loss

Είναι η πρώτη φορά που θα γράψω έτσι γρήγορα και χωρίς πολύ σκέψη, και κυρίως με τόση στεναχώρια. Είναι που μόλις έμαθα για τον θάνατο της Trish Keenan, της τραγουδίστριας των Broadcast… Δεν ξέρω τι να πω, απλά μάλλον είναι η πρώτη καλλιτέχνις που ο θάνατος της μου δημιούργησε ένα τέτοιο συναίσθημα απώλειας. Από την πολύ αγάπη, τον απεριόριστο θαυμασμό, τις ατελείωτες ώρες μουσικής. Θυμάμαι κάτι απελπισμένες δηλώσεις, ‘αν ήμουν τραγουδίστρια θα ήθελα να είμαι η Trish Keenan’, θυμάμαι να μακραίνω -σε σημείο του που να μην βλέπω- τις αφέλειες γιατί έτσι τις είχε εκείνη, να μαζεύω φωτογραφίες από στυλιστικές της επιλογές. Θυμάμαι φουστάνια της ένα προς ένα… Η γυναίκα επιτομή του στυλ. Δεν θέλω να γράφω μαλακίες, ένας νέος άνθρωπος πέθανε. Αλλά αυτή την παραδεισένια παρουσία με την παραδεισένια φωνή την αγαπούσα πολύ. Θυμάμαι στο Αν το 2003, με τα φώτα γύρω της να γυρίζουν, ήταν σαν εξωτικό πουλί, σαν από έναν άλλο κόσμο. Και τόσοι δίσκοι, τόσες μουσικές. Το Book lovers πρώτα, στο Work And Non Work. Ο τέλειος ύμνος για όσους δεν μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα στις δυο αγάπες - τα βιβλία και τη μουσική. Και το The noise made by people, με το Come on let's go και το Papercuts, και το Haha Sound με τον ύμνο Α man is not a bird. Χρόνια ολόκληρα στο repeat και ας είχε εκείνα τα δευτερόλεπτα στο τέλος, σχεδόν ολόκληρο λεπτό, με τα κρουστά-μπουρμπουλήθρες που έπρεπε να περιμένεις να τελειώσουν για να ξαναρχίσει το κομμάτι. Και μετά ξανά στο repeat το Before we begin.

Και κάπου τότε ήταν και η συναυλία στο Αν, και εκεί πήρα εκείνο το πολύτιμο μικροσκοπικό Microtronics – νομίζω το πουλούσαν μόνο σε συναυλίες και όταν το είδα, πρέπει να δανείστηκα λεφτά για να το πάρω, δεν είχα μαζί μου αλλά έμοιαζε τόσο με καραμέλες Αlpenliebe, φράουλα με κρέμα, και όλα ήταν απερίγραπτα γλυκά εκείνο το βράδυ. Και μετά ήρθε το Tender Buttons, την πιο δύσκολη εποχή της ζωής μου, το άκουγα εκεί ξανά και ξανά μέχρι να γίνω καλά, η φωνή της η καλύτερη θεραπεία, με τον Michael A Grammar, το American boy και τη μαύρη black cat γάτα. Τι ατυχία αυτές οι μαύρες γάτες γαμώτο, και σταματάω γιατί γράφω βλακείες, αλλά είμαι δραματικά στεναχωρημένη…