Christian Marclay

Ένας καλός μου φίλος πρέπει όντως να με συμπαθεί πολύ γιατί χθες μου έστειλε αυτό:

Είναι η σελίδα 4 του τεύχους του Konteiner που κυκλοφορεί. Δεν εννοώ ότι με συμπαθεί επειδή θέλησε να με ξεστραβώσει για τον Christian Marclay στέλνοντας μου το άρθρο αυτό του Voltnoi Brege. Αλλά επειδή μου είπε ότι το project του Marclay του θύμισε το δικό μου project, αυτό που προσπαθούσα να μαζέψω κομμάτια με τίτλους –ημερομηνίες από όλες τις μέρες του χρόνου.

Καλοσύνη του. Αλλά πέρα από μια αγάπη για το χρόνο που περνά, δεν βλέπω και μεγάλη σχέση. Απλά πράγματα. Το Ρολόι-ταινία του Marclay είναι φο-βε-ρό. Επάθα πλάκα με την ιδέα του.

Δεν πρόκειται να το παίξω εδώ πως τον ήξερα τον κύριο. Κακώς. Πολύ κακώς. Οπότε ούτε και θα κάτσω να γράψω τι διάβασα γι αυτόν στο Wikipedia. Μπορεί να το διαβάσει ο καθένας μόνος του. Εκεί έπαθα ένα σοκ ακόμα όταν κατάλαβα ότι συναρμολογεί βινύλια από διάφορα σπασμένα κομμάτια. Έμεινα με την απορία να φαντάζομαι πώς να ακούγεται άραγε ένα τέτοιο πείραμα.
Τελοσπάντων.

loss

Είναι η πρώτη φορά που θα γράψω έτσι γρήγορα και χωρίς πολύ σκέψη, και κυρίως με τόση στεναχώρια. Είναι που μόλις έμαθα για τον θάνατο της Trish Keenan, της τραγουδίστριας των Broadcast… Δεν ξέρω τι να πω, απλά μάλλον είναι η πρώτη καλλιτέχνις που ο θάνατος της μου δημιούργησε ένα τέτοιο συναίσθημα απώλειας. Από την πολύ αγάπη, τον απεριόριστο θαυμασμό, τις ατελείωτες ώρες μουσικής. Θυμάμαι κάτι απελπισμένες δηλώσεις, ‘αν ήμουν τραγουδίστρια θα ήθελα να είμαι η Trish Keenan’, θυμάμαι να μακραίνω -σε σημείο του που να μην βλέπω- τις αφέλειες γιατί έτσι τις είχε εκείνη, να μαζεύω φωτογραφίες από στυλιστικές της επιλογές. Θυμάμαι φουστάνια της ένα προς ένα… Η γυναίκα επιτομή του στυλ. Δεν θέλω να γράφω μαλακίες, ένας νέος άνθρωπος πέθανε. Αλλά αυτή την παραδεισένια παρουσία με την παραδεισένια φωνή την αγαπούσα πολύ. Θυμάμαι στο Αν το 2003, με τα φώτα γύρω της να γυρίζουν, ήταν σαν εξωτικό πουλί, σαν από έναν άλλο κόσμο. Και τόσοι δίσκοι, τόσες μουσικές. Το Book lovers πρώτα, στο Work And Non Work. Ο τέλειος ύμνος για όσους δεν μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα στις δυο αγάπες - τα βιβλία και τη μουσική. Και το The noise made by people, με το Come on let's go και το Papercuts, και το Haha Sound με τον ύμνο Α man is not a bird. Χρόνια ολόκληρα στο repeat και ας είχε εκείνα τα δευτερόλεπτα στο τέλος, σχεδόν ολόκληρο λεπτό, με τα κρουστά-μπουρμπουλήθρες που έπρεπε να περιμένεις να τελειώσουν για να ξαναρχίσει το κομμάτι. Και μετά ξανά στο repeat το Before we begin.

Και κάπου τότε ήταν και η συναυλία στο Αν, και εκεί πήρα εκείνο το πολύτιμο μικροσκοπικό Microtronics – νομίζω το πουλούσαν μόνο σε συναυλίες και όταν το είδα, πρέπει να δανείστηκα λεφτά για να το πάρω, δεν είχα μαζί μου αλλά έμοιαζε τόσο με καραμέλες Αlpenliebe, φράουλα με κρέμα, και όλα ήταν απερίγραπτα γλυκά εκείνο το βράδυ. Και μετά ήρθε το Tender Buttons, την πιο δύσκολη εποχή της ζωής μου, το άκουγα εκεί ξανά και ξανά μέχρι να γίνω καλά, η φωνή της η καλύτερη θεραπεία, με τον Michael A Grammar, το American boy και τη μαύρη black cat γάτα. Τι ατυχία αυτές οι μαύρες γάτες γαμώτο, και σταματάω γιατί γράφω βλακείες, αλλά είμαι δραματικά στεναχωρημένη…

calendar

Πριν λίγο μου έδωσαν ένα φάκελο 3,09 Gb. Περιείχε 365 τραγούδια. Ένα για κάθε μέρα της χρονιάς που πέρασε. Τρελάθηκα από τη χαρά μου γιατί θα έχω να ακούω για ώρες. Πάνω από εικοσιτέσσερις. 1d 1h 11min 40sec για την ακρίβεια. Μέρες δηλαδή. 1,049μέρες. Αν με τη συλλογή με τα 31 tracks που είχα κάνει είχα ένα καλό soundtrack μέχρι την Πάτρα, με αυτά τα 365 δεν ξέρω σε τι χιλιομετρική απόσταση μπορώ να φτάσω. Τα 31 πάντως ήταν 2 ώρες και ένα τέταρτο περίπου, μαζί δηλαδή με τα απαραίτητα repeat περνάς τα διόδια του Ρίου και φτάνεις σπίτι χωρίς να έχεις καταλάβει πως πέρασε η ώρα. Τώρα λέω να πάω στον Έβρο. Και να γυρίσω.

Θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιο άλλο μέγεθος στη φυσική, κάτι σε klm ανά track ή κάτι τέτοιο.

Tελοσπάντων, το θέμα δεν ήταν αυτό. Απλά με όλες αυτές τις ρετροσπεκτίβες και τις επιλογές από το 2010, θυμήθηκα ένα ‘project’ που είχα αρχίσει κάποτε. Δεν τελείωσε, αλλά μάλλον δεν πρόκειται και να τελειώσει, γι’ αυτό και το προδίδω εδώ, στην αρχή του. Το project ήταν να μαζέψω 365 κομμάτια, επίσης ένα για κάθε μέρα του χρόνου, αλλά όχι έτσι απλά. Οι τίτλοι να είναι ημερομηνίες.