un monde avec toi

Η επίσημη οικογενειακή δισκοθήκη όταν ήμουν παιδί ήταν ένα ράφι όλο κι όλο. Και λέω επίσημη γιατί κάποια στιγμή είχα ανακαλύψει δυο συρτάρια φίσκα με κάτι γρατζουνισμένα σαρανταπεντάρια με λαϊκά και χωρίς εξώφυλλο. Μαίρυ Λίντα, Χιώτη μάμπο και τέτοια. Ούτε που ξέρω τι απέγιναν εκείνα. Τα ‘επίσημα’ πάντως ήταν τα άπαντα του Θοδωράκη (πολλά τελοσπάντων), ένα Boxset με 10 δίσκους του Μπιθικώτση, κάμποσα του Λοΐζου, και κάτι παραδοσιακά ρώσικα τραγούδια. Και κάποια στιγμή επειδή άρχισα πιάνο, κάμποσα κλασικής μουσικής με έμφαση στο Chopin. Υποθέτω υπήρχε το σκεπτικό πως αν ακούω πολύ deutsche grammophon θα καταλήξω να παίζω και καλύτερα. Εγώ απλά αγχωνόμουν και πάθαινα κατάθλιψη.

Εν πάσει περιπτώσει, το θέμα είναι πως μέσα σε όλα αυτά υπήρχε και αυτό:

Le Grand Orchestre de Paul Mauriat.

Μου άρεσε για τρεις λόγους. Ο πρώτος και κυριότερος ήταν η κοπέλα στο εξώφυλλο. Την έβρισκα πολύ όμορφη. Περίεργο αλλά μου φαίνεται πως το επίθετο όμορφος δεν το χρησιμοποιούμε πια τόσο. Θα λέγαμε μάλλον ‘ωραία’. Ή που είναι παιδικός προσδιορισμός ή που ήταν επίθετο της εποχής. Τελοσπάντων, εγώ την έβρισκα πολύ όμορφη και ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω κάπως έτσι. Με μπλε καπελαδούρα οπωσδήποτε.

Ο δεύτερος λόγος ήταν το ‘Mauriat’. Μου άρεσε πάρα πολύ να το λέω. Συγκεκριμένα, όταν δεν ήταν κανείς μπροστά μπορεί και να το επαναλάμβανα αυτιστικά για να το φχαριστηθώ. Mauriat Mauriat Mauriat Mauriat Mauriat. Πολύ γαλλικό.

Ο τρίτος ήταν η μουσική. Πολύ ρομαντική. Μου κάλυπτε κάποιες απορίες για το τι άκουγαν οι γονείς μου νέοι στα πάρτυ, πως γνωρίστηκαν και πως ερωτεύτηκαν. Από το μυαλό μου τα έβγαζα όλα, δεν είχα στοιχεία, αλλά είχα φτιάξει ένα φανταστικό περιβάλλον που με έπειθε.

Η μητέρα μου έβαζε συχνά το δίσκο, μάλλον γιατί είχε καταλάβει ότι μου άρεσε. Και με άφηνε να τον βάζω και μόνη μου.

Λίγα χρόνια νωρίτερα είχα ξεχαρβαλιάσει μια για πάντα ένα φοβερό φορητό πικάπ τσακίζοντας του το βραχίονα ανεπανόρθωτα. Δεν παραδέχτηκα ποτέ ότι το έκανα εγώ και κατηγόρησα ύπουλα μια φίλη μου που τη φιλοξενούσαμε εκείνες τις μέρες. Αυτή είναι μια αμαρτία που θα κουβαλάω πάντα μαζί μου.

Την εποχή πάντως της συγκεκριμένης ανάμνησης, είχα μάθει πια να βάζω μονάχη και προσεκτικά τη βελόνα πάνω στο σωστό τραγούδι και έτσι είχα μπει στην πρώτη εποχή του repeat track.

Το ‘σωστό τραγούδι’ ήταν το ‘Un monde avec toi’.

Φανταζόμουν να το χορεύω με τον υπέροχο άγνωστο καβαλιέρο που σίγουρα θα γνώριζα και γω σε κάποιο πάρτυ. Θα φορούσα ένα μακρύ φουστάνι σαν της κοπέλας στο εξώφυλλο του δίσκου (και ας μην φαινόταν τι φουστάνι φοράει) και θα τον εντυπωσίαζα σίγουρα.

Στο σπίτι η κουζίνα ήταν λίγα σκαλιά πιο ψηλά από το καθιστικό όπου και βρίσκονταν το πικάπ, και χωρίζονταν απ’ αυτό με ένα πάσο. Εκμεταλλευόμουν την υψομετρική διαφορά για να κρύβομαι πίσω από το χαμηλό τοίχο και να χορεύω με την ησυχία μου: τα χέρια προτεταμένα αγκαλιάζοντας τον ωραίο τύπο φάντασμα, που σίγουρα ήταν και πανίψηλος. Πρέπει να ήμουν πολύ γελοίο θέαμα, και αν και ένιωθα μια σχετική ασφάλεια πως ο τοίχος με κρύβει, τώρα που το σκέφτομαι αποκλείεται να μην με είχε πάρει χαμπάρι καμιά μάνα μου όταν θα πήγαινε να τσεκάρει αν έβρασαν οι πατάτες.

