The problem is…
Τα προβλήματα είναι δύο: γράφω με Times new roman επειδή δεν βρίσκω την Garamond εδώ μέσα. Είναι αρκετά εκνευριστικό. Αρχίζεις ένα blog και λες, χωρίς πολύ σκέψη, θα το λέω Garamond και θα γράφω με Garamond. Εντάξει, είναι η αγαπημένη μου γραμματοσειρά. Δηλαδή, νομίζω μ’ αρέσει γιατί είναι ό,τι πλησιέστερο στην γραμματοσειρά τον εκδόσεων Άγρα, και τελοσπάντων είναι λίγο old school.
Και φυσικά το όνομα Garamond είναι κλεμμένο. Αυτό είναι το πρόβλημα νούμερο δύο.
Το έχει κάποιος Elvin, ο οποίος ανάθεμα κι αν έχει ποστάρει ποτέ τίποτα στη ζωή του. Γιατί καλέ μου άνθρωπε παίρνεις έτσι ένα όνομα και το παρατάς; Οι άνθρωποι είναι ενοχλητικοί ώρες ώρες. Και έτσι κατέληξα με ένα Garamond κουτσό που αντί για ο έχει ένα 0 και του δίνει έναν αέρα λίγο αλλόκοτο. Και επιπλέον γράφω με Times new roman. (μέχρι να βρω μια λύση.)
Το έχει κάποιος Elvin, ο οποίος ανάθεμα κι αν έχει ποστάρει ποτέ τίποτα στη ζωή του. Γιατί καλέ μου άνθρωπε παίρνεις έτσι ένα όνομα και το παρατάς; Οι άνθρωποι είναι ενοχλητικοί ώρες ώρες. Και έτσι κατέληξα με ένα Garamond κουτσό που αντί για ο έχει ένα 0 και του δίνει έναν αέρα λίγο αλλόκοτο. Και επιπλέον γράφω με Times new roman. (μέχρι να βρω μια λύση.)
Το μόνο καλό με τα Times new roman είναι ότι υπάρχει αυτός ο στίχος:
until the hankerchief of history covers us with its
times new roman black and white post script, i will wear
lavender shirts in yellow painted public restrooms,
looking like art decco in my september complexion
Περί Garamond δεν ξέρω κανέναν στίχο. Και επιπλέον αυτό το κομμάτι, αυτό εκεί με την χάλια εντροπία είναι μεγάλη ιστορία. Πέρα από κομματάρα δηλαδή, είναι μεγάλη ιστορία.
Αλλά δεν θα αρχίσω μ’ αυτή.
I wanna show you something, she said….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου