πράγμα του κόσμου. Και αυτό ακούστηκε απαίσια και θα το πάρω πίσω.

Τελοσπάντων, υποθέτω, ο matt Elliott θα ξαναπαίξει σπίτι του, σπίτι μου ή και κάπου αλλού.