drum n' bass

Είναι 1997. Μαυρομιχάλη 106-108. Είμαι 21. Μόλις έχω βγει από μια μακρόχρονη σχέση με τον Κ. Τα 3 χρόνια σε εκείνη την ηλικία ισοδυναμούσαν με γάμο. Η άγρια ζωή αρχίζει τώρα. Το ξεζούμισμα της.
 Ο Κ. ήταν πιστός Μαντόνα φαν, και πιστός ποπ φαν γενικά, με ανοιχτά αυτιά. Ο Κ. μου έμαθε τους στερεο νοβα στην τρίτη λυκείου, ο Κ. έτρεχε στα ρέιβ πάρτυ στο Άλσος, ο Κ. μου έδωσε το cd Roni Size & Reprazent. Kι ας είχαμε χωρίσει. Είχαμε αυτή τη σοφία να μην αλληλοσπαραχτούμε. Ακόμα την έχουμε.
Roni Size & Reprazent, New Forms. Μαυρομιχάλη 106-108. Το διαμέρισμα είναι εσωτερικό. Θεοσκότεινο. Ποιος σκοτίστηκε στα 21 να μπαίνει φως στο σπίτι; Σάμπως κυκλοφορούσαμε μέρα; Νύχτες θέλαμε. Το διαμέρισμα είναι σκοτεινό και ας είναι καταμεσήμερο και η κουρτίνα είναι μωβ και δίνει ένα ακόμα πιο ψυχεδελικό χρώμα στα πράγματα. Βάζω το New Forms και μένω κάγκελο. Δεν είχα ξανακούσει drum n’ bass. Το drum n’ bass έγινε η μουσική της γενιάς μου. Η μουσική των 90’s.
Νιώθω πως ακούω drum n’ bass σαν τους “νοσταλγούς του rock n’ roll” που λεγε το τραγούδι του Γιοκαρίνη. Πολύ πασσέ πρέπει να είναι, πολυ εκτός εποχής, αλλά τι να γίνει, βλέπω videoclip του paper bag και ανατριχιάζω που θυμάμαι το ποια ήμουν και το πως ήμουν. Το πως έβλεπα την ουρμπανίλα της Αθήνας μέσα από τα ακουστικά ακριβώς όπως στο paper bag, να κινούνται όλοι και όλα back n forth. Να είμαι μέσα στην αθηναική χαβούζα και ταυτόχρονα να μην είμαι, να πετάω από πάνω της, να τη διασχίζω αόρατη χάρη σε ένα ζευγάρι ακουστικά που παίζουν ωραία beats.
Δε θυμάμαι πια τίποτα από ονόματα. Δε θυμάμαι τα πάρτυ, δε θυμάμαι τα μαγαζιά. Παραλίγο να ξεχάσω ότι υπάρχει λεωφόρος Βουλιαγμένης στην Αθήνα. Πόσα χρόνια λείπω; Πόσα χρόνια μου λείπεις Αθηνούλα; Έζησα εκεί μια δεκαετία και λίγο μετά με διαλείμματα. Δεν είναι πολύ. Γιατί νιώθω ότι εκεί άφησα τα κοκαλάκια μου; Ότι εκεί τοποθετείται το 90% των αναμνήσεων μου; Τα μαθηματικά της ανάμνησης δε συμφωνούν με τα μαθηματικά της πραγματικότητας. Θυμάμαι τα flyers, δεν θυμάμαι τα ονόματα. Με κόπο θυμήθηκα ένα event με τον LTJ Bukem. Χρειάστηκε να γκουγκλάρω για να βρω πως λεγόταν το Quest του Andy C. Δεν ξεχνάω ποτέ το live του Goldie. Πως να το ξεχάσω - ήταν η πρώτη φορά που την άκουσα και έγινα τόσο κομμάτια που μετά, μέσα στη νύχτα σε ένα σπίτι στα Ιλίσσια, είχα ανοίξει μια ντουλάπα για να κατουρήσω, δεν είχα καταλάβει καν ότι ήταν ντουλάπα και όχι τουαλέτα. Αυτή η ντροπή δεν ξεχνιέται. Είναι κρίμα να συνοδεύει την ανάμνηση απ’τον Goldie. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δεν μπορώ καν να γελάσω με τα χάλια μου. Γιατί δεν είχε κόσμο τότε στο θέατρο Βράχων? εκεί δεν ήταν ή μήπως στο Λυκαβηττό? πως γίνεται ο Goldie να μην έχει κόσμο? ήταν ακόμη διακοπές στα νησιά? Χριστέ μου, τα γράφω όλα αυτά και μόλις θυμήθηκα αυτό: Grooverider, Rainbows of color. Η ανάμνηση με χτύπησε κατακούτελα. Μου ήρθε η φωνή της Roya Arab σαν να την άκουγα χθες. Θυμήθηκα την κασσετα του Junglist Sounds που είχε φτιάξει ο Γ. Πού είναι η κασσέτα; που είναι τα flyers, που είναι τα αποκόμματα από συναυλίες, που είναι τα αποκόμματα από ταινίες, που είναι τα προγράμματα από τα φεστιβάλ. Που είναι όλα αυτά, σε ποια από τις 15 μετακομίσεις της ζωής μου εξαφανίστηκαν;

“Where do I begin, to tell the story of how great a love can be” έτσι έλεγε μέχρι τα 20 μου, η παιδική εδοχή του εαυτού μου. Μετά η μελωδία αυτή έγινε Lighter, έγινε jungle από τους Sound of the Future. Χοροπηδητό για ώρες. Tα γλυκερά του Issac Hayes, όπως το υπέροχο Ike's Mood, έγιναν ξέφρενα jungle beats με το Under Pressure, από O.P.M. Τα 70’s έγιναν 90’s, δεν ήξερα τους original ήχους, μόνο τους σαμπλαρισμένους. Η ιστορία μου άρχιζε το 1996 όχι το 1970.

Τι έλεγα όμως; η αρχή έγινε με τον Roni Size. Είχα μείνει ακίνητη για ώρα και άκουγα το cd. Είχα μπει σε τέτοια trance που με πήρε ο ύπνος καθιστή. Όχι από βαρεμάρα. Από υπερβολική συγκέντρωση. Yπάρχει ακόμα drum n’ bass?