31 / 2012

H garam0nd σας στέλνει τις πιο θερμές της ευχές για το 2013 και μια συλλογή με 31 tracks από τα 31 αγαπημένα albums του 2012!

■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ 

and the winner is...:

>>

Δεν ξέρω πια τι να πω, έχω να γράψω και κάτι μήνες. Δεν ξέρω τι να πω αλλά ένα πράγμα θα πω: Beak>. Μπορώ να πω και Drokk. Αυτά μπορώ να πω και αυτά μόνο μπορώ να ακούω. Έχω κλείσει τετράμηνο εδώ πέρα και μόνο αυτό μπορώ να ακούω. Και θέλω να γράψω κάτι γι’αυτό εδώ και τόσο καιρό αλλά δεν ξέρω τι. Νομίζω μόνο μονολεκτικά σχόλια μου έρχονται. «τέλειο». «άψογο». «απόλυτο». Αλλά ποστ με μονολεκτικά σχόλια δεν βγαίνει. Αλλά έτσι μου ’ρχεται, κάτι ξερό, σαν τον ήχο τους. Είναι τέλειο. Το θες? Άκου το και θα με καταλάβεις. Αν δεν με καταλάβεις, δεν θα σε καταλάβω, οπότε γιατί να το συζητάμε?

all this pain and hurt is relative

Αν μια μέρα πηγαίνει στραβά, μπορεί να πάει πολύ στραβά. Η χθεσινή μέρα δηλαδή. Κατάληξη? Είναι βράδυ, συνεχίζει να βρέχει ασταμάτητα για ένα τρίτο συνεχόμενο 24ωρο, λες ok, τουλάχιστον η κωλομέρα τελειώνει, σε λίγο θα πάω για ύπνο, και ακούς να σε φωνάζουν "έλα να δεις αυτό". Τι να δω, και γιατί να πρέπει να το δώ τώρα και αυτό?

SAGE FRANCIS in Athens, Greece - Antifa Live October 20, 2012 12:00 pm

Δεν είπα και κάτι σπουδαίο. Δεν έβρισα, δεν φώναξα, μάλλον δεν είπα τίποτα. Αν κάτι πάει στραβά μπορεί να πάει ως το διάβολο.
Είναι 2012, δέκα χρόνια μετά το personal journals, ο Sage κάνει συναυλίες αφιερωμένες στον δίσκο αυτόν που για μένα δεν είναι ακριβώς δίσκος, είναι αυτό που είναι για κάποιους η βίβλος, το κοράνι ή η Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Δεν έχω καμία όρεξη να ξαναρχίσω την κλάψα για την χαμένη συναυλία/ευκαιρία της ζωής μου πριν δέκα χρόνια στο Όνομα του Ρόδου. Είναι εξάλλου όλα γραμμένα εδώ.

μαθήματα πιάνου

Τελευταία έχω κολλήσει άσχημα με τον Clark.
-Τι θες να ακούσουμε?
-Το Iradelphic.
-Πάλι?
-Πάλι.
Ανοίγω τον υπολογιστή το πρωί και πέφτω πάνω στο ΒlackStone. Σκέτο πιάνο.
Ανοίγω το inbox μου, μου έχει στείλει το καινούριο prefuse. Piano Overlord για την ακρίβεια. Ακούω το reception, είναι τέλειο.
Πηγαίνουμε για καφέ σε ένα ωραίο μαγαζάκι κοντά στο ποτάμι. Είναι σαν από άλλο αιώνα, με μια παλιά ωραία βιτρίνα με γλυκά, παλιούς καναπέδες, βαριά ξύλινα τραπέζια. Ακούγεται Chopin.
-Ξέρεις, κάποτε το έπαιζα απέξω αυτό, απέξω κι ανακατωτά.
Μ’αρέσει ο Chopin. Τα νυχτερινά.. Τα βαλς. Κάποτε έπαιζα πιάνο. Κάποτε.

Μ όπως λέμε Moz

Ανάμνηση 1: η αδερφή μου επιστρέφει από πενταήμερη. Είναι άνοιξη του 1989. Είμαι 13 και εκείνη 18. Πέφτει για ύπνο και ξυπνάει μετά από περισσότερες από 20 ώρες. Στην πενταήμερη λυσσάξανε. Όταν ξυπνάει ή μάλλον ανασταίνεται, αρχίζει να τραγουδάει για καμιά βδομάδα ή και παραπάνω τραγούδια που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, και δεν ξέρω ακριβώς γιατί, δεν είναι ότι έχει τόσο ωραία φωνή, μάλλον θα ήταν η ατελείωτη επανάληψη:
- I should be so lucky lucky lucky lucky…. Kylie Minogue
- Take me down to the paradise city where the grass is green κλπ κλπ Guns N' Roses
- We always hang in a buffalo stance we do the dive every time we dance κλπ - Neneh Cherry
- Why do you come here and wh-aaaa-yyyy do you hang around? I'm so sorry, I aaaaam so sooooooory… και αυτό ήταν του Morrissey .

A όπως λέμε Aphex

Και η ερώτηση της ημέρας είναι: υπάρχει μεγαλύτερος καλλιτέχνης από τον Aphex? Υπάρχει μουσική που να με έχει στιγματίσει περισσότερο στη ζωή μου? Εκείνη την εποχή του ατελείωτου χάους μέσα στο κεφάλι μου. Στην ηλικία των 22 όταν μάλλον οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τον κόσμο. Ήταν μία εποχή που ανακάλυπτα τον κόσμο ανάσκελα σε ένα διπλό κρεβάτι ενός κατασκότεινου διαμερίσματος στην οδό Μαυρομιχάλη. Δεν χρειαζόμουν καθόλου φως τότε. Ο ήλιος ίσα που έμπαινε στο σπίτι για μισή ώρα κατά τις 4.30 το απόγευμα, λίγο πριν δύσει το χειμώνα, μέσα από μια μωβ κουρτίνα, δίνοντας στο δωμάτιο μια ακόμα πιο γλυκερή αίσθηση, και κοιτούσα το μωβ από το φως ταβάνι ανάσκελα απλώνοντας που και που το χέρι για να γυρίσω πλευρά στην κασσέτα που είχα αντιγράψει με δίψα από τον άνθρωπο που ήξερε και είχε τα πάντα.
Άκουγα το flim, το iz-us, το ventolin (το cylob mix κυρίως) και το girl/boy σαν να μην υπάρχει άλλη μουσική στον πλανήτη. Δεν υπήρχε άλλη μουσική στον πλανήτη. Ήταν αχρείοι και απολίτιστοι όσοι δεν αγαπούσαν τον Aphex . Δεν υπήρχε κανένα πεδίο επαφής μαζί τους, δεν συζητούσα με αγνώστους.

swedish summer

Όταν πριν μισό πια χρόνο με έπιασε και θυμήθηκα τον φοιτητικό μου χειμώνα στη Σουηδία δεν είχα ιδέα ότι θα ήταν ένα ποστ μοιραίο: βρέθηκα και πάλι στη Σουηδία. Για τα καλά. Και όχι απλά εκεί δίπλα στην Κοπεγχάγη, στον σκανδιναβικό νότο, αλλά στο βορρά, όσο βορρά μπορώ να αντέξω δηλαδή, στην Ουψάλα, ένα 40λεπτο βορειότερα της Στοκχόλμης. Και μπορεί τώρα να είναι καλοκαίρι (ή τελοσπάντων έτσι λένε ότι είναι) και να γλίτωσα στο τσακ τον αθηναϊκό καύσωνα των +40, μπροστά μου όμως έχω να περιμένω το χειμερινό -40. Δεν πειράζει. Κατά βάθος πιστεύω πως σ’αυτήν την πόλη πηγαίνει περισσότερο το λευκό χιόνι από το πράσινο γρασίδι. Αν δεν ήταν κατάλευκη πάνω από τους μισούς μήνες κάθε χρόνο, ο Bergman μάλλον δεν θα ