La bicicleta de Leonardo

- Και δε θα συνεχίσεις το μυθιστόρημα;

- Όχι. Βαρέθηκα. Σου έχω δείξει κάτι από το “ποδήλατο”; Κάτσε να στο φέρω.

- Καλά δεν το χάρισες στον λεγάμενο;

- Το χάρισα πως δε το χάρισα. Ολόκληρο Σαββατοκύριακο έμεινα χωρίς αντίτυπο. Σαν πρεζόνι περίμενα τη Δευτέρα για να πάω να πάρω άλλο.

Η Τερέζα αυτή τη φορά πήγε στη βιβλιοθήκη. Ανέβηκε στο σκαμπό και έβγαλε τον στριμωγμένο Taibo από το τελευταίο ράφι. Λίγο παραδίπλα ο οργισμένος Βαλκάνιος και οι πτυχιούχοι έκαναν παρέα. Ανακατάταξη στις θέσεις. Τα βιβλία μας τουλάχιστον τα πήγαν καλύτερα μαζί.

Ο καινούριος Taibo ήταν σημειωμένος όπως ακριβώς και ο παλιός.
Ίδιες υπογραμμίσεις, ίδια σχόλια, ίδια ημερομηνία απόκτησης. Πριν δώσει στο λεγάμενο το πρώτο της πολύτιμο αντίτυπο, είχε κάτσει και είχε αντιγράψει σε ένα από εκείνα τα τετράδια, όλα εκείνα τα σημεία που είχε υπογραμμίσει, ένα προς ένα, όλα εκείνα τα σημεία που την είχαν συγκινήσει - και ξέρεις, ε; Μιλάμε για το “ποδήλατο”. Τα σημεία ήταν πολλά.

- Σελίδα 288. Απ’έξω το ξέρω. Η μόνη σελίδα βιβλίου που ξέρω τον αριθμό της.

- Ξέρεις και την άλλη, σε εκείνο το βιβλίο με τον πρόξενο που πέφτει στην κάγιε Νικαράγουα.

- Ναι, και ο πρόξενος. Στη σελίδα 87. Άκου όμως εδώ τι λέει ο Φούεντες στον Πάκο: “Το πάθος από την ουρά: Πεπεισμένος ότι το πάθος που δεν αρπάζεται από την ουρά και συνεχίζει την πορεία του ως το τέλος ποτέ δεν θα μας ξαναδείξει το πρόσωπο του αλλά αντιθέτως θα μας αφήσει ένα αιώνιο κενό στην ψυχή.”

- Και τι θα κάνεις τώρα;

- Είπαμε, τίποτα.

- Και δε θα συνεχίσεις το μυθιστόρημα;

- Είπαμε. Όχι.

Garam0nd, Όταν ο Φάνης γνώρισε την Τερέζα

(ιδιωτική έκδοση σε ένα άδετο αντίτυπο) σ.19

Το ποδήλατο του Λεονάρντο δεν ήταν το πρώτο βιβλίο του Taibo που διάβασα. Ήταν το δεύτερο. Αλλά η μεγάλη μου αγάπη γι’ αυτόν άρχισε μ’ αυτό. Με την ιστορία του Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο που αγάπησε την μπασκετμπωλίστρια από την τηλεόραση. Μετά από αυτό δεν έχανα βιβλίο του.

Κι όμως εκείνο το έχασα. Δηλαδή, δεν το έχασα, το έδωσα. Σχεδόν όπως και η Τερέζα πριν γνωρίσει το Φάνη σε εκείνο το μυθιστόρημα που έμεινε στη μέση.

Η μόνη διαφορά που είχαν τα δύο ποδήλατα μεταξύ τους, ήταν η αφιέρωση στο ένα, σ΄αυτό που χαρίστηκε. Νομίζω δεν είχα βρει ποτέ πιο πετυχημένη αφιέρωση για βιβλίο– ήταν σχεδόν κατάρα.

Αντιγράφοντας:

Ο πρόξενος ρίχνοντας του ένα βλέμμα σατανικό και σχεδόν επίσημο που έμοιαζε να λέει: «Το ξέρω, Ζακ, πως μπορεί να μη μου το επιστρέψεις ποτέ το βιβλίο, μα φαντάσου πως στο δανείζω γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, για να μετανιώσεις μια μέρα που δε μου το απέστρεψες. Ω, εγώ θα σε συχωρέσω τότε, μα εσύ, θα μπορέσεις να συχωρέσεις τον εαυτό σου; Όχι μόνο επειδή δε μου το επέστρεψες αλλά κι επειδή το βιβλίο αυτό θα έχει γίνει ως τότε ένα έμβλημα αυτού που και σήμερα ακόμα είναι αδύνατο να επιστραφεί».

Malcolm Lowry, Κάτω από το ηφαίστειο (εκδ. Αστάρτη 1990) σ.40

Είναι φοβερό το πώς μερικά βιβλία έχουν την ύποπτη ικανότητα να εμπλέκονται δραματικά.

Εν πάσει περιπτώσει το θέμα είναι το πόσο μου είχε αρέσει το ποδήλατο του Λεονάρντο.

Είναι το μόνο βιβλίο για χάρη του οποίου είχα αφιερώσει κάμποσες μέρες για φτιάξω κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί soundtrack. Μια συλλογή με όλα τα κομμάτια που άκουγαν ή άρεσαν στους ήρωες του, στην Αναρχική Βαρκελώνη του ’20, στο σύγχρονο Ομοσπονδιακό Διαμέρισμα του Μεξικού, στο Βιετνάμ το ’75. Το αποτέλεσμα δεν είναι φυσικά κάτι που να έχει καμία ενότητα και δεν είμαι σίγουρη για το αν μπορεί να το ακούσει άλλος άνθρωπος πέρα από μένα. Αλλά και εγώ ακόμα, δεν έχω αποφασίσει καν για το αν μ’ αρέσει ο Σαντάνα που είναι ο αγαπημένος μουσικός του Πάκο. Μου έχουν κολλήσει μια αντιπάθεια για τα κιθαριστικά σολο που με έχει μπερδέψει. Πάντως στην συναυλία του το καλοκαίρι δεν πήγα, αν και κάποια στιγμή μπορεί και να το κάνω.

Το αποτέλεσμα λοιπόν με εκείνη τη συλλογή είναι αυτό.

Και στο tracklisting, τα κομμάτια είχαν αριθμό σελίδας και καινούριο τίτλο μέσα από την ιστορία του βιβλίου.

Έχω μια μανία με τους τίτλους.

σ.15 - 53α γενέθλια

σ.69 - 29 Απριλίου 1975, ο Τζέρρυ στη Σαϊγκόν

σ.86 - blackmagicwoman

σ.94 - για την τελμεξ

σ.96 - διάδρομοι νοσοκομείων

σ.105 - ο Βαρόνος στη Βιέννη

σ.113 - δωμάτια νοσοκομείων

σ.153 - no tengo a nadie that i can depend on

σ.184 - απορίες

σ.202 - πορνό

σ.220 - Flatiron Building, NY

σ.222 - η εξαπάτηση των επιθυμιών

σ.231 - η Ωραία Κοιμωμένη, Beethoven, Παθητική

σ.231 - η Ωραία Κοιμωμένη, Borodin

σ.231 - η Ωραία Κοιμωμένη, Eric Clapton Mark Knopfler

σ.231 - η Ωραία Κοιμωμένη, Vangelis

σ.231 - η Ωραία Κοιμωμένη, Wagner

σ.255 - Αναρχική Βαρκελώνη 20's

σ.279 - ο σαντανόφιλος πιστολάς

σ.283 - αποχαιρετισμοί-η πραγματικότητα θέλει σκότωμα

σ.294 - γαμώ τη μάνα μου, πόσο φρικτές είναι οι ήττες

σ.332 - πραγματοποιημένη πραγματικότητα - blackmagicwoman ξανά

σ.360 - ζάχαρη vs καφεΐνη

σ.437 - τελειώματα

σ.439 - Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο