Νομίζω πως βαρέθηκα λίγο με τις χαμένες συναυλίες και θα τις αφήσω για αργότερα.
Αλλά επειδή βαρέθηκα και να σέρνω εκείνη την ιστορία με το Sage στο Όνομα του Ρόδου θα ξεμπερδέψω μαζί της τώρα, που ούτε καμιά διάθεση για συναισθηματισμούς έχω, ούτε τίποτα. Αυτό είναι καλό γιατί όταν με πιάνει το συναισθηματικό μου δεν αντέχομαι.Λοιπόν, για τον Sage Francis άκουσα πρώτη φορά όταν πηγαίναμε στο Όνομα του Ρόδου για να δούμε τον Noah23.
Πρέπει να ήταν Νοέμβριος του 2002.
Ο P4rs3c μας είχε φέρει από ένα αντιγραμμένο cd για τον καθένα που είχε μέσα το Personal Journals και το The Makeshift Patriot EP μαζί. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει και τα δύο από την anticon. Ήμασταν ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο όταν μας είπε: «Έρχεται και αυτός. Τον λένε Sage Francis. Το νου σας. Είναι φοβερός».
Εκείνη την εποχή τραβιόμουν με έναν τύπο -το τραβιόμουν είναι πολύ καλό ρήμα ώρες ώρες, θυμίζει εξάλλου και το μαλλιοτραβιόμουν- με τον οποίο τίποτα δεν ήταν εύκολο.
Ιστορία που κρατούσε χρόνια ατελείωτα και που δεν κατέληγε πουθενά.
Εκείνη την εποχή είπα να διευκολύνω την κακιά μας τύχη και να τον ακολουθήσω σε μια εκδρομή/σε ένα κωλοχώρι όπου δούλευε τότε ως αρχαιόλογος. Το να κανονίσουμε ταξίδι μαζί ήταν λες και έπρεπε να πετύχουμε και τα έξι νούμερα του λόττο (αν είναι έξι δηλαδή, δεν ξέρω) για έξι συνεχόμενες εβδομάδες και κάθε έξι χρόνια.
Τελοσπάντων, αποφάσισα να παρακάμψω τους κανόνες της αριθμολογίας, να δεχτώ την πρόταση του και να πάω.
Και ω, τι σύμπτωση, ημέρα αναχώρησης η ημέρα της συναυλίας του Sage.
Το ταξίδι δεν μπορούσε να αναβληθεί διότι στη μέση εμπλέκονταν επαγγελματικοί λόγοι, οπότε στο αρχαιολόγος ή Sage είπα αρχαιολόγος. Ας πρόσεχα.
Το cd το είχα ακούσει νομίζω ήδη μια-δυο φορές. Ναι. Το είχα ακούσει γιατί θυμάμαι πως το είχα αντιγράψει και για κείνον. Άρα προφανώς μου είχε αρέσει με τη μία. Προφανώς.
Αυτό που θυμάμαι, ως προοικονομία στην ιστορία, είναι στο λεωφορείο, στη διαδρομή, να το ακούω σε εκείνο το παμπάλαιο discman και να με έχουν ζώσει τα φίδια. Θυμάμαι να του λέω «αυτήν την ώρα χάνουμε τη συναυλία, να το ξέρεις». Το ήξερε.
Πρέπει να άκουγα το Inherited Scars για πάνω από δυο ώρες στο repeat. 120/4.5=26.6 φορές συνεχόμενες τουλάχιστον. Το 26 ακούγεται λίγο. Από εκείνο το ταξίδι και μετά πρέπει να έπαιζε στο repeat για μερονυχτα. Αυτό, το Message sent, το Runaways, το Crack Pipes.
Δεν είχα ξανακούσει κάτι τόσο ανατριχιαστικό.
Και σε εκείνον είχε αρέσει. Δεν ξέρω αν μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που φύγαμε εκείνη τη μέρα, όπως εγώ, αλλά μου έλεγε πως είχε πάθει πλάκα.
Εγώ του έλεγα πως αυτό μου το χρωστάει.
Εκεί στο χωριό όμως, στο κωλοχώρι δηλαδή, λίγο αφότου έφυγα, ο αρχαιολόγος ερωτεύτηκε λέει μια συνάδελφο του. Συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν.
Ο Sage όμως; Θα είναι στην Ευρώπη από Σεπτέμβρη, αλλά εδώ δεν βλέπω να έρχεται. Και αυτή τη στιγμή δεν με παίρνει για άλλο ταξίδι αναψυχής. Αυτή τη χρονιά ταξίδεψα τόσο που θα μου πάρει δυο χρόνια να ξεχρεώσω την πιστωτική και άλλα τόσα να απαλλαγώ από μια νεοαποκτηθείσα φοβία με τα αεροπλάνα.
Το επίσης ενοχλητικό είναι πως πριν κάποιους μήνες ήμουν στην Αμερική –όταν η τύχη είναι μαζί σου ακόμα και ταξίδια στον Άρη κανονίζονται εύκολα- αλλά ο συγχρονισμός με το Sage παρέμεινε απογοητευτικός: θα άρχιζε την περιοδεία του εκεί ένα μήνα μετά την αναχώρηση μας.
Το μόνο που έκανα για να διώξω από πάνω μου αυτήν την κατάρα ήταν ένας φόρος τιμής στο SFRStore, στο Providence. Νομίζω πως μετά από αυτό κατάφερα να συμβιβαστώ με την ιδέα πως ίσως τελικά να μην τον δω ποτέ Live. Και πως ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Ο P4rs3c μας είχε φέρει από ένα αντιγραμμένο cd για τον καθένα που είχε μέσα το Personal Journals και το The Makeshift Patriot EP μαζί. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει και τα δύο από την anticon. Ήμασταν ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο όταν μας είπε: «Έρχεται και αυτός. Τον λένε Sage Francis. Το νου σας. Είναι φοβερός».
Εκείνη την εποχή τραβιόμουν με έναν τύπο -το τραβιόμουν είναι πολύ καλό ρήμα ώρες ώρες, θυμίζει εξάλλου και το μαλλιοτραβιόμουν- με τον οποίο τίποτα δεν ήταν εύκολο.
Ιστορία που κρατούσε χρόνια ατελείωτα και που δεν κατέληγε πουθενά.
Εκείνη την εποχή είπα να διευκολύνω την κακιά μας τύχη και να τον ακολουθήσω σε μια εκδρομή/σε ένα κωλοχώρι όπου δούλευε τότε ως αρχαιόλογος. Το να κανονίσουμε ταξίδι μαζί ήταν λες και έπρεπε να πετύχουμε και τα έξι νούμερα του λόττο (αν είναι έξι δηλαδή, δεν ξέρω) για έξι συνεχόμενες εβδομάδες και κάθε έξι χρόνια.
Τελοσπάντων, αποφάσισα να παρακάμψω τους κανόνες της αριθμολογίας, να δεχτώ την πρόταση του και να πάω.
Και ω, τι σύμπτωση, ημέρα αναχώρησης η ημέρα της συναυλίας του Sage.
Το ταξίδι δεν μπορούσε να αναβληθεί διότι στη μέση εμπλέκονταν επαγγελματικοί λόγοι, οπότε στο αρχαιολόγος ή Sage είπα αρχαιολόγος. Ας πρόσεχα.
Το cd το είχα ακούσει νομίζω ήδη μια-δυο φορές. Ναι. Το είχα ακούσει γιατί θυμάμαι πως το είχα αντιγράψει και για κείνον. Άρα προφανώς μου είχε αρέσει με τη μία. Προφανώς.
Αυτό που θυμάμαι, ως προοικονομία στην ιστορία, είναι στο λεωφορείο, στη διαδρομή, να το ακούω σε εκείνο το παμπάλαιο discman και να με έχουν ζώσει τα φίδια. Θυμάμαι να του λέω «αυτήν την ώρα χάνουμε τη συναυλία, να το ξέρεις». Το ήξερε.
Πρέπει να άκουγα το Inherited Scars για πάνω από δυο ώρες στο repeat. 120/4.5=26.6 φορές συνεχόμενες τουλάχιστον. Το 26 ακούγεται λίγο. Από εκείνο το ταξίδι και μετά πρέπει να έπαιζε στο repeat για μερονυχτα. Αυτό, το Message sent, το Runaways, το Crack Pipes.
Δεν είχα ξανακούσει κάτι τόσο ανατριχιαστικό.
Και σε εκείνον είχε αρέσει. Δεν ξέρω αν μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που φύγαμε εκείνη τη μέρα, όπως εγώ, αλλά μου έλεγε πως είχε πάθει πλάκα.
Εγώ του έλεγα πως αυτό μου το χρωστάει.
Εκεί στο χωριό όμως, στο κωλοχώρι δηλαδή, λίγο αφότου έφυγα, ο αρχαιολόγος ερωτεύτηκε λέει μια συνάδελφο του. Συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν.
Ο Sage όμως; Θα είναι στην Ευρώπη από Σεπτέμβρη, αλλά εδώ δεν βλέπω να έρχεται. Και αυτή τη στιγμή δεν με παίρνει για άλλο ταξίδι αναψυχής. Αυτή τη χρονιά ταξίδεψα τόσο που θα μου πάρει δυο χρόνια να ξεχρεώσω την πιστωτική και άλλα τόσα να απαλλαγώ από μια νεοαποκτηθείσα φοβία με τα αεροπλάνα.
Το επίσης ενοχλητικό είναι πως πριν κάποιους μήνες ήμουν στην Αμερική –όταν η τύχη είναι μαζί σου ακόμα και ταξίδια στον Άρη κανονίζονται εύκολα- αλλά ο συγχρονισμός με το Sage παρέμεινε απογοητευτικός: θα άρχιζε την περιοδεία του εκεί ένα μήνα μετά την αναχώρηση μας.
Το μόνο που έκανα για να διώξω από πάνω μου αυτήν την κατάρα ήταν ένας φόρος τιμής στο SFRStore, στο Providence. Νομίζω πως μετά από αυτό κατάφερα να συμβιβαστώ με την ιδέα πως ίσως τελικά να μην τον δω ποτέ Live. Και πως ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου