A όπως λέμε Aphex

Και η ερώτηση της ημέρας είναι: υπάρχει μεγαλύτερος καλλιτέχνης από τον Aphex? Υπάρχει μουσική που να με έχει στιγματίσει περισσότερο στη ζωή μου? Εκείνη την εποχή του ατελείωτου χάους μέσα στο κεφάλι μου. Στην ηλικία των 22 όταν μάλλον οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τον κόσμο. Ήταν μία εποχή που ανακάλυπτα τον κόσμο ανάσκελα σε ένα διπλό κρεβάτι ενός κατασκότεινου διαμερίσματος στην οδό Μαυρομιχάλη. Δεν χρειαζόμουν καθόλου φως τότε. Ο ήλιος ίσα που έμπαινε στο σπίτι για μισή ώρα κατά τις 4.30 το απόγευμα, λίγο πριν δύσει το χειμώνα, μέσα από μια μωβ κουρτίνα, δίνοντας στο δωμάτιο μια ακόμα πιο γλυκερή αίσθηση, και κοιτούσα το μωβ από το φως ταβάνι ανάσκελα απλώνοντας που και που το χέρι για να γυρίσω πλευρά στην κασσέτα που είχα αντιγράψει με δίψα από τον άνθρωπο που ήξερε και είχε τα πάντα.
Άκουγα το flim, το iz-us, το ventolin (το cylob mix κυρίως) και το girl/boy σαν να μην υπάρχει άλλη μουσική στον πλανήτη. Δεν υπήρχε άλλη μουσική στον πλανήτη. Ήταν αχρείοι και απολίτιστοι όσοι δεν αγαπούσαν τον Aphex . Δεν υπήρχε κανένα πεδίο επαφής μαζί τους, δεν συζητούσα με αγνώστους.
Στην ίδια εκείνη ζοφερή περίοδο ανήκαν και οι autechre, ούτε ένα πόντο πιο κάτω από τον Aphex, οι plaid και οι boards of Canada, οι black dog (που για κοίτα, εμφανίστηκαν εδώ στην Ουψάλα λίγες μέρες πριν έρθω), ο Bola, o μ- ziq, οι lfo (τους lfo τους θυμήθηκα γιατί ο νιπτήρας μας εδώ είναι μάρκα lfö), όλη η αφρόκρεμα της χρυσής εποχής 1997-1998 της idm, η μουσική που έπαιζε μερόνυχτα στο κεφάλι μου και που πίστευα βαθιά πως είναι ισάξια των συμφωνιών του μεγάλου Beethoven. Δεν ξεπέρασα ποτέ το ελέκτρο τελικά. Αυτό είναι το σπίτι μου. τα μπιμπλίκια. Αυτή είναι η αλήθεια.

Όταν ο Aphex είχε έρθει στο…Ρόδον (νομίζω?) ήταν χριστούγεννα. Ή τέλοσπάντων κάποια μέρα μεταξύ χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς. Για κάποιο περίεργο λόγο παρά τα τόσα χρόνια στην Αθήνα, οι ερωτικές μου περιπέτειες είχαν πατρινή προέλευση. Στην Αθήνα ήταν η σχολή και η μουσική, στην Πάτρα οι ερωτοδουλειές. Στις γιορτές λοιπόν ήταν δεδομένο πως θα είμαι εκεί. Για την ακρίβεια μέχρι τα 23 μου χρόνια δεν είχα λείψει ποτέ από την Πάτρα στις γιορτές. Το 1999 με το millennium ήταν η εξαίρεση της Σουηδίας, και μετά, η πρώτη πρωτοχρονιά που έκανα στην Αθήνα στην ζωή μου ήταν το 2009. Αυτό είναι φοβερό αν σκεφτεί κανείς πως έχω γεννηθεί το 1976 και μετακόμισα στην Αθήνα 1994. Εκείνο το χειμώνα λοιπόν, που ο Aphex ήρθε στο Ρόδον, ήμουν Πάτρα. Και πήρα το λεωφορείο, χρονιάρες μέρες, για μισή μέρα, για τη συναυλία και μόνο. Οι γονείς μου είχαν φρίξει, που πας, ακόμα δεν ήρθες, δεν έχουμε λεφτά για πήγαινε-έλα, τι πας να κάνεις στην Αθήνα χριστουγεννιάτικα – είχα ταράξει όλα τα οικογενειακά έθιμα που μόνη μου διατηρούσα όλα τα φοιτητικά μου χρόνια. Θυμάμαι ακριβώς την κασσέτα που άκουγα σε όλη την διαδρομή και στο πήγαινε και στο έλα, το iz-us για ώρες στο repeat, και η θλίψη εκείνης της μουσικής και εκείνης της περιόδου ολόκληρης ατελείωτη μέσα μου. Η μουσική του Aphex ήταν το μόνο δικό μου κομμάτι που κανένας ηλίθιος γκόμενος δεν μπορούσε να συναγωνιστεί. Γιατί μάλλον όλα τα προβλήματα εκείνων των περίεργων καιρών ήταν συναισθηματικής φύσης, μάλλον γιατί τι άλλο πρόβλημα να έχει κανείς όταν είναι 22?

Από τη συναυλία δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι νομίζω ένα μπλέντερ που ο Aphex είχε φέρει (εκτός αν το φαντάζομαι από τους τόσους μύθους που είχα ακούσει) και έναν φίλο του Parsec απόλυτα άρρωστο με την πάρτη του, που είχε φέρει μαζί του ένα γυαλόχαρτο για τους δίσκους. Δεν θυμάμαι αν του το έδωσε. Θυμάμαι επίσης τη γλυκιά μπαφίλα στην ατμόσφαιρα, αν και λογικά σύμφωνα με τη στατιστική μου, ήμουν νηφάλια. Νομίζω δεν είχε πολύ κόσμο, και ήμασταν όλοι κάπως συνωμοτικά λίγοι, όσοι πρέπει.