Strange, I’ve seen that face before

Λοιπόν. Δεν την ξέρω την Grace Jones. Εννοώ, δεν την ξέρω καλά. Εντάξει, η φωνή της ξεχωρίζει από πενήντα χιλιόμετρα, αλλά δεν έχω ακούσει νομίζω και τίποτε άλλο δικό της πέρα από τις μεγάλες επιτυχίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μ’αρέσει. Ή ότι δεν θέλω. Και μ’αρέσει, και θέλω. Πολύ. Αλλά τώρα με έπιασε να μιλήσω γι’αυτήν και ας είμαι έτσι αδιάβαστη. Φταίει ένα όνειρο, μια ταινία, και μια ολόκληρη εποχή. Θα αρχίσω από την εποχή.

Την Grace Jones την πρωτοείδα σε ένα εξώφυλλο του ΚΛΙΚ κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Εγώ πρέπει να ήμουν κάπου 12 με 13 και η Τασία, δηλαδή η αδερφή μου, 17-18.
Η Τασία εκείνη την εποχή είχε ανακαλύψει και είχε καταπωρωθεί με το Κλικ το οποίο έπαιρνε και διάβαζε φανατικά. Φυσικά ως μικρή αδερφή, από πίσω έτρεχα και γω. Τον ‘κύριο’ αυτόν που έβγαζε το Κλικ τον σιχαίνομαι. Και εκνευρίζομαι που κάθομαι και γράφω για ένα περιοδικό δικό του. Αλλά το Κλικ ήταν αναμφισβήτητα κομμάτι εκείνης της προεφηβικής και εφηβικής εποχής δύο κοριτσιών γυμνασίου και λυκείου από την Πάτρα. Η Τασία λοιπόν πήγαινε στο Πολυκλαδικό που ήταν το πιο ‘εναλλακτικό’ διαθέσιμο σχολείο που υπήρχε στην περιοχή και κυκλοφορούσε με το Κλικ στην κωλότσεπη διπλωμένο ρολό. Έτσι τουλάχιστον την είχα πετύχει στην πλατεία Όλγας μια μέρα που δεν έπρεπε να είναι εκεί αλλά ήταν γιατί είχε κάνει κοπάνα. Φορούσε επίσης στο χέρι μια μπαντάνα μπλε τυλιγμένη στον καρπό, σαν να τον είχε σπάσει ή κάτι τέτοιο. Δεν τον είχε σπάσει, ήταν απλά ένα από τα αξεσουάρ που προσέθετε πάνω της όταν έκλεινε την πόρτα του σπιτιού φεύγοντας. Κάποια άλλα ήταν σκουλαρίκια σε τρύπες στο αυτί που είχε κάνει μονάχη της με βελόνα. Οι γονείς μας δεν ήταν αυστηροί ούτε για δείγμα αλλά μερικά πράγματα οφείλεις να τα κάνεις κρυφά αλλιώς χάνουν το νόημα τους. Μου είναι αδύνατον να εντάξω αυτήν την στιγμή το Κλικ σε νεανικές απόπειρες για εναλλακτική και ανεξάρτητη ενημέρωση, αλλά θέλω να υπερασπιστώ τους εαυτούς μας γιατί τουλάχιστον το διαβάζαμε με την αθωότητα ανθρώπου που δεν έχει ακούσει ποτέ τη λέξη life style.

Επίσης, η γραφιστική δουλειά του Κλικ εκείνης της εποχής ήταν πολύ μπροστά σε σχέση με τα άλλα περιοδικά και τα εξώφυλλα του έκαναν φοβερή αίσθηση. Το συγκεκριμένο τεύχος με εξώφυλλο την Grace Jones έχω ψάξει πολλές φορές να το βρω αλλά χωρίς επιτυχία. Κάποτε όλες οι κούτες με τα Κλικ ήταν μαζεμένες στο υπόγειο, αλλά μετά μάλλον η Μαξ γέννησε πάνω τους και τα Κλικ πετάχτηκαν. Η Μαξ ήταν γάτα, και τώρα που το σκέφτομαι όμορφη, άγρια και σέξυ σαν την Grace Jones. Και μαύρη με χρυσές ανταύγειες, δηλαδή είχε κι αυτή το τέλειο 80’s μαλλί. Δεν θυμάμαι ακριβώς την πόζα της Grace Jones, ήταν όμως σίγουρα κάτι το αρκετά γυμνό και το δέρμα της ήταν βρεγμένο με τις σταγόνες του νερού να γυαλίζουν, όπως το καλοκαίρι όταν βγαίνεις από τη θάλασσα αφού πρώτα έχεις πασαλειφθεί καλά με coppertone. Τα γράμματα Κ-Λ-Ι-Κ, κεφαλαία, στο πάνω μέρος του εξωφύλλου, δεν ήταν γεμισμένα με κάποιο χρώμα, ως συνήθως, αλλά με το βρεγμένο δέρμα της Jones.

άπως έτσι. Το εφφέ ήταν στα μάτια μου τότε, φοβερό.

Το αγαπημένο μου τραγούδι της, όπως για πολύ κόσμο, ήταν το ‘I’ve seen that face before’, το οποίο μόλις πριν κανά μισάωρο έμαθα πως βασίζεται στο Libertango του Astor Piazzolla. Τόση άγνοια δηλαδή. Όπως και να χει, η Grace Jones εκδοχή του είναι πιο ωραία. Και για αυτό υποθέτω το διάλεξε και ο Polanski για το Frantic. Το Frantic είναι η ταινία που θυμήθηκα πρόσφατα. Αυτή που φταίει για το όνειρο. Την είχα δει με κάποιες δεκαετίες καθυστέρηση, πριν 5-6 χρόνια στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, χειμώνα, στο Πήλιο. Είναι φοβερό να βλέπεις αυτήν την ταινία σε ξενοδοχείο γιατί και η γυναίκα του Harrison Ford σε δωμάτιο ξενοδοχείου εξαφανίζεται και έτσι αρχίζουν όλα στην ταινία. Την βλέπαμε λοιπόν με μεγάλο ενδιαφέρον φοβούμενοι μήπως ένας από τους δυο μας εξαφανιστεί όταν ο άλλος πάει για μια στιγμή στο μπάνιο. Και περιμέναμε με αγωνία τη στιγμή που θα ακουγόταν στο club Blue Parrot το Strange, Ι’ve seen that face before, και που η κούκλα Emmanuelle Seigner θα χόρευε με τον Ford φορώντας ένα κόκκινο και όχι μπλε φόρεμα.

Δεν είναι και δύσκολο να πετύχεις αυτό το τραγούδι σε οποιοδήποτε τυχαίο μπαρ, όμως όποτε το ακούω μου δημιουργεί το ίδιο συναίσθημα ανατριχίλας. Το ίδιο και πριν δυο μέρες.

«Έχεις δει την ταινία;» τον ρώτησα. Δεν την είχε δει.

«Πρέπει να τη δούμε οπωσδήποτε. Παίζει ο Harrison Ford με εκείνη την κούκλα γαλλίδα-δε θυμάμαι πως τη λένε – και η γυναίκα του Ford εξαφανίζεται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου όσο εκείνος κάνει ένα ντους, και ψάχνοντας να τη βρει γνωρίζει την κούκλα γαλλίδα. Πρέπει να τη δούμε, έχει φοβερή ατμόσφαιρα. Και είναι γυρισμένη στο Παρίσι».

Δεν είπαμε τίποτε περισσότερο πέρα από το ότι ok, θα τη δούμε, όπως λέει κανείς καθημερινά για ένα κάρο ταινίες, από τις οποίες βλέπει τελικά, στην καλύτερη περίπτωση, το ένα δέκατο. Το βράδυ όμως ξύπνησα μέσα στη νύχτα φωνάζοντας το όνομα του. Είχε εξαφανιστεί. Στον ύπνο μου δηλαδή είχε εξαφανιστεί. Έφτασε μια συνομιλία δυο λεπτών για την ταινία για να την ανασκευάσω κατευθείαν σε όνειρο, βέβαια, σε μια εκδοχή υποδεέστερη από αυτήν του Polanski. Η εξαφάνιση δεν έγινε σε ξενοδοχείο αλλά σε ένα μέρος σαν το Blue Parrot. Φεύγοντας από το club, διασχίζοντας αργά τον κόσμο που χόρευε και ενώ νόμιζα πως ήταν πίσω μου, όταν γύρισα το κεφάλι δεν ήταν εκεί. Έψαξα όλο το μαγαζί και τους γύρω δρόμους, τίποτα. Άρχισα να φωνάζω σε ένα έρημο σοκάκι. Ίσως και να ήταν στο Παρίσι. Έτσι ξύπνησα, φωνάζοντας. Μάλλον αυτή είναι η δύναμη ενός καλού θρίλερ. Μπορεί να δημιουργεί εφιάλτες 6 χρόνια μετά. Και το soundtrack να μένει το ίδιο. Strange.