this is the day

Δεν ξέρω τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Περισσότερο γράφω για να μην το μετανιώνω μετά από χρόνια. – μα δεν είχες γράψει τίποτα εκείνη τη μέρα; Τόσα κλάμματα, τόσο περίμενε, τόση μεταφυσική και δεν είχες γράψει τίποτα εκείνη τη μέρα;
Και εντάξει, να γράψεις. Αλλά να γράψεις πριν ή μετά; Και τα δύο τότε. Για την ιστορία.

plenty of furniture

Αν σε κυνηγάει κάτι, σε κυνηγάει από παντού. Τελευταία με κυνηγάει το παρελθόν. Και τα έπιπλα. Πολλά έπιπλα. Plenty of furniture. Είναι που είμαι στη χώρα του επίπλου. Υπάρχει ένα έπιπλο για κάθε χρήση-υπάρχει ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση. 
Αλλά ο τίτλος “Plenty of furniture” έρχεται από πολύ παλιά. Από την εποχή του Λονδίνου. Πριν, τότε, και μετά το Λονδίνο. Την πιο σκοτεινή και μαύρη περίοδο της ζωής μου.
Πριν φύγω διάβασα το «Περιπέτειες στο εμπόριο δέρματος». Adventures in the skin trade, ο πρωτότυπος τίτλος. Ήθελα να διαβάσω κάτι πολύ αγγλικό πριν μεταναστεύσω. Πέτυχα διάνα. Το βιβλίο με σακάτεψε. Και ο ήρωας του πήγαινε και αυτός στο Λονδίνο. Από το χωριό του κι αυτός. Και εκεί γνώρισε έναν τύπο σε ένα μπαρ, που στο δεύτερο κεφάλαιο τον κάλεσε στο σπίτι του. Το σπίτι ήταν γεμάτο έπιπλα. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Το κεφάλαιο λεγόταν φυσικά “Plenty of furniture”.

ιστορίες από τον Καναδά: Raymond Biesinger & The Famines

Ας γράψω και για κάτι που δεν μ’αρέσει. Θα ήθελα, αλλά τι να γίνει δεν μ’αρέσει. Μουσικά εννοώ.
Αλλά μιας και μπορεί να αρέσει σε κανάν άλλο το "berzerker barrage" τους, κρίμα είναι να μην ακουστεί για αυτούς μια λέξη. Εκτός πια κι αν είναι πασίγνωστοι και αυτογελοιοποιούμαι: The Famines.
Είναι τόσο κρίμα ένα συγκρότημα με αυτό το Homepage να μην μπορεί να γίνει αγαπημένο μου. Με αυτή τη τέλεια γραμματοσειρά, σαν σκαναρισμένη εφημερίδα του 1890.

Αλλά ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή.

BoC

Μαυρομιχάλη 106-108. 1996-1999. Η εποχή που άκουγα μόνο warp. Μόνο idm. Οι Boards of Canada βγάζουν το Music has the right to children. Έχω αγοράσει το cd. Το σπίτι μυρίζει κανέλα από ένα κερί με κανέλες που κάποιος μου είχε φέρει δώρο και είχε κρατήσει τρία χρόνια και βάλε. Εκείνα τα τρία χρόνια στην Μαυρομιχάλη. Το τραπέζι είχε ένα γαλάζιο λινό τραπεζομάντηλο με κρόσσια, πολύ καλή ποιότητα, γεμάτο όμως με λεκέδες από το κερί.
Γενικά στο σπίτι επικρατούσε σκοτάδι, είτε ήταν μέρα είτε νύχτα. Τη μέρα εξάλλου μάλλον κοιμόμουν και τη νύχτα άκουγα μουσική. Τότε κάπνιζα κιόλας. Πολύ περισσότερο από ότι τώρα. Τώρα σχεδόν δεν καπνίζω.
Έφτιαχνα κασσέτες για εκείνους που σκεφτόμουν και έβαζα μέσα τα ίδια και τα ίδια. Ένιωθα αρκετά πόρνη που είχα βάλει το ίδιο κομμάτι σε συλλογές για διαφορετικά αγόρια, αλλά και πάλι, οι Boards of Canada ήταν περισσότερο δική μου υπόθεση παρά δική τους. Παρά την ρομαντική διάθεση το να ακούς και να μοιράζεσαι τη μουσική είχε πάντα για μένα κάτι το επαγγελματικό. Έμενα ακίνητη και άκουγα τη μουσική με τις ώρες. Ήταν μουσική για ακινησία ή για μεγάλη ταχύτητα. Κατά έναν περίεργο τρόπο ήταν μια παρόμοια συνθήκη. Τότε μου άρεσε να οδηγώ. Αυτή η μουσική ήταν για να τρέχεις στις εθνικές οδούς. Φανταζόμουν κάτι σαν την Αττική οδό που τότε δεν υπήρχε. Έτρεχα όπου έβρισκα. Θεωρούσα αρκετά πιθανό το να τρακάρω και έλεγα αν είναι να τρακάρω ακούγοντας αυτή τη μουσική, δεν θα πείραζε. Δεν φοβόμουν τίποτα. Τώρα δεν τρέχω. Και φοβάμαι τα πάντα. Αλλά με το καινούριο άλμπουμ των Boards of Canada νομίζω πως θέλω να ξαναοδηγήσω και να πατήσω τέρμα το γκάζι. Τα τσιγάρα και πάλι δεν με ενοχλούν στο λαιμό και το τι ήμουν δεν είναι και τόσο μακριά.

quel hasard: Hezus & Kasbah

Κατηγορία συμπτώσεις: Στο προηγούμενο θέμα για τους Durag και την δυναστεία τους, δεν το είχα πει, αλλά το είχα πάθει: υπήρχε ένα κομμάτι, ένα τέλειο κομμάτι, ένα από τα τέλεια κομμάτια, που όταν το άκουσα είπα αυτό είναι gonjasufiς. Το Fish Meat νούμερο 4.
Ψάχνω στο mu.zz.le, όχι. Ψάχνω στο sufi and a killer, ούτε. Σκέφτηκα θα είναι κανένα από εκείνα τα αδέσποτα του gaslamp τότε, πριν βγει ο επίσημος δίσκος, αλλά δεν κάθισα να το ψάξω. Ούτε που θυμάμαι που και αν τα έχω μαζεμένα εκείνα εκεί. Σήμερα όμως ξύπνησα αποφασισμένη. Και ο καλός ύπνος βοηθά στις αναλαμπές. 

Please, stay with me. Please, stay even though you know my reality.
Please, stay with me. Please, stay even though you know my reality.
Please, stay with me. Please, stay even though you know my reality.

durag

Ωραία. Το άλμπουμ της χρονιάς 2013 αποφασίστηκε ήδη: Durag Dynasty, "360 Waves". To "Super group" από τους καλιφορνέζους Planet Asia, Killer Ben και Tri-state. Παραγωγή Alchemist. Αυτό είναι Hiphop.

- Που τον ξέρω τον Planet Asia?
- Τι που τον ξέρεις, ρε. Συμμετείχε σε εκείνο το κομμάτι του Madlib που λύσσαγες, στο δίσκο των Strong Arm Steady, το "Questions", κατάλαβες?
- ΑΑΑΑΑ, η κομματάρα!

- Και από που αλλού τον ξέρω?
- Από το LA Blues, πάλι των Strong Arm Steady.
- A, ναι το LA Blues που πάει γάντι με το LA Clifornia του Madlib.

Και κοιτάζω τις περσινές επιλογές μου για τα 31 albums της χρονιάς και ο Alchemist είναι στο νούμερο 11 και οι Strong Arm Steady στο 12. Γιατί είμαι τόσο ηλίθια? Aφού μ'αρέσει ο Alchemist. Ό,τι κάνει ο Alchemist μ'αρέσει. Έχει κάτι σαν πανικό σε όλες του τις παραγωγές, τον αναγνωρίζω με τη μία.

same-oh gray

Και όλα ξεκίνησαν από ένα εξώφυλλο δίσκου που πόσταρε το turntable lab στο instagram. Το είδα φευγαλέα χθες βράδυ και σήμερα με το που ξύπνησα είχα το νου μου να το ξαναδώ και να το ψάξω. 
Πολλές άγνωστες λέξεις αλλά το εξώφυλλο μου έκανε πολύ εντύπωση. Θα ήταν από αυτούς του δίσκους που θα αγόραζα χωρίς να έχω ιδέα τι έχουν μέσα. Αλλά περί, gray, shades of..., basquiat, michael holman και nick taylor, μαύρα μεσάνυχτα. Aν και για να δικαιολογηθώ λίγο, ομολογώ πως το όνομα Βasquiat, κάτι μου έλεγε. Αυτό μόνο: κάτι.
Για να βρει τώρα κανείς και να ακούσει το άλμπουμ, με αυτό το όνομα και αυτόν τον τίτλο, είναι μια ταλαιπωρία και μισή, καθότι πλέον οι λέξεις gray+shades οδηγούν κατευθείαν στο μάλλον βλαμμένο βιβλίο της μάλλον βλαμμένης (που όμως πρέπει να έκανε γερό κομπόδεμα με το άρλεκιν) και πρέπει να αποκλείσεις κάθε αναφορά στο νούμερο 50 ολογράφως ή με αριθμούς. Όποιος έχει υπομονή όμως και δείχνει μεγαλύτερο ζήλο για τέτοιες εξερευνήσεις από ότι για τη δουλειά του, βρίσκει την άκρη. Το album είναι ωραίο, πολύ ωραίο σε ορισμένα σημεία μεταξύ αποσπασμάτων από τηλεφωνήματα στη γραμμή βοήθειας "suicide hotline" τα οποία αποσπάσματα αν είναι αληθινά είναι πολύ ανατριχιαστικό ως ιδέα.
Και για έναν άνθρωπο που κυνηγάει τις συμπτώσεις ήταν άλλο ένα σημάδι το ότι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου έχει τον τίτλο "Life on the streets" ο οποίος είναι και υπότιτλος στη σειρά Homicide: Life on the street τη μόνη σειρά που άντεχα, μπορούσα και ήθελα να δω μετά το Wire.