Αν ήταν να γράψω κάτι για δίσκο που να άκουσα τελευταία και να με πέθανε αυτός θα ήταν του Prefuse. Τον αγαπάω τον Prefuse, δεν τον παίζω στα δάχτυλα, όλη τη δισκογραφία του δηλαδή, αλλά τον αγαπάω. Και εξάλλου ποια δισκογραφία? Ο άνθρωπος έχει δέκα χιλιάδες ονόματα και projetcs και οχτακόσιες χιλιάδες δίσκους. Prefuse, Prefuse 73, Ahmad Szabo, Delarosa & Asora, Piano Overlord, The Predicate Production Guild, Guillermo Scott Herren, Savath & Savalas και Diamond Watch Wrists.
Μ’αρέσουν οι άνθρωποι με πολλά ονόματα. Κάτι δεν πάει καλά με αυτούς. Ή μάλλον κάτι πάει καλά μ’αυτούς.
Φυσικά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη τον έμαθα με το τέ-λει-ο Vocal Studies + Uprock Narratives. Ήταν την εποχή που μέσα μου συντελούνταν το πέρασμα από το idm στο hiphop και αυτός ο δίσκος ήταν η επιτομή αυτής μου της μεταβατικής κατάστασης.
Και σε εκείνα τα περίεργα φεστιβάλ εκείνης της σχεδόν-κάθε-μέρα-συναυλία εποχής, ο Prefuse ήρθε. Πρέπει να ήταν άνοιξη του 2001-
– Όχι ήταν τον Απρίλη του 2002, το βρήκα εδώ:
