if a girl writes off the world

Τη χρονιά που ήμουν στην αγγλία συνέβησαν οι εξής δύο παρεξηγήσεις:

Ο φίλος της οδού σαλτέλη μας είχε στείλει, σε όλους εμάς τους ξενιτεμένους, μια συλλογή-δώρο για τα Χριστούγεννα του 2004. Εκείνη τη χρονιά ήμουν ο ορισμός του nerd. Πάντα ήμουν φυτό λένε, αλλά εγώ το παραδέχομαι μόνο για τότε. Δεν αφιέρωνα ούτε δευτερόλεπτο στο να ψάχνω και να ακούω καινούριες μουσικές. Άκουγα απλά ό,τι είχα και κυρίως ό,τι μου έδιναν. Το μόνιμο soundtrack στον πάνω όροφο των κόκκινων λεωφορείων του λονδίνου ήταν λοιπόν εκείνο το χριστουγεννιάτικο cd.

Εκεί μέσα υπήρχαν πολλά κομμάτια με τα οποία είχα πάθει (κάποια στιγμή θα μιλήσω πιο αναλυτικά για τις escheat συλλογές του p4rs3c). Τα άκουγα κάθε αγχωμένο μου πρωινό προς τη σχολή και κάθε αγχωμένο απόγευμα πριν επιστρέψω στην μοναξιά του διαβάσματος. Δεν είχα ποτέ μαζί μου το tracklisting, και δεν ήξερα τι ακούω (πολύ ενοχλητικό αυτό) αλλά ειδικά για ένα κομμάτι, εκείνο που έλεγε «if a girl writes off the world it’s done in cursive» θα στοιχημάτιζα όλη μου την περιουσία πως ήταν Sage. Ένα τόσο τέλειο κομμάτι, δεν γίνεται να μην είναι Sage.

Κάποια στιγμή βρήκα την ευκαιρία και έκανα τον σχετικό έλεγχο: Το κομμάτι λεγόταν «The Cure» από κάποιους non-Prophets. Νόμισα πως έχασα το στοίχημα με τον εαυτό μου και απογοητεύτηκα με τις μουσικές μου γνώσεις. Είπαμε, εκείνη τη χρονιά μόνο διάβαζα. Ήξερα τα πάντα για τη british library, τα national archives, τις βιβλιοθήκες, τα βιβλιοπωλεία και τις διαλέξεις.

Για το ότι ο Sage με τον Joey Beats είχαν καινούριο project με το όνομα non-prophets, τίποτα.

Όταν βγήκα από τη μαύρη τρύπα των βιβλιοθηκών και επέστρεψα σε μια πιο φυσιολογική ζωή αγόρασα το “Hope” και μόνο τότε κατάλαβα τη βλακεία μου. Δεν μ’αρέσει να κάνω λάθη που αφορούν τις Sage-ικές μου γνώσεις.

[ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΣΥΓΧΩΡΉΣΩ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ ΤΟ 2002. ΠΟΤΕ.]

Προσπάθησα να επανορθώσω το λάθος μου ψάχνοντας τα πάντα για τον joey beats, τους non-Prophets και το The Cure, μέχρι που βρήκα αυτό:

Kατά περίεργο τρόπο όταν ανοίγει το site ακούγεται το Black out on white night και όχι το The Cure. Και κατά έναν ακόμα πιο περίεργο τρόπο, υπάρχει μια φοβερή αλληλεξάρτηση των δύο κομματιών μέσα στο κεφάλι μου –δεν είμαι σίγουρη όταν τα σκέφτομαι αν σκέφτομαι το ένα ή το άλλο- αλλά αυτό είναι επίσης μια άλλη ιστορία.

Τελοσπάντων, η έκθεση αυτή της Sarah Coleman -aka Inkymole- είναι από αυτά τα πράγματα που τσαντίζομαι επειδή δεν τα έχω κάνει εγώ. Μια έκθεση βασισμένη στους στίχους του Sage.

Ήταν ένα project που το δούλευε για καιρό, χωρίς εκείνος να έχει ιδέα για την ύπαρξη του. Το έμαθε μόνο λίγες βδομάδες πριν και συμφώνησε να περάσει τον Ατλαντικό και να εγκαινιάσει την έκθεση με μια spoken-word performance.

Όταν τo ανακάλυψα φυσικά είχα πια εγκαταλείψει το Λονδίνο και ο κακός μου συγχρονισμός με τον Sage επιβεβαιώθηκε. [Έχω πια πειστεί πως όταν θα πάω να τον ψάξω στο Providence και σε όλη την Ανατολική ακτή, αυτός δεν θα κάνει Live και θα είναι στο σπίτι κλεισμένος με τις γάτες του.]

Υπάρχουν ένα σωρό φοβερά πράγματα που έχει κάνει η Inkymole για αυτήν την έκθεση.

Φανταστική είναι νομίζω η τούρτα γάμου «Forever only means 4 years» από το Rewrite ή τα «αυτοκτονικά σημειώματα» -και αυτά στίχοι κομματιών- γραμμένοι με αόρατο μελάνι.

Το καλό είναι ότι η κοπέλα κάποια στιγμή έφτιαξε ένα online shop όπου μπορούσα να διοχετεύσω τη μανία και τη ζήλεια μου που δεν ήμουν εκεί. Νομίζω πως την έκανα πλούσια και αγόρασα ό,τι αγοραζόταν εκεί μέσα.

Την σοφή ταπετσαρία «if these walls could speak they wouldn’t shut the f**k up»

Το διπλό σημειωματάριο «paint me a story-write me a picture»,

Κονκάρδες,

τα αόρατα σημειώματα αποχαιρετισμού από τη ζωή,

και κυρίως αυτό το υπέροχο τετραδιάκι σαν τετράδιο μαθητή, με τους στίχους από κάμποσα αγαπημένα τραγούδια.

Μετά από μερικούς μήνες η έκθεση επαναλήφθηκε στη Νέα Υόρκη, τον Απρίλιο του 2007, και φυσικά ούτε εκεί ήμουν.

Ούτε και στο Providence τον Ιούλιο του 2007. Εκεί έγινε για τρίτη και τελευταία φορά, και έκλεισε την περιοδεία του Sage στην Αμερική. Το Human the death dance είχε πια κυκλοφορήσει και η Inkymole είχε κάνει όλο το artwork...

Η Sarah έχει τώρα νέο site με τις δουλειές της και online-store. Εντάξει, δεν μου αρέσουν τα πάντα, αλλά και μόνο για αυτήν την δουλειά της μπορώ να θυσιάσω την αντικειμενικότητα μου.

ps. Είπα πως την χρονιά στην αγγλία συνέβησαν δύο παρανοήσεις. Μετά το The Cure, το κομμάτι που άκουγα συνέχεια σε εκείνο το cd ήταν το 21st century pop song. Και αυτό κάτι μου θύμιζε αλλά το όνομα Hymie’s Basement, όχι, δεν μου έλεγε τίποτα. Την ανακάλυψη ότι ο cLOUDDEAD/Yoni Wolf είναι το ½ των Hymie’s Basement την κατάλαβα απλά πέρισυ. Το οποίο καταλαβαίνω πως είναι η απόλυτη ντροπή. Αλλά, αν τελικά κινούμαι κάπου μεταξύ της ευθείας Sage -Yoni, νομίζω ότι είναι φοβερό που την ίδια χρονιά, στο ίδιο cd, πέθαινα με κομμάτια τους χωρίς καν να ξέρω ότι είναι αυτοί. Oύτε αυτή η ιστορία είναι καινούρια, αλλά αν αυτό είναι σύμπτωση, μου αρέσουν οι συμπτώσεις.