swedish summer

Όταν πριν μισό πια χρόνο με έπιασε και θυμήθηκα τον φοιτητικό μου χειμώνα στη Σουηδία δεν είχα ιδέα ότι θα ήταν ένα ποστ μοιραίο: βρέθηκα και πάλι στη Σουηδία. Για τα καλά. Και όχι απλά εκεί δίπλα στην Κοπεγχάγη, στον σκανδιναβικό νότο, αλλά στο βορρά, όσο βορρά μπορώ να αντέξω δηλαδή, στην Ουψάλα, ένα 40λεπτο βορειότερα της Στοκχόλμης. Και μπορεί τώρα να είναι καλοκαίρι (ή τελοσπάντων έτσι λένε ότι είναι) και να γλίτωσα στο τσακ τον αθηναϊκό καύσωνα των +40, μπροστά μου όμως έχω να περιμένω το χειμερινό -40. Δεν πειράζει. Κατά βάθος πιστεύω πως σ’αυτήν την πόλη πηγαίνει περισσότερο το λευκό χιόνι από το πράσινο γρασίδι. Αν δεν ήταν κατάλευκη πάνω από τους μισούς μήνες κάθε χρόνο, ο Bergman μάλλον δεν θα ήταν αυτός που ήταν και οι ταινίες του αυτές που είναι. Ο Bergman γεννήθηκε και έζησε εδώ στην Ουψάλα και αυτός είναι ένας καλός λόγος να πάρω με καλό μάτι αυτήν την σχεδόν πόλη. Και για να ξεμυτίσω και να κάνω καμιά βόλτα ακολουθώντας τα βήματα του. 

Έχω μία τάση όταν μεταναστεύω να μην θέλω να βγω από το σπίτι. Άρνηση το λένε μάλλον. Αντίθετα σε ταξίδια αναψυχής ξεπατώνομαι στο περπάτημα. Βέβαια εδώ, εντάξει, δεν μπορείς και να ξεπατωθείς στο περπάτημα. Όπως λένε και γελάνε οι Σουηδοί, η Ουψάλα είναι η 4η μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, αλλά μέχρι πρόσφατα δεν κατατάσσονταν καν στην κατηγορία «Μεγάλη Πόλη» οπότε ο χαρακτηρισμός «4η μεγαλύτερη πόλη» ήταν καταχρηστικός. Τώρα όμως μεγάλωσε, οπότε εντάξει. Ο Celsius ήταν επίσης από δω, το οποίο επίσης μ’αρέσει ως πληροφορία. Με τόσο κρύο χρειαζόταν ένας Celsius για να το μετρήσει.

Από άποψη μουσικής αυτό που για μένα κατέληξε να σημαίνει η Σουηδία ήταν ο Promoe. Δεν είναι βέβαια από την Ουψάλα αλλά από το Västerås – εντάξει δεν είναι πολύ μακριά από εδώ. Τον Promoe τον έμαθα πολύ πρόσφατα. Ήταν ο αγαπημένος άνθρωπος όλου του πλανήτη για τον Β. Ακόμα είναι δηλαδή. Πως είναι για μένα ο Sage, ε, το ίδιο. Ξέρει όλους τους στίχους απέξω και ανακατωτά, έμεινε πιστός στο no milk-no cheese-no eggs-no meat-just mediation and peace-red lentils-chick peas και τελοσπάντων χάρη σ’αυτόν έμαθα και γω τι θα πει καλός ράπερ με φοβερά skills και flow. Είχα μείνει άναυδη με τα 10 ολόκληρα δευτερόλεπτα χωρίς ανάσα στο «Up»: 

i say enough is enough and man nothing of nothing
is nothing they huffin and puffin - they bluffin
they pushin the button i'm rushin their iunchin
and cussin their cousins and uncles and brothers
and mothers and lovers and others and...
fuck it wasting my breath 

Εδώ υπάρχει μια καλή ιστορία με τον Promoe από αυτές που αξίζει να ειπωθούν. Ανήκει στην κατηγορία «συμπτώσεις: η ζωή είναι πολύ περίεργη μερικές φορές». Όταν λοιπόν είχαμε γνωριστεί με τον Β. και έλεγε ο ένας στον άλλο την αγάπη του για τον Sage και τον Promoe αντίστοιχα, είχαμε αναρωτηθεί αν έχουν συνεργαστεί, αν γνωρίζονται και τι γνώμη άραγε να έχει ο ένας για τον άλλο. Ο Β. υποστήριζε πως ο Sage σίγουρα θα ήξερε και θα θαύμαζε τον Promoe, καθότι όλοι τον ήξεραν και τον θαύμαζαν εκτός από μένα, και γω υπέθετα ότι παραείναι χαρωπός για να αρέσει στην (δική μου ομολογώ) μελαγχολική φιγούρα του χοντρούλη. Τέλοσπάντων, όπως αρέσει σε όλα τα βλαμμένα μάλλον, κάναμε φανταστικούς διαλόγους μεταξύ τους και έστω με αφορμή τον κοινό τους Veganισμό υποθέταμε πως θα μπορούσαν να κάνουν παρέα. 

Κάπου εκεί μεσολάβησε μια παραγγελία δίσκων από το strange famous store και μαζί με τους δίσκους είχαμε αγοράσει και μια ωραία αφίσα υπογεγραμμένη από όλα τα καλά περίεργα και διάσημα παιδιά. Όταν ήρθε το δέμα και το ανοίξαμε πάθαμε ένα φοβερό σοκ. Ανάμεσα στα συνήθη δωράκια, αυτοκόλλητα, flyers, αφισάκια, ο Sage είχε βάλει μια τεράστια αφίσα looptroop. Μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ήταν σαν να μας άκουγε και να απάντησε στις θεωρίες μας: αγαπιούνται! Η αφίσα διακόσμησε το γραφείο του Β. και στη συνέντευξη με τους Σουηδούς μέσω skype φαινόταν πάντα στο φόντο πίσω από το κεφάλι του. Οι Σουηδοί δεν το πρόσεξαν αλλά η συνέντευξη πήγε έτσι κι αλλιώς καλά, και τώρα να ’μαστε…

Οι Σουηδοί αγαπάνε τον Promoe. Εντάξει, είπαμε, όλοι αγαπάνε τον Promoe. Τις προάλλες, δυο μέρες μετά την άφιξη μου εδώ στο βορά πήγαμε σε συναυλία Mos Def + Talib Kweli. Ok, δεν ήρθαν εδώ στο χωριό, ας μην υπερβάλλουμε, αλλά δεν είναι δύσκολο να πάει κανείς ως την πόλη. Η συναυλία δυστυχώς άργησε πολύ να ξεκινήσει λόγω τεχνικών προβλημάτων και εμείς είχαμε κλείσει ήδη το τελευταίο λεωφορείο της επιστροφής και έτσι έπρεπε να φύγουμε στη μέση. Μεγάλη ατυχία αυτό, και γιατί οι τύποι είναι φοβεροί και γιατί σκάσαμε ένα κάρο λεφτά, αλλά τι να γίνει… άλλη μια συναυλία που ανήκει κατά το ήμισυ στις «χαμένες συναυλίες». Μέχρι να βγουν όμως τα παιδιά, στο ατελείωτο σετ που προηγήθηκε, κάποια στιγμή ακούστηκε το These Walls Don't Lie και έγινε χαμός! Το κοινό λύσσαξε!
Ήταν πολύ περίεργο να βλέπεις όλο αυτό το ξανθό τοπίο να τραγουδάει και να χορεύει με τόσο ενθουσιασμό κάτι που είναι τόσο δικό τους. Για έναν περίεργο λόγο οι Σουηδοί μάλλον πέρα από το μέταλ αγαπούν και το hiphop αλλά και τη ρέγγε. Υπάρχει λέει ένα χωριό που τα ρέγγε συγκροτήματα είναι περισσότερα και από τους κατοίκους! Δεν θυμάμαι πως το λένε, αλλά θα ρωτήσω. Τελοσπάντων ελπίζω να δω κάποια στιγμή live τους looptroop εδώ γύρω, γιατί στην Αθήνα τώρα που ήρθαν δεν πήγα. Θα ήταν περίεργο να πάω σε μια συναυλία και να λείπει αυτός που μου τους σύστησε. Αλλά θα τους πετύχω κάπου εδώ, δεν μπορεί. Bada papa papa...You know graffiti won't die, die ♪♫♪♫♫