skip to main |
skip to sidebar
Ωραία. Το άλμπουμ της χρονιάς 2013 αποφασίστηκε ήδη: Durag Dynasty, "360 Waves". To "Super group" από τους καλιφορνέζους Planet Asia, Killer Ben και Tri-state. Παραγωγή Alchemist. Αυτό είναι Hiphop.
- Που τον ξέρω τον Planet Asia?
- Τι που τον ξέρεις, ρε. Συμμετείχε σε εκείνο το κομμάτι του Madlib που λύσσαγες, στο δίσκο των Strong Arm Steady, το "Questions", κατάλαβες?
- ΑΑΑΑΑ, η κομματάρα!
- Και από που αλλού τον ξέρω?
- Από το LA Blues, πάλι των Strong Arm Steady.
- A, ναι το LA Blues που πάει γάντι με το LA Clifornia του Madlib.
Και κοιτάζω τις περσινές επιλογές μου για τα 31 albums της χρονιάς και ο Alchemist είναι στο νούμερο 11 και οι Strong Arm Steady στο 12. Γιατί είμαι τόσο ηλίθια? Aφού μ'αρέσει ο Alchemist. Ό,τι κάνει ο Alchemist μ'αρέσει. Έχει κάτι σαν πανικό σε όλες του τις παραγωγές, τον αναγνωρίζω με τη μία.
Και όλα ξεκίνησαν από ένα εξώφυλλο δίσκου που πόσταρε το turntable lab στο instagram. Το είδα φευγαλέα χθες βράδυ και σήμερα με το που ξύπνησα είχα το νου μου να το ξαναδώ και να το ψάξω.
Πολλές άγνωστες λέξεις αλλά το εξώφυλλο μου έκανε πολύ εντύπωση. Θα ήταν από αυτούς του δίσκους που θα αγόραζα χωρίς να έχω ιδέα τι έχουν μέσα. Αλλά περί, gray, shades of..., basquiat, michael holman και nick taylor, μαύρα μεσάνυχτα. Aν και για να δικαιολογηθώ λίγο, ομολογώ πως το όνομα Βasquiat, κάτι μου έλεγε. Αυτό μόνο: κάτι.
Για να βρει τώρα κανείς και να ακούσει το άλμπουμ, με αυτό το όνομα και αυτόν τον τίτλο, είναι μια ταλαιπωρία και μισή, καθότι πλέον οι λέξεις gray+shades οδηγούν κατευθείαν στο μάλλον βλαμμένο βιβλίο της μάλλον βλαμμένης (που όμως πρέπει να έκανε γερό κομπόδεμα με το άρλεκιν) και πρέπει να αποκλείσεις κάθε αναφορά στο νούμερο 50 ολογράφως ή με αριθμούς. Όποιος έχει υπομονή όμως και δείχνει μεγαλύτερο ζήλο για τέτοιες εξερευνήσεις από ότι για τη δουλειά του, βρίσκει την άκρη. Το album είναι ωραίο, πολύ ωραίο σε ορισμένα σημεία μεταξύ αποσπασμάτων από τηλεφωνήματα στη γραμμή βοήθειας "suicide hotline" τα οποία αποσπάσματα αν είναι αληθινά είναι πολύ ανατριχιαστικό ως ιδέα.
Και για έναν άνθρωπο που κυνηγάει τις συμπτώσεις ήταν άλλο ένα σημάδι το ότι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου έχει τον τίτλο "Life on the streets" ο οποίος είναι και υπότιτλος στη σειρά Homicide: Life on the street τη μόνη σειρά που άντεχα, μπορούσα και ήθελα να δω μετά το Wire.
