cassettes

Νομίζω βρήκα θέμα για κάμποσα επόμενα ποστ. Πριν καμιά βδομάδα ήμουν στο Ρίο, στο σπίτι όπου είναι αποθηκευμένη η παλιά μου ζωή. Έπεσα πάνω σε κάτι παμπάλαιες κασσέτες και έπιασα δουλειά. Άρχισα την ‘ψηφιοποίηση’ τους πριν είναι πια πολύ αργά. Τα εξώφυλλα τους έχουν ήδη αρχίσει να ξεβάφουν απ’ τον ήλιο. Ίσως θα έπρεπε απλά να πάρω κουρτίνες.

Πέρασα πολλές ώρες ακούγοντας πράγματα με τα οποία έχω περάσει τόσα χρόνια – τόσα χρόνια και τόσα χρόνια πριν. Mια ζωή ολόκληρη. Έχω μανία με το παρελθόν. Και το περίεργο είναι πως, κατά κάποιο τρόπο, ήξερα ήδη από τότε πως εκείνη η εποχή θα έκανε ένα καλό παρελθόν-μια καλή ταινία με καλό soundtrack. Χιλιοπαιγμένο. Χιλιοακουσμένο.

Εκείνη την εποχή, με χρυσό έτος το 1997, και αργυρό το 1998 (για μια σειρά από δαιδαλώδεις λόγους), το downloading δεν ήταν πρόσφορο. Δεν άκουγα 5 albums τη μέρα, αλλά ό,τι άκουγα το ήξερα καλά. Απέξω. Από το πρώτο δευτερόλεπτο ήξερα τι-ποιος- πότε-που. Αυτοεξεταζόμουνα. Ήμουν πάντα καλή μαθήτρια. Τώρα τελευταία τα έχω κάνει θάλασσα. Και ήμουν τυχερή. Βρέθηκα ανάμεσα σε φίλους συλλέκτες. Ανθρώπους με εθνικό τους νόμισμα το βινύλιο. Ένα πακέτο τσιγάρα=0.25 του δίσκου, 3 ποτά=1 δίσκος, ένα παντελόνι=3 δίσκοι κλπ κλπ. Και γω απλά αντέγραφα κασσέτες μανιασμένα. Από cd, από βινύλια, από άλλες κασσέτες. Συλλογές και πάλι συλλογές και πάλι συλλογές. Δεν θυμάμαι ποιος είχε αρχίσει και τη μανία με τα εξώφυλλα. Ίσως ο p4rs3c. Και η μανία απέκτησε μεγάλες διαστάσεις. Έσκιζα από παντού σελίδες περιοδικών, άρχιζα να έχω μια αδυναμία στις θολές εικόνες, να τις μαζεύω σε στοίβες για πιθανά εξώφυλλα.

Άλλες συλλογές έφταναν στα χέρια μου έτοιμες, σαν δώρα γενεθλίων, ή με αφορμή κάποιο πάρτυ, και άλλες τις έφτιαχνα μονάχη σε μια άκρως επίπονη διαδικασία. Στο αθηναϊκό διαμέρισμα δεν υπήρχε διπλό κασσετόφωνο. Μάζευα το υλικό και περίμενα κάποιο ταξίδι στην Πάτρα για να αντιγράψω τα κομμάτια με την ησυχία μου στο οικογενειακό στερεοφωνικό. «Μα τι κάνεις τόσες ώρες εκεί κάτω?» ήμουν με τις ώρες στο χαλί να πατάω stop-play-rewind-rec μ'ένα φοβερό άγχος, να μην αφήσω μεγάλο κενό, αλλά ούτε και μικρό, ίσα μια αναπνοή, και το τελευταίο τραγούδι να μην κόβεται αδυσώπητα, αν και πάντα ήταν νόμος: το τελευταίο τραγούδι θα κοβόταν άκαρδα. Και δεν ξέρω αν ο p4rs3c ήξερε πως οι κασσέτες που έγραφε με όλη του την αγάπη στην καλή του, έφταναν και σε μας, κρυφά ή τελοσπάντων κάπως ύπουλα, με μια κρυφή σιωπηρή συμφωνία. Ποτέ δεν κρατούσε και τίποτα για τον εαυτό της και μας χάριζε τα πάντα με μια φοβερή απλοχεριά, που ακόμα της έχει μείνει κουσούρι. Και δεν σεβόταν ούτε έρωτες ούτε τίποτα, η μουσική ήταν 3D: duplicate distribute destroy - όπως έγραφαν και τα αυτοκόλλητα στις κατ’οίκον escheat εκδόσεις τους που περιμέναμε πως και πως.

Η μουσική έπρεπε να μοιράζεται. Αυτό ήταν και το ύστατο άλλοθι για όταν έδινα παρόμοιες ή ολόιδιες συλλογές σε διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό με γλίτωνε από το να νιώθω λίγο άσχημα εως λίγο γελοία όταν αντέγραφα ίδια τραγούδια για διαφορετικές προσωπικές ιστορίες. Η μουσική ήταν πάνω από έρωτες. Έτεινα πάντα να το πιστέψω όσο κι αν τα δυο ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο και το αυτό. Εν πάσει περιπτώσει, οι κασσέτες που βρήκα στο Ρίο έχουν μια ιστορική αξία. Άρχισα με τις συλλογές και για την ώρα έχω ξεμπερδέψει με αυτές τις 9:

1.

2. Cheap Music Bounces Back - Compilation '993. Angelique 14.5. Junglist Sounds6. 2 Strikes and you're out - A freestyle compilation7.8. Angelique 29. Offbeat Palate – Compilation

Το υπόλοιπο κασσετομάνι, εκείνο που αποτελείται αποκλειστικά από albums δεν έχω κουράγιο να το αγγίξω. Πριν λίγο καιρό κάτι μάστορες έκαναν το θαύμα τους και έκαναν μια γερή ζημιά στο ‘οικοδόμημα’. Κάποια στιγμή, από εκείνες τις στιγμές της ατελείωτης περισυλλογής, είχα οργανώσει τις κασσέτες(non-compilations) σε ένα μεγάλο παζλ. Οι ράχες τους δηλαδή, έφτιαχναν μια μεγάλη εικόνα. Ή μάλλον δύο. Μία οι κασσέτες της ηλεκτρονικής μουσικής και άλλη μία οι υπόλοιπες. Οι εικόνες ήταν δυο διαφορετικές σελίδες από το SMLXL του Rem Koolhas, η έκδοση του οποίου είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση όταν είχε βγει, και όλοι τρέχαμε να το πάρουμε. Ποτέ δεν το διάβασα σε βάθος, γιατί κατά βάθος πάντα βαριόμουν τα αρχιτεκτονικά βιβλία. Περισσότερο το χρησιμοποιούσα σαν «βαράκια» για γυμναστική. Κάποιος είχε την ιδέα και μου φάνηκε εύστοχη. Ήταν ένα καλό τούβλο γι αυτή τη δουλειά. Η γραφιστική του πάντως, ήταν αρκετά πρωτοποριακή και έτσι οι σελίδες εκείνες μεγεθύνθηκαν και έφτιαξαν ένα κασσετοπαζλ που διασώθηκε σε 3 μετακομίσεις. Η αδιαφορία των μαστόρων κατάφερε να το ισοπεδώσει. Κάποια στιγμή όμως θα κάτσω να το ξαναστήσω.