χαμένες συναυλίες νο.3

Τον Matt Elliott τον έχω χάσει τρεις φορές.

Η πρώτη ήταν τον Οκτώβρη του 2008 σε ένα lifo festival στο bios. Είχα κανονίσει να πάω, δηλαδή, όταν βγήκα από το σπίτι ήμουν σίγουρη ότι θα πάω. Θα περνούσα από το low profile να πάρω μια φίλη, θα καθόμασταν λ-ί-γ-ο και μετά θα πηγαίναμε μαζί. Μου το είχε υποσχεθεί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν κάτσαμε λίγο. Τα δεκάλεπτα περνούσαν και τα ποτά συνέχιζαν να έρχονται και δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι από εκείνους τους μαζεμένους τύπους που δεν μπορούν να πουν «πάμε να φύγουμε ρε μαλάκα - για λίγο μου είπες» και απλά έβραζα στο ζουμί μου. Βασικά ήξερα πως χάρη θα μου έκανε που θα πηγαίναμε ως εκεί κάτω, οπότε δεν ήθελα να μιλήσω. Ούτε και να πάω μονάχη. Μόνη σε συναυλία πρέπει να είχα πάει μόνο στους Teenage fanclub στο Ρόδον, αν και κάποιον πρέπει να είχα βρει εκεί, και σχεδόν στους Mogwai στη Βαρκελώνη. «Σχεδόν» γιατί εκείνη η συναυλία ακυρώθηκε και αυτή είναι μια άλλη ιστορία από το «Χαμένες Συναυλίες νο.Χ».

χαμένες συναυλίες νο.2 (τυχαία σειρά)

Ένα Σάββατο του φθινοπώρου του 1997 η φίλη μου Ε πήγε στο seven plus seven να χαζέψει δίσκους. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε και πολλά λεφτά, όχι ότι τώρα έχουμε δηλαδή, αλλά τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω ήταν πως πήγε ως συνήθως περισσότερο να χαζέψει παρά να αγοράσει. Το You can hear the heart beating as one, ήταν μπροστά μπροστά σε μια στοίβα, και είχε όπως πάντα εκείνο το τραβηχτικό εξώφυλλο. Το σήκωσε, το χάζευε, αλλά δεν ήξερε ούτε τι είναι οι Yo la tengo, ούτε τι σημαίνει. Έτσι κι αλλιώς όταν μετά από χρόνια μάθαμε ισπανικά, πάλι μείναμε με την απορία. Εγώ την έχω; Τι ήταν πάλι αυτό; Τελοσπάντων, εκείνος ο τύπος στο μαγαζί την είδε να επεξεργάζεται το βινύλιο για ώρα και της είπε να το αγοράσει. Άκουσε με, πάρτο. Θα με θυμηθείς.

χαμένες συναυλίες νο.1

Χθες (το οποίο αυτήν την στιγμή έχει γίνει προ-χθες) πέρασα ένα μίζερο βράδυ μέσα, διαβάζοντας και χάνοντας την πρώτη μέρα του synch festival. Νομίζω ότι όσο βρισκόμουν εντός των συνόρων δεν είχα χάσει ποτέ κανένα synch και γενικά είμαι από αυτούς που τρέχουν στις συναυλίες και στα φεστιβάλ και δεν γκρινιάζουν εύκολα για το line up, τις τιμές και τα λοιπά. Τελοσπάντων, χθες δεν πήγα λόγω τύψεων. Είμαι τελείως behind schedule και έκατσα να διαβάσω ως αργά. Κάπου εκεί, μέσα στην απόγνωση, μου ήρθε η δραματική επιθυμία να αρχίσω να γράφω τις ιστορίες για όλες εκείνες τις συναυλίες που έχω χάσει.