Είναι περίεργο πράγμα να γράφω σ’αυτό το blog χωρίς να είμαι στη θέση μου. Στο γραφειάκι, στο δωματιάκι, στην καρεκλίτσα, με τα ηχειάκια. Αντιθέτως, είμαι σε μια σπιταρόνα, σε ένα σαλόνι όσο 3 δωμάτια αθηναϊκού διαμερίσματος, χωρίς γραφείο και χωρίς καρέκλα γραφείου. Πολυθρόνα, coffe table, άνεση. Γίνεται να γράφει κανείς με άνεση? Αλλά είναι χριστούγεννα και είπαμε ότι το 99,9% της ζωής μου αυτές τις μέρες του χρόνου είμαι στο χωριό μου στο Ρίο, και πριν έρθω χρόνος για τα 31 της χρονιάς ούτε για δείγμα. Οπότε η δουλειά και το ξεσκαρτάρισμα έγινε εδώ, στο ανεμοδαρμένο Ρίο, με τζάκι και το κρύο να χτυπάει πισώπλατα, γιατί το τζάκι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι τη μύτη σου να κοκκινίζει από τη ζέστη και την πλάτη σου να την αφήνει να κρυώνει, ακάλυπτη.
