The Only He Chapters

Αν ήταν να γράψω κάτι για δίσκο που να άκουσα τελευταία και να με πέθανε αυτός θα ήταν του Prefuse. Τον αγαπάω τον Prefuse, δεν τον παίζω στα δάχτυλα, όλη τη δισκογραφία του δηλαδή, αλλά τον αγαπάω. Και εξάλλου ποια δισκογραφία? Ο άνθρωπος έχει δέκα χιλιάδες ονόματα και projetcs και οχτακόσιες χιλιάδες δίσκους.

Prefuse, Prefuse 73, Ahmad Szabo, Delarosa & Asora, Piano Overlord, The Predicate Production Guild, Guillermo Scott Herren, Savath & Savalas και Diamond Watch Wrists.

Μ’αρέσουν οι άνθρωποι με πολλά ονόματα. Κάτι δεν πάει καλά με αυτούς. Ή μάλλον κάτι πάει καλά μ’αυτούς.

Φυσικά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη τον έμαθα με το τέ-λει-ο Vocal Studies + Uprock Narratives. Ήταν την εποχή που μέσα μου συντελούνταν το πέρασμα από το idm στο hiphop και αυτός ο δίσκος ήταν η επιτομή αυτής μου της μεταβατικής κατάστασης.

Και σε εκείνα τα περίεργα φεστιβάλ εκείνης της σχεδόν-κάθε-μέρα-συναυλία εποχής, ο Prefuse ήρθε. Πρέπει να ήταν άνοιξη του 2001-

– Όχι ήταν τον Απρίλη του 2002, το βρήκα εδώ:

Press play!! Αυτό είναι το σύνθημα για το bios 2 .Τα ονόματα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ηλεκτρονικής σκηνής που θα έρθουν στις 12 /13 Απριλίου στο IME [Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού] φέρνουν την Αθήνα ακόμη πιο κοντά στην Ευρώπη κάνοντας πράξη το όνειρο των εκσυγχρονιστών από άλλη ευτυχώς σκοπιά .Pan sonic - Fennesz - Chicks on speed - Prefuse 73 - Adult - Vladislav Delay - Poptraume - Coti και άλλα 20 περίπου ονόματα που θα μάθετε πολύ σύντομα κάνουν επιτακτική την ανάγκη παρουσίας μας σε ένα πολυ-γεγονός που λίγοι στην χώρα έχουν το θράσος να το διοργανώσουν. Το concept του bios 2 είναι η ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών (άλλο φρουτάκι) ,τα live θα γίνουν σε δυο ειδικά διαμορφωμένους χώρους ,θα λειτουργεί ξανά το bioshop σε συνεργασία με το microstore (πάλι θα χάσουμε τις συναυλίες!) ........για περισσότερα press play

Από εκείνο το φεστιβάλ λοιπόν, έχω κάτι περίεργες αναμνήσεις, προσωπικής φύσης, μια σχεδόν απαίσια βραδιά από προσωπική άποψη, που αν δεν ήταν ο Prefuse δεν θα ήθελα καθόλου να θυμάμαι. Ένας από τους τύπους που άφηνα να με παιδεύουν για μερικές δεκαετίες σε αυτήν την ζωή, μου είχε τάξει να πάμε μαζί. Ήταν στις καλές του. Το μαζί, έγινε θα τα πούμε εκεί. Το θα τα πούμε εκεί έγινε τυχαία συνάντηση. Και η συνάντηση δεν ήταν ακριβώς συνάντηση καθώς ο άνθρωπος δεν πολυεπικοινωνούσε, καθότι too high. Δεν είπαμε λοιπόν κουβέντα (που να έβγαζε νόημα) και ευτυχώς μου έκοψε και τον παράτησα γιατί ο Prefuse βγήκε. Ε, μετά μου πέρασαν όλα και χοροπηδούσα σαν το κατσίκι. Δεν πρέπει να μπλέκει κανείς τα αισθηματικά με τα μουσικά όπως περίπου λένε πως δεν πρέπει να μπλέκεις τα επαγγελματικά με τα αισθηματικά.

Τον πέτυχα μόνο στην έξοδο, εκείνος έβγαινε από τον χώρο που πωλούνταν οι δίσκοι, και κρατούσε το Incunabula των Autechre που μόλις είχε αγοράσει. Ήταν 2002, το Incunabula πρέπει να είχε βγει καμιά δεκαετία πριν, και γω είπα μέσα μου, «τώρα αξιώθηκες να το πάρεις ηλίθιε». Μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που του είχα αναφέρει τον Prefuse και που τον ξεστράβωνα, έχοντας την πεποίθηση πως αν δεν είχε εμένα θα άκουγε μόνο Arthur Lee και Love όπως όλες οι βλαχοχιπιγκόμενες με τα ριγέ και τα σαλβάρια που τον περιτριγυρίζανε. Πιθανότατα έκανα λάθος αλλά είχα κάθε δικαίωμα. Για μένα ίσχυε αυτό που λένε «Antes muera que sencilla» δηλαδή καλύτερα νεκρή παρά απλή και άφτιαχτη, το οποίο προσπαθώ να τηρώ με ευλάβεια ακόμα.

Εν πάσει περιπτώσει το θέμα είναι ο Prefuse και το The Only She Chapters, το οποίο άκουσα ένα βράδυ και το ερωτεύτηκα. Και πείστηκα πως ο Prefuse ήταν ερωτευμένος όταν το έφτιαξε. Ακόμα το πιστεύω. Πέθανα με το artwork, με τους τίτλους των κομματιών –μα είναι δυνατόν να αρχίζουν όλοι με το «The only …κάτι»??? Όλο αυτό είναι από μόνο του ένα ποίημα.

The Only Recollection Of Where Life Stopped / The Only Valentine's Day Failure / The Only Contact She's Willing To Give / The Only Chamber Resolve / The Only Hand To Hold / The Only Thief To Steal Tonality / The Only Trial Of 9000 Suns / The Only Way To Find / The Only Test To Score / The Only Boogie Down / The Only Direction In Concrete / The Only Recollection Of How Things Change / The Only Guitar To Die Alone / The Only Serenidad / The Only Lillies And Lilacs / The Only Lillies And Lilacs Pt. 2 / The Only Repeat / The Only Recycled Intro

Έχω μανία με τους τίτλους. Βρήκα φοβερή σύμπτωση που σε έναν από αυτούς πέτυχα πάλι μπροστά μου τα κρινάκια, και μάλιστα ανορθόγραφα. Τα Lilies γράφονται με ένα L και όχι δύο, και εκείνες τις μέρες διάβαζα και γω το «Sesame and Lilies» του Ruskin και για την μετάφραση του από τον Proust «Sésame et les lys» και όλο στις σημειώσεις μου έγραφα λάθος τον τίτλο «Sesame and Lillies» όπως και ο Prefuse. Και άκουγα τον δίσκο ξανά και ξανά διαβάζοντας μέσα στη νύχτα.

Και πέθανα με τα γυναικεία φωνητικά και φυσικά περισσότερο με της μακαρίτισσας. Και παραγγείλαμε το βινύλιο πριν βγει, μόνο και μόνο γιατί η Bleep σου έταζε extra δώρο ένα αυτοκολλητάκι, και ο δίσκος ήρθε χωρίς αυτό και καθόμουνα τώρα να τους εξηγώ, ότι καλοί μου άνθρωποι έκανα το pre-order μόνο και μόνο για χάρη του - ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΟ ΜΟΥ? Με εκείνο το ωραίο pattern που θυμίζει τις ταπετσαρίες του William Morris (τελικά αρχίζουν και παραγίνονται πολλές οι συμπτώσεις με τον Ruskin και την παρέα του).

Και εντάξει, ζήτησαν συγνώμη και είπαν θα στείλουν ένα subito, και όντως έστειλαν, ΕΝΑ, αν έχουν το θεό τους, ένα μόνο, μέσα σε ένα φακελάκι, ούτε καν ένα δεύτερο για αποζημίωση για την ψυχική οδύνη. Ουφ, τι τσιγγουνιά.