μαθήματα πιάνου

Τελευταία έχω κολλήσει άσχημα με τον Clark.
-Τι θες να ακούσουμε?
-Το Iradelphic.
-Πάλι?
-Πάλι.
Ανοίγω τον υπολογιστή το πρωί και πέφτω πάνω στο ΒlackStone. Σκέτο πιάνο.
Ανοίγω το inbox μου, μου έχει στείλει το καινούριο prefuse. Piano Overlord για την ακρίβεια. Ακούω το reception, είναι τέλειο.
Πηγαίνουμε για καφέ σε ένα ωραίο μαγαζάκι κοντά στο ποτάμι. Είναι σαν από άλλο αιώνα, με μια παλιά ωραία βιτρίνα με γλυκά, παλιούς καναπέδες, βαριά ξύλινα τραπέζια. Ακούγεται Chopin.
-Ξέρεις, κάποτε το έπαιζα απέξω αυτό, απέξω κι ανακατωτά.
Μ’αρέσει ο Chopin. Τα νυχτερινά.. Τα βαλς. Κάποτε έπαιζα πιάνο. Κάποτε.

Μ όπως λέμε Moz

Ανάμνηση 1: η αδερφή μου επιστρέφει από πενταήμερη. Είναι άνοιξη του 1989. Είμαι 13 και εκείνη 18. Πέφτει για ύπνο και ξυπνάει μετά από περισσότερες από 20 ώρες. Στην πενταήμερη λυσσάξανε. Όταν ξυπνάει ή μάλλον ανασταίνεται, αρχίζει να τραγουδάει για καμιά βδομάδα ή και παραπάνω τραγούδια που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, και δεν ξέρω ακριβώς γιατί, δεν είναι ότι έχει τόσο ωραία φωνή, μάλλον θα ήταν η ατελείωτη επανάληψη:
- I should be so lucky lucky lucky lucky…. Kylie Minogue
- Take me down to the paradise city where the grass is green κλπ κλπ Guns N' Roses
- We always hang in a buffalo stance we do the dive every time we dance κλπ - Neneh Cherry
- Why do you come here and wh-aaaa-yyyy do you hang around? I'm so sorry, I aaaaam so sooooooory… και αυτό ήταν του Morrissey .

A όπως λέμε Aphex

Και η ερώτηση της ημέρας είναι: υπάρχει μεγαλύτερος καλλιτέχνης από τον Aphex? Υπάρχει μουσική που να με έχει στιγματίσει περισσότερο στη ζωή μου? Εκείνη την εποχή του ατελείωτου χάους μέσα στο κεφάλι μου. Στην ηλικία των 22 όταν μάλλον οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τον κόσμο. Ήταν μία εποχή που ανακάλυπτα τον κόσμο ανάσκελα σε ένα διπλό κρεβάτι ενός κατασκότεινου διαμερίσματος στην οδό Μαυρομιχάλη. Δεν χρειαζόμουν καθόλου φως τότε. Ο ήλιος ίσα που έμπαινε στο σπίτι για μισή ώρα κατά τις 4.30 το απόγευμα, λίγο πριν δύσει το χειμώνα, μέσα από μια μωβ κουρτίνα, δίνοντας στο δωμάτιο μια ακόμα πιο γλυκερή αίσθηση, και κοιτούσα το μωβ από το φως ταβάνι ανάσκελα απλώνοντας που και που το χέρι για να γυρίσω πλευρά στην κασσέτα που είχα αντιγράψει με δίψα από τον άνθρωπο που ήξερε και είχε τα πάντα.
Άκουγα το flim, το iz-us, το ventolin (το cylob mix κυρίως) και το girl/boy σαν να μην υπάρχει άλλη μουσική στον πλανήτη. Δεν υπήρχε άλλη μουσική στον πλανήτη. Ήταν αχρείοι και απολίτιστοι όσοι δεν αγαπούσαν τον Aphex . Δεν υπήρχε κανένα πεδίο επαφής μαζί τους, δεν συζητούσα με αγνώστους.

swedish summer

Όταν πριν μισό πια χρόνο με έπιασε και θυμήθηκα τον φοιτητικό μου χειμώνα στη Σουηδία δεν είχα ιδέα ότι θα ήταν ένα ποστ μοιραίο: βρέθηκα και πάλι στη Σουηδία. Για τα καλά. Και όχι απλά εκεί δίπλα στην Κοπεγχάγη, στον σκανδιναβικό νότο, αλλά στο βορρά, όσο βορρά μπορώ να αντέξω δηλαδή, στην Ουψάλα, ένα 40λεπτο βορειότερα της Στοκχόλμης. Και μπορεί τώρα να είναι καλοκαίρι (ή τελοσπάντων έτσι λένε ότι είναι) και να γλίτωσα στο τσακ τον αθηναϊκό καύσωνα των +40, μπροστά μου όμως έχω να περιμένω το χειμερινό -40. Δεν πειράζει. Κατά βάθος πιστεύω πως σ’αυτήν την πόλη πηγαίνει περισσότερο το λευκό χιόνι από το πράσινο γρασίδι. Αν δεν ήταν κατάλευκη πάνω από τους μισούς μήνες κάθε χρόνο, ο Bergman μάλλον δεν θα ήταν αυτός που ήταν και οι ταινίες του αυτές που είναι. Ο Bergman γεννήθηκε και έζησε εδώ στην Ουψάλα και αυτός είναι ένας καλός λόγος να πάρω με καλό μάτι αυτήν την σχεδόν πόλη. Και για να ξεμυτίσω και να κάνω καμιά βόλτα ακολουθώντας τα βήματα του.