31 / 2011

Είναι περίεργο πράγμα να γράφω σ’αυτό το blog χωρίς να είμαι στη θέση μου. Στο γραφειάκι, στο δωματιάκι, στην καρεκλίτσα, με τα ηχειάκια. Αντιθέτως, είμαι σε μια σπιταρόνα, σε ένα σαλόνι όσο 3 δωμάτια αθηναϊκού διαμερίσματος, χωρίς γραφείο και χωρίς καρέκλα γραφείου. Πολυθρόνα, coffe table, άνεση. Γίνεται να γράφει κανείς με άνεση? Αλλά είναι χριστούγεννα και είπαμε ότι το 99,9% της ζωής μου αυτές τις μέρες του χρόνου είμαι στο χωριό μου στο Ρίο, και πριν έρθω χρόνος για τα 31 της χρονιάς ούτε για δείγμα. Οπότε η δουλειά και το ξεσκαρτάρισμα έγινε εδώ, στο ανεμοδαρμένο Ρίο, με τζάκι και το κρύο να χτυπάει πισώπλατα, γιατί το τζάκι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι τη μύτη σου να κοκκινίζει από τη ζέστη και την πλάτη σου να την αφήνει να κρυώνει, ακάλυπτη.

Swedish Days

Συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Πριν λίγο πήγα να κάτσω στον υπολογιστή για να γράψω κάτι που με περιτριγυρίζει κάτι μέρες. Πλησιάζουν οι γιορτές και κάθε χρόνο τέτοια εποχή θυμάμαι τη Σουηδία. Και θα έγραφα το γιατί. Έκατσα όμως στον υπολογιστή και είδα μπροστά μου τα νέα για το θάνατο της Cesaria Evora. Αυτό είναι το περίεργο. Γιατί η Cesaria Evora μου θυμίζει επίσης τη Σουηδία.

Στη Σουηδία πέρασα λοιπόν κάποιους χειμωνιάτικους μήνες της ζωής μου το 1999 και λίγο μετά. Ήταν η Erasmus φοιτητική μου ζωή. Και όχι πολύ βόρεια στη Σουηδία, αλλά χαμηλά, στο Lund, εκεί κοντά στο Malmö και την Κοπεγχάγη. Η Κοπεγχάγη δηλαδή ήταν η πιο κοντινή μεγάλη πόλη, και όχι η Στοκχόλμη. Και ευτυχώς, στην Κοπεγχάγη έκανε την ίδια περίοδο την Erasmus θητεία της και η Τ. οπότε αυτό έκανε την διαμονή μας και τα πήγαινε-έλα πιο εύκολα. Η γέφυρα δεν είχε φτιαχτεί ακόμα και για να περάσει κανείς απέναντι έπαιρνε ένα μικρό ferry που έκανε κανά μισάωρο.

ζωύφια

Επειδή είμαι στην εξοχή και είναι κατακαλόκαιρο και έχει παντού ζωύφια, θυμήθηκα αυτό.Τον Γιώργο Καρπαθάκη τον ανακάλυψα τυχαία, ούτε που θυμάμαι πως και που πια, και βασικά ούτε καν τον ανακάλυψα ακριβώς. Θυμάμαι ότι πέτυχα μια σειρά από κομμάτια του online που μπορούσες να τα κατεβάσεις, και πρώτο ήταν το ‘ζωύφια’. Έπαθα μεγάλο σοκ και το άκουγα όλη εκείνη την ημέρα και κάμποσες επόμενες. Ατελείωτη περισυλλογή σε πολλαπλάσια των7 (σχεδόν 8) λεπτών. Μου άρεσε τόσο που δεν ασχολήθηκα να ακούσω τίποτα άλλο δικό του. Λες και φοβόμουν μήπως απογοητευτώ. Δεν ξέρω. Βλακεία μάλλον, αλλά έμεινα με τα ζωύφια. Ένα κομμάτι που δεν ξέρω γιατί μου θύμισε παλιές μέρες των plaid. Μερικοί συνειρμοί είναι αδύνατο να ερμηνευτούν λογικά.

Και πριν λίγες μέρες ήταν εδώ ο panhimic και μετά από κάμποσα χρόνια ξανα-αράξαμε σε εκείνο το πιο τέλειο σπίτι στον εξωτικό Βύρωνα, με τον κήπο ζούγκλα, και τις μπανανιές, τα κουνούπια, τις κατσαρίδες και τα φιδάκια, όχι τα αληθινά, αυτά που είναι εντομοαπωθητικά. Και αναφέραμε το καινούριο του μικροσκόπιο και ένα video που είχε τραβήξει από κάτι ακάρεα με μεγέθυνση x400. Μετά τα ‘moths’ του Yoni, τα “dust mites”. Και οπότε μαζί με τα ‘ζωύφια’ του Καρπαθάκη ένωσα τα δυο θέματα σε ένα. Ελπίζω να μην τους πειράζει. Κανέναν από τους δύο.

serengeti + yoni wolf

Άκουσα τις προάλλες τον τελευταίο δίσκο του Serengeti. Μου αρέσει ο Serengeti. Δεν ξέρω και πολλά δικά του, αλλά έχω κάτι αναμνήσεις ωραίες. Ας πούμε, πχ, με το Playing In Subway Stations ή το Calliope από το Terradactyl, το ωραίο καλοκαίρι του 2009. Ήταν από τα super αγαπημένα εκείνου του καλοκαιριού – του καλοκαιριού με το holidaze του gonja σε καθημερινή βάση. Δεν πρέπει να γίνω πάλι άρλεκιν.

Άκουσα λοιπόν τώρα το Family & Friends, το καινούριο. Με το πρώτο κομμάτι έμεινα κάπως κάγκελο. Τι είναι ετούτο πάλι. Θυμίζει why?. Νομίζω ότι ακούω τον Yoni – Yoni Wolf. Δεν αναγνώριζα πάντα τη φωνή του. Μέσα στο συνονθύλευμα των clouddead δεν νομίζω πως ξεχώριζα τη φωνή του από του doseone. Ούτε στο Hymie’s Basements τον αναγνώρισα. Είχα αγαπημένους δίσκους με τον ίδιο άνθρωπο και νόμιζα πως ήταν πολλοί. Δεν ήταν. Αλλά δίσκο why? δεν είχα ακούσει.

Όταν έγινε και αυτό, του αφιερώθηκα. Άκουσα τα άπαντα και λάτρεψα σχεδόν τα πάντα. Φυσικά τον προτιμώ ως rapper αλλά ας κάνει ό,τι θέλει. Δεν με νοιάζει. Μ'αρέσει.

Τελοσπάντων. Με τον Serengeti τον ξαναθυμήθηκα. Νόμιζα πως ήταν απλά κάτι κοινό στη μουσική τους, αλλά με ένα γρήγορο google ψάξιμο, serengeti-family-friends-yoni, βρήκα αμέσως αμέσως αυτό:

Serengeti - 'Family And Friends'

WHY? frontman Yoni Wolf is responsible for roughly half of the beats herein, while the rest come from by Advance Base, a.k.a. Owen Ashworth, officially marking the rebirth of the bedroom pop producer formerly known as Casiotone for the Painfully Alone.

Οπότε ναι, η φωνούλα, σωστά άκουσα, ήταν δική του. Και θυμήθηκα λοιπόν τότε, στις εποχές της μεγάλης αγάπης, πως είχα αρχίσει ένα project. Πλέον φοβάμαι πως δεν θα το τελειώσω ποτέ, οπότε here it is:

The Only He Chapters

Αν ήταν να γράψω κάτι για δίσκο που να άκουσα τελευταία και να με πέθανε αυτός θα ήταν του Prefuse. Τον αγαπάω τον Prefuse, δεν τον παίζω στα δάχτυλα, όλη τη δισκογραφία του δηλαδή, αλλά τον αγαπάω. Και εξάλλου ποια δισκογραφία? Ο άνθρωπος έχει δέκα χιλιάδες ονόματα και projetcs και οχτακόσιες χιλιάδες δίσκους.

Prefuse, Prefuse 73, Ahmad Szabo, Delarosa & Asora, Piano Overlord, The Predicate Production Guild, Guillermo Scott Herren, Savath & Savalas και Diamond Watch Wrists.

Μ’αρέσουν οι άνθρωποι με πολλά ονόματα. Κάτι δεν πάει καλά με αυτούς. Ή μάλλον κάτι πάει καλά μ’αυτούς.

Φυσικά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη τον έμαθα με το τέ-λει-ο Vocal Studies + Uprock Narratives. Ήταν την εποχή που μέσα μου συντελούνταν το πέρασμα από το idm στο hiphop και αυτός ο δίσκος ήταν η επιτομή αυτής μου της μεταβατικής κατάστασης.

Και σε εκείνα τα περίεργα φεστιβάλ εκείνης της σχεδόν-κάθε-μέρα-συναυλία εποχής, ο Prefuse ήρθε. Πρέπει να ήταν άνοιξη του 2001-

– Όχι ήταν τον Απρίλη του 2002, το βρήκα εδώ:

losing the plot

Tον Tiago La, με το Tiago La is losing the plot, τον ανακάλυψα πριν κανά δυο χρόνια, εξαιτίας της λέξης plot. Εντάξει, δεν θέλει και πολλές ανασκαφές για να πετύχει κανείς μια νέα κυκλοφορία της Lex, αλλά και πάλι η χαρά της ανακάλυψης ήταν μεγάλη. Αυτό το μικροσκοπικό album μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθές. Το ίδιο και το αινιγματικό και low profile του Tiago.

Και η θετική προκατάληψη άρχισε, όπως είπα λόγω «plot» πριν καν το ακούσω. Έχω μια τάση να μαζεύω και να συμπαθώ μουσικές που έχουν στον τίτλο τους κάτι από τα παρακάτω: αφήγηση, πλοκή, περιγραφή, σενάριο, σελίδες, κεφάλαια. Οτιδήποτε δηλαδή κάνει τη μουσική κάπως σαν βιβλίο.

Escape Artists: Plot against theme / Prefuse 73 Reads The Books / Presfuse73: Vocal Studies + Uprock Narratives / Ahmad Szabo - This Book is About Words / Clutchy Hopkins: Story Teller / Blockhead: Uncle Tony's Coloring book / Soarse Spoken - Park Bench Narratives / Deaf To The General Public - Storyteller's Story / Jibaro Times Chapter 1 / 4Hero: Two Pages / Attica Blues - Page One / The Smashing Pumpkins – Blank Page / Anathallo - All The First Pages / Colleen - I'll Read You a Story / Eyedea & Abilities – This Story / Thomas Carnacki - Bedtime story for the most fragrant room in the ward / A Reminiscent Drive - Two sides to every story / Broadcast – The Book Lovers / The Divine Comedy – The Booklovers / Camera Obscura - Books Written for Girls / The Declining Winter - We Used to Read Books / Maxïmo Park - Books From Boxes / Talking Heads - The Book I Read

Τελοσπάντων, κάτι τέτοιο δηλαδή. Εν πάσει περιπτώσει είχα χαρεί πολύ με το album του. Το Losing the plot εννοώ.

Πριν καμιά δεκαριά μέρες, ήταν τα γενέθλια μου. Τα δώρα συνεχίζουν να φτάνουν κατά κύματα. Ένα από τα χθεσινά δώρα ήταν αυτό: S.A.Andrée: There’s A Fault. Και αυτό κυκλοφορία Lex.

strange things & strange citizens

Το facebook wall μου έχει καταντήσει μια περίεργη ιστορία. Τα νέα από αγαπημένους καλλιτέχνες-δισκογραφικές-youtube videos είναι πιο πολλά απ’ τα νέα των πραγματικών μου φίλων. Δηλαδή, πρώτα μαθαίνω σε τι χρώματα θα βγει το νέο t-shirt της Strange Famous, τι μαγείρεψε ο Alias, τι σκέφτηκε για τους σεισμούς στην Ιαπωνία ο Nosajthing και αν είμαι τυχερή και το πάρει το μάτι μου, μπορεί να δω τις φωτογραφίες από μια εκδρομή φίλων ή καμιά καλή διάλεξη που γίνεται στη σχολή. Δεν πειράζει. Το καλό εξάλλου με τους overseas celebrities είναι πως έτσι υπάρχει κίνηση 24/7 και αν ξενυχτάς για δουλειά έχεις παρέα και δεν είσαι μονάχος. Μαθαίνεις ας πούμε ποιο παιχνίδι μπάσκετ βλέπει ο Joe Beats που έχει μανία με το ΝΒΑ, ή πόσα 7’ έχουν μείνει στο στοκ της Darla Records. Τελοσπάντων.

Στα πλαίσια αυτής της έστω και πλαστής οικειότητας με ανθρώπους με τους οποίους, κατά τ’ άλλα, η μόνη σχέση που θα είχα ποτέ, θα ήταν το να αγοράσω τη μουσική τους, μια μέρα, από αυτές του ατελείωτου χαζέματος, στείλαμε ένα mail στον 2econd class citizen:

«hey man, would you care to come to Athens for a live show?!»

slowdive

Ετοίμαζα το επόμενο post με κασσέτες του παρελθόντος και ξαφνικά άκουσα αυτό «άκουσε το, θα σου κάνει καλό» και άλλαξα θέμα. Δεν ξέρω αν μου έκανε καλό ή ζημιά, και δεν ξέρω αν στέκει αυτός ο μουσικός συνειρμός, αλλά μου ήρθαν στο μυαλό οι slowdive. Και σ΄αυτό εδώ το blog, δε γίνεται να μην υπάρχει post με τίτλο slowdive. Απορώ που δεν υπάρχει ήδη. Οπότε άλλαξα τροπάρι.

Τη μέρα ή μάλλον τη στιγμή που πρωτοάκουσα slowdive την θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Ήταν φθινόπωρο του 1997 και οι δυο φιλενάδες είχαμε πάει επίσκεψη στην τρίτη φιλενάδα στο πατρικό της σπίτι στο Χολαργό. Είχαμε κλειστεί σε εκείνα τα μικρά παιδικά δωμάτια που όταν έχεις φτάσει 21 έχουν τιγκάρει τόσο πολύ που δεν χωράς να πατήσεις. Ήμασταν κλειδαμπαρωμένες εκεί μέσα με τις ώρες, πιθανότατα μιλώντας για γκόμενους, και πιθανότατα με τη μάνα του σπιτιού να ανοιγοκλείνει την πόρτα για να μας ταΐζει απανωτά. Δε λέγαμε όχι - παρά τη φαινομενική γκρίνια «μάνα, παράτα μας». Ήταν το μόνο από τα δωμάτια μας που διέθετε πικάπ, καθότι τα δικά μας ήταν φοιτητικά και άρα πιο άδεια. Και επιπλέον στα φοιτητικά σπίτια, η έννοια του υπνοδωματίου δεν έχει αυτήν την ίδια αίσθηση καταφύγιου.

Εκεί λοιπόν, στο Χολαργό, γινόταν συχνά και η αντιγραφή βινυλίων σε κασσέτες και η γενικότερη «εκπαιδευτική τηλεόραση». Πρέπει να ακούγαμε ride, stone roses, house of love και porcupine tree ίσως, και κάποια στιγμή είπε να μας βάλει κάτι πολύ αγαπημένο της. Και πολύ αγαπημένο του αγαπημένου της.

cassettes

Νομίζω βρήκα θέμα για κάμποσα επόμενα ποστ. Πριν καμιά βδομάδα ήμουν στο Ρίο, στο σπίτι όπου είναι αποθηκευμένη η παλιά μου ζωή. Έπεσα πάνω σε κάτι παμπάλαιες κασσέτες και έπιασα δουλειά. Άρχισα την ‘ψηφιοποίηση’ τους πριν είναι πια πολύ αργά. Τα εξώφυλλα τους έχουν ήδη αρχίσει να ξεβάφουν απ’ τον ήλιο. Ίσως θα έπρεπε απλά να πάρω κουρτίνες.

Πέρασα πολλές ώρες ακούγοντας πράγματα με τα οποία έχω περάσει τόσα χρόνια – τόσα χρόνια και τόσα χρόνια πριν. Mια ζωή ολόκληρη. Έχω μανία με το παρελθόν. Και το περίεργο είναι πως, κατά κάποιο τρόπο, ήξερα ήδη από τότε πως εκείνη η εποχή θα έκανε ένα καλό παρελθόν-μια καλή ταινία με καλό soundtrack. Χιλιοπαιγμένο. Χιλιοακουσμένο.

Εκείνη την εποχή, με χρυσό έτος το 1997, και αργυρό το 1998 (για μια σειρά από δαιδαλώδεις λόγους), το downloading δεν ήταν πρόσφορο. Δεν άκουγα 5 albums τη μέρα, αλλά ό,τι άκουγα το ήξερα καλά. Απέξω. Από το πρώτο δευτερόλεπτο ήξερα τι-ποιος- πότε-που. Αυτοεξεταζόμουνα. Ήμουν πάντα καλή μαθήτρια. Τώρα τελευταία τα έχω κάνει θάλασσα. Και ήμουν τυχερή. Βρέθηκα ανάμεσα σε φίλους συλλέκτες. Ανθρώπους με εθνικό τους νόμισμα το βινύλιο. Ένα πακέτο τσιγάρα=0.25 του δίσκου, 3 ποτά=1 δίσκος, ένα παντελόνι=3 δίσκοι κλπ κλπ. Και γω απλά αντέγραφα κασσέτες μανιασμένα. Από cd, από βινύλια, από άλλες κασσέτες. Συλλογές και πάλι συλλογές και πάλι συλλογές. Δεν θυμάμαι ποιος είχε αρχίσει και τη μανία με τα εξώφυλλα. Ίσως ο p4rs3c. Και η μανία απέκτησε μεγάλες διαστάσεις. Έσκιζα από παντού σελίδες περιοδικών, άρχιζα να έχω μια αδυναμία στις θολές εικόνες, να τις μαζεύω σε στοίβες για πιθανά εξώφυλλα.

Christian Marclay

Ένας καλός μου φίλος πρέπει όντως να με συμπαθεί πολύ γιατί χθες μου έστειλε αυτό:

Είναι η σελίδα 4 του τεύχους του Konteiner που κυκλοφορεί. Δεν εννοώ ότι με συμπαθεί επειδή θέλησε να με ξεστραβώσει για τον Christian Marclay στέλνοντας μου το άρθρο αυτό του Voltnoi Brege. Αλλά επειδή μου είπε ότι το project του Marclay του θύμισε το δικό μου project, αυτό που προσπαθούσα να μαζέψω κομμάτια με τίτλους –ημερομηνίες από όλες τις μέρες του χρόνου.

Καλοσύνη του. Αλλά πέρα από μια αγάπη για το χρόνο που περνά, δεν βλέπω και μεγάλη σχέση. Απλά πράγματα. Το Ρολόι-ταινία του Marclay είναι φο-βε-ρό. Επάθα πλάκα με την ιδέα του.

Δεν πρόκειται να το παίξω εδώ πως τον ήξερα τον κύριο. Κακώς. Πολύ κακώς. Οπότε ούτε και θα κάτσω να γράψω τι διάβασα γι αυτόν στο Wikipedia. Μπορεί να το διαβάσει ο καθένας μόνος του. Εκεί έπαθα ένα σοκ ακόμα όταν κατάλαβα ότι συναρμολογεί βινύλια από διάφορα σπασμένα κομμάτια. Έμεινα με την απορία να φαντάζομαι πώς να ακούγεται άραγε ένα τέτοιο πείραμα.
Τελοσπάντων.

loss

Είναι η πρώτη φορά που θα γράψω έτσι γρήγορα και χωρίς πολύ σκέψη, και κυρίως με τόση στεναχώρια. Είναι που μόλις έμαθα για τον θάνατο της Trish Keenan, της τραγουδίστριας των Broadcast… Δεν ξέρω τι να πω, απλά μάλλον είναι η πρώτη καλλιτέχνις που ο θάνατος της μου δημιούργησε ένα τέτοιο συναίσθημα απώλειας. Από την πολύ αγάπη, τον απεριόριστο θαυμασμό, τις ατελείωτες ώρες μουσικής. Θυμάμαι κάτι απελπισμένες δηλώσεις, ‘αν ήμουν τραγουδίστρια θα ήθελα να είμαι η Trish Keenan’, θυμάμαι να μακραίνω -σε σημείο του που να μην βλέπω- τις αφέλειες γιατί έτσι τις είχε εκείνη, να μαζεύω φωτογραφίες από στυλιστικές της επιλογές. Θυμάμαι φουστάνια της ένα προς ένα… Η γυναίκα επιτομή του στυλ. Δεν θέλω να γράφω μαλακίες, ένας νέος άνθρωπος πέθανε. Αλλά αυτή την παραδεισένια παρουσία με την παραδεισένια φωνή την αγαπούσα πολύ. Θυμάμαι στο Αν το 2003, με τα φώτα γύρω της να γυρίζουν, ήταν σαν εξωτικό πουλί, σαν από έναν άλλο κόσμο. Και τόσοι δίσκοι, τόσες μουσικές. Το Book lovers πρώτα, στο Work And Non Work. Ο τέλειος ύμνος για όσους δεν μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα στις δυο αγάπες - τα βιβλία και τη μουσική. Και το The noise made by people, με το Come on let's go και το Papercuts, και το Haha Sound με τον ύμνο Α man is not a bird. Χρόνια ολόκληρα στο repeat και ας είχε εκείνα τα δευτερόλεπτα στο τέλος, σχεδόν ολόκληρο λεπτό, με τα κρουστά-μπουρμπουλήθρες που έπρεπε να περιμένεις να τελειώσουν για να ξαναρχίσει το κομμάτι. Και μετά ξανά στο repeat το Before we begin.

Και κάπου τότε ήταν και η συναυλία στο Αν, και εκεί πήρα εκείνο το πολύτιμο μικροσκοπικό Microtronics – νομίζω το πουλούσαν μόνο σε συναυλίες και όταν το είδα, πρέπει να δανείστηκα λεφτά για να το πάρω, δεν είχα μαζί μου αλλά έμοιαζε τόσο με καραμέλες Αlpenliebe, φράουλα με κρέμα, και όλα ήταν απερίγραπτα γλυκά εκείνο το βράδυ. Και μετά ήρθε το Tender Buttons, την πιο δύσκολη εποχή της ζωής μου, το άκουγα εκεί ξανά και ξανά μέχρι να γίνω καλά, η φωνή της η καλύτερη θεραπεία, με τον Michael A Grammar, το American boy και τη μαύρη black cat γάτα. Τι ατυχία αυτές οι μαύρες γάτες γαμώτο, και σταματάω γιατί γράφω βλακείες, αλλά είμαι δραματικά στεναχωρημένη…

calendar

Πριν λίγο μου έδωσαν ένα φάκελο 3,09 Gb. Περιείχε 365 τραγούδια. Ένα για κάθε μέρα της χρονιάς που πέρασε. Τρελάθηκα από τη χαρά μου γιατί θα έχω να ακούω για ώρες. Πάνω από εικοσιτέσσερις. 1d 1h 11min 40sec για την ακρίβεια. Μέρες δηλαδή. 1,049μέρες. Αν με τη συλλογή με τα 31 tracks που είχα κάνει είχα ένα καλό soundtrack μέχρι την Πάτρα, με αυτά τα 365 δεν ξέρω σε τι χιλιομετρική απόσταση μπορώ να φτάσω. Τα 31 πάντως ήταν 2 ώρες και ένα τέταρτο περίπου, μαζί δηλαδή με τα απαραίτητα repeat περνάς τα διόδια του Ρίου και φτάνεις σπίτι χωρίς να έχεις καταλάβει πως πέρασε η ώρα. Τώρα λέω να πάω στον Έβρο. Και να γυρίσω.

Θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιο άλλο μέγεθος στη φυσική, κάτι σε klm ανά track ή κάτι τέτοιο.

Tελοσπάντων, το θέμα δεν ήταν αυτό. Απλά με όλες αυτές τις ρετροσπεκτίβες και τις επιλογές από το 2010, θυμήθηκα ένα ‘project’ που είχα αρχίσει κάποτε. Δεν τελείωσε, αλλά μάλλον δεν πρόκειται και να τελειώσει, γι’ αυτό και το προδίδω εδώ, στην αρχή του. Το project ήταν να μαζέψω 365 κομμάτια, επίσης ένα για κάθε μέρα του χρόνου, αλλά όχι έτσι απλά. Οι τίτλοι να είναι ημερομηνίες.