Διαφορετικές επιστροφές στα ίδια

Δεν μπορώ να ξανακάνω μετακόμιση. Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να αγγίξω καν τις κούτες. Ούτε να τις σύρω, όχι απλά να τις κουβαλήσω. Και το ξέρω ότι είμαι τελείως απαράδεκτη που δεν βοηθάω. Το ξέρω. Αλλά δεν μπορώ. Εγώ με τις μετακομίσεις τελείωσα. Η μόνη λύση είναι να βρω πολλά λεφτά, όσα χρειάζονται για εκείνες τις φοβερές εταιρίες μετακομίσεων, εκείνες τις μαγικές εταιρείες μετακομίσεων που μπαίνουν στο σπίτι σου όταν εσύ λείπεις, εγώ τουλάχιστον θέλω να λείπω, δεν έχω καμία διάθεση και καμία αντοχή να δω αυτό το χειρουργικό θέαμα, μπαίνουν μέσα στο σπίτι, υποθέτω σαν χειρούργοι, στα λευκά, αποστειρωμένοι, αόρατοι, εξωγήινοι, εξωπραγματικοί τελοσπάντων και κάνουν ένα σπίτι κομματάκι κομματάκι, βίδες, και το χωρούν σε ένα φορτηγό, μαζί με οδηγίες χρήσης, οδηγίες ξανασυναρμολόγησης, και το μεταφέρουν σε ένα καινούριο σπίτι, αδειάζουν το φορτηγό, και τα ξανατοποθετούν όλα στη θέση τους, όλα, εντελώς όλα, δηλαδή φωτογραφικά, με το βιβλίο δίπλα στο κομοδίνο μισανοιγμένο στην ίδια σελίδα, με το μολύβι καρφιτσωμένο στο εξώφυλλο, με τις παράνομες φωτογραφίες κρυμμένες στο συρτάρι του γραφείου, με την ίδια κουρτίνα στο μπάνιο, όλα τελοσπάντων στην θέση τους. Έτσι, δηλαδή, είναι σαν να μην μετακομίζεις. Μερικές φορές ένα σπίτι είναι απλά τα πράγματα του. Όχι οι χώροι. Μερικές φορές.