Μια μέρα που ήμασταν στο Ρίο κατεβήκαμε στο πατρικό μου να χαζέψουμε παλιούς δίσκους με υπέρτατο σκοπό το sampling.

- Αυτός είναι ο αγαπημένος μου, του είπα, μαζί με μια περίληψη αυτής της ιστορίας. Το κομμάτι δεν θυμόμουν πως το λένε. Προφανώς τότε δεν ήξερα ούτε αγγλικά ούτε βέβαια γαλλικά. Ήμουν σίγουρη όμως πως θα το αναγνώριζα από την πρώτη νότα κι ας είχα να το ακούσω 25 χρόνια. Ο δίσκος ήταν σπασμένος αλλά έπαιζε μια χαρά. Και ναι, το αναγνώρισα από την πρώτη νότα.

- Γαμάει, μου είπε.

Πως γίνεται ένας δίσκος να είναι σπασμένος και να παίζει; Αυτό το πράγμα το βρίσκω ανυπέρβλητα συγκινητικό. Σαν κάτι κασσέτες που η ταινία τους τσαλακωνόταν, την κόβαμε τοπικά και την κολλούσαμε με σιλοτέιπ. Ολόκληρη εγχείρηση. Κι όμως ξαναέπαιζε, έστω και με νάρθηκα. Βουτήξαμε το σπασμένο δίσκο και μπήκε στο εργαστήριο. Εγώ δεν είχα καμία ανάμειξη στη διαδικασία.

Το μόνο που έκανα ήταν να ψάξω στο google για καμιά πληροφορία για το κομμάτι και για τον Paul Mauriat. Για πρώτη φορά πρόσεξα πως εκτός από τον τίτλο ‘Un monde avec toi’ υπήρχε και υπότιτλος: ‘The world we knew’.

Το google σε κάνει να νιώθεις τελείως βλάκας ώρες ώρες. Το κομμάτι ήταν πασίγνωστο. Και είχε και έξτρα υπότιτλο ‘Over and Over’. Ξανά και ξανά (και ξανά).

Ήταν τραγούδι του Σινάτρα από τον ομώνυμο δίσκο του ‘The world we knew’ που είχε βγει το 1967. Είχε κάνει φοβερή επιτυχία στις λίστες του Billboard εκείνη τη χρονιά. Βασίστηκε σε μια σύνθεση ενός γερμανού μουσικού, του Bert Kaempfert αν και έχει ομοιότητες -στο πως αρχίζει- και με το ‘It's a Man's Man's Man's World’ του James Brown και με το ‘I Put a Spell on You’ του Screamin' Jay Hawkins. Το καλό με το να είσαι άσχετος είναι ότι αφήνεις περισσότερο χώρο στις εκπλήξεις.

Ο Paul Mauriat από την άλλη πλευρά, είναι Μαρσεγιέζος, ήταν δηλαδή, αφού πέθανε πριν 4 χρόνια. Έκανε μεγάλη επιτυχία στην Αμερική και κυκλοφόρησε εκατοντάδες δίσκους με την ‘Le Grand Orchestre’ του για την δισκογραφική της Philips.

Το αποτέλεσμα της εργαστηριακής επεξεργασίας ήταν αυτό.

Το λάτρεψα με τη μία. Ήταν σαν να παίζει με την ανάμνηση μου, σε τρομακτικό βαθμό. Μου δημιουργεί μια καρδιακή αστάθεια-αρρυθμία και μια επέλαση από εικόνες του παιδικού παρελθόντος και του αθηναϊκού παρόντος. Σχεδόν το φοβάμαι. Νομίζω θα ταίριαζε τέλεια σε ταινία θρίλερ.

Και επειδή οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν έτσι εύκολα μια μέρα έλαβα αυτό, με το σχεδόν απειλητικό σημείωμα ‘πήγαινε στο 2.52’. Ακούω το Duration εδώ και χρόνια. Το σημείο στο 2.52 δεν το είχα προσέξει. Και αν το είχα προσέξει δηλαδή, προφανώς δεν θα είχα θυμηθεί τι είναι.

Και λίγες μέρες μετά, ακολουθεί και δεύτερο mail. ‘Άκου και αυτό’. Ήταν το τρίτο κομμάτι στον τελευταίο δίσκο του Mike Patton, όπου τραγουδάει ιταλικά. Δεν έχει σημασία.

Αλλά είναι φοβερό πόσο μικρός είναι ο κόσμος. The world we knew.