Μ όπως λέμε Moz

Ανάμνηση 1: η αδερφή μου επιστρέφει από πενταήμερη. Είναι άνοιξη του 1989. Είμαι 13 και εκείνη 18. Πέφτει για ύπνο και ξυπνάει μετά από περισσότερες από 20 ώρες. Στην πενταήμερη λυσσάξανε. Όταν ξυπνάει ή μάλλον ανασταίνεται, αρχίζει να τραγουδάει για καμιά βδομάδα ή και παραπάνω τραγούδια που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, και δεν ξέρω ακριβώς γιατί, δεν είναι ότι έχει τόσο ωραία φωνή, μάλλον θα ήταν η ατελείωτη επανάληψη:
- I should be so lucky lucky lucky lucky…. Kylie Minogue
- Take me down to the paradise city where the grass is green κλπ κλπ Guns N' Roses
- We always hang in a buffalo stance we do the dive every time we dance κλπ - Neneh Cherry
- Why do you come here and wh-aaaa-yyyy do you hang around? I'm so sorry, I aaaaam so sooooooory… και αυτό ήταν του Morrissey .
Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι του. Μου άρεσε και μου είχε κολλήσει χωρίς να έχω καν ακούσει τη φωνή του. Μέσα από το τραγούδι της αδερφής, μόνο. Όταν κατάφερε να το αντιγράψει σε κασσέτα πιθανότατα από καμιά εκπομπή στο ράδιο, άκουσα και την σωστή εκτέλεση: τέλεια. Η βρετανική του προφορά ήρθε και έπεσε πάνω στην πώρωση για την αγγελική φωνή του Peter O’Tool. Η μεγάλη κόπια του Λώρενς της Αραβίας μόλις είχε κυκλοφορήσει το 1989 και έμελε να γίνει η αγαπημένη ταινία της ζωής μου. Η βρετανική προφορά από τύπους σαν τον Morrissey και τον O’Tool με σημάδεψε μια για πάντα. Το κόμπλεξ μου με τα αγγλικά μάλλον οφείλεται σ’αυτούς.

Ανάμνηση 2: αφήνοντας την παιδική/προεφηβική ηλικία, που εντάξει για μένα τουλάχιστον δεν ήταν και καμιά δραματική περίοδος, περνάμε στην φάση της ενηλικίωσης, ξανά δηλαδή στο γαμημένο 1997. (μπορεί να έγινα 18 το 1994, αλλά η ενηλικίωση με χτύπησε 3 χρόνια αργότερα για ποικίλους κουραστικούς για τον αναγνώστη λόγους). Το 1997 μπορεί να μην έπαιρνα ναρκωτικά –ποτέ μου δεν τα χώνεψα είναι η αλήθεια- αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι να είναι κανείς χαμένος μέσα σε μια μόνιμη θολούρα. Το να κάνεις πχ μια σειρά από δραματικά λάθη, αυτομάτως σου δημιουργεί μια τέτοια σύγχυση στον εγκέφαλο που χάνεις κάθε σχέση με αυτό που λένε «καθαρό μυαλό». Ο Μ. ένας από τους ανθρώπους εκείνη την εποχή με τον οποίο ζούσαμε σε ένα παράλληλο σύμπαν λαθών και ολημερούς σύγχυσης ήταν φανατικός smiths/morrissey φαν. Η αλήθεια είναι πως δεν γνώρισα ποτέ κάποιον που να είναι φανατικός smithάς αλλά όχι morrisseyάς και έτσι δεν έμαθα να διαχωρίζω το μεν από το δε, και ούτε και με απασχόλησε και ποτέ η διαμάχη με τον Johnny Marr. 

Ο Μ. λοιπόν μας ανάγκαζε (εντάξει χωρίς να ασκεί σωματική βία) να δίνουμε το χαρτζιλίκι μας για να παίρνουμε cd του, γιατί διαφορετικά μας είχε για άσχετες, ακούλτουρες και ανεπρόκοπες. Ο Μ. δεν έδειχνε καμία συμπόνια για τα δικά μου μπιμπλίκια και ήταν πολύ ισχυρογνώμον άνθρωπος, και κολλημένος με την κακή έννοια, αλλά ευτυχώς είχε κολλήσει σε σωστά κολλήματα και μας ξεστράβωσε και μας έστω με το ζόρι.

Το strange ways here we come δεν θυμάμαι πια αν μου το είχε πάρει δώρο στη γιορτή μου ή αν το αγόρασα μόνη μου. Θυμάμαι πάντως ότι από αυτόν μάθαμε για εκείνες τις φωνές στην αρχή του last night I dreamt ότι είναι φωνές από προαύλιο φυλακής. Ποτέ δεν το εξακρίβωσα είναι η αλήθεια, τον πίστευα σε ό,τι έλεγε, αν και θα μπορούσε άνετα να αραδειάζει τέτοιου είδους σωστά μούσια για να ρίχνει γκόμενες με επαγγελματικό τρόπο. Νομίζω δεν θα το googlάρω καν γιατί μ’αρέσει να μείνω με αυτήν την θεωρία. Αν κανείς σου δίνει στο πιάτο μια ωραία ιστορία δεν υπάρχει λόγος να πας να τη χαλάσεις ψάχνοντας για την αλήθεια. 

Η εισαγωγή λοιπόν του last night I dreamt ήταν η μόνη εισαγωγή που δεν έκανα ποτέ τον κόπο να πηδήξω, κι ας κρατάει ένα ολόκληρο λεπτό και πενηνταπέντε δευτερόλεπτα. Και ο Μ. ονειρευόταν τα βράδια πως τον αγαπούσα ενώ εγώ ονειρευόμουν πως μ’αγαπούσε ένας άλλος. Καθημερινές ιστορίες, it happens all the time. Παρόλα αυτά ο Μ. λίγο παραπάνω να προσπαθούσε και θα με είχε του χεριού του, γιατί ήταν κατά κάποιο τρόπο ποιητής και έγραφε στίχους και έπαιζε πλήκτρα. Η ποίηση του Morrissey ήταν το πρότυπο του, και τώρα που το σκέφτομαι, απορώ πως του άρεσε τόσο γιατί -μεταξύ μας - ήταν κάπως ομοφοβικός. Αν με κέρδιζε πάντως θα το χρωστούσε σίγουρα σ’αυτόν, και ομολογώ πως πέρασα μεγάλο δίλημμα μεταξύ των δύο που με περιτριγύριζαν. Και διακωμωδώντας την κατάσταση μου τραγουδούσα το «I can have both», το b-side από το alma matters που μόλις είχε κυκλοφορήσει.
I'm trying to explain to myself
I can have both
I'm trying to explain to the voice inside
I can have both
There's nobody around to say no

Live προφανώς δεν είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε, πηγαίναμε όμως σε ό,τι smiths πάρτυ βρίσκαμε, από τα οποία αυτά που θυμάμαι πιο πολύ είναι στο χοροστάσιο. Μόλις πριν ένα χρόνο ανακάλυψα πως ένας φίλος που απέκτησα πρόσφατα –επίσης ερωτευμένος με τον moz- ήταν dj σε εκείνα τα πάρτυ και άρα συνυπήρχαμε μαζί στον ίδιο χώρο χωρίς να γνωριζόμαστε. Αυτό που θυμάμαι είναι ανθρώπους να χορεύουν με τα χρυσάνθεμα στην κωλότσεπη και εμείς να σχολιάζουμε το πόσο τέλεια πηγαίνουν τα φαρδιά T-shirts σε ψιλόλιγνους τύπους σαν κι αυτόν. Τι θα πει χάρη και μαγκιά μαζί. Δεν το έχει κανείς άλλο αυτό όταν χορεύει. Τα t-shirts και τα φαρδιά δεν είναι για όλους. Είναι μόνο για κάτι τύπους σαν τον Morrissey. Εξαιτίας του μας άρεσαν οι ψιλόλιγνοι άντρες και απεχθανόμασταν τα κιλά. Εκείνη την εποχή ειδικά πρέπει να ζύγισα 46000 γραμμάρια και μπορούσα να λιώσω κάθε φορά που το αντικείμενο του πόθου μου μου τραγουδούσε «You’re the one for me fatty» κοροϊδευτικά.

Ανάμνηση 3: αυτή δεν είναι και πολύ ανάμνηση γιατί είναι μόνο 5-6 χρόνων παλιά. Αλλά ήταν η τελευταία περίοδος που ξανακόλλησα μαζί του. Φταίει ένας τύπος που μου είπε πως όταν πεθάνει θέλει να ακούγεται στην κηδεία του το First of the gang to die. Ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού είναι κάποιος Hector, και δεδομένης της λατρείας μου για τον Hector Belascoarán Shayne όσο κι αν οι δυο  Hector αποκλείεται να γνωρίζονται, ήταν ένας καλός λόγος για να ξαναπιάσω τον Morrissey από εκεί που τον είχα αφήσει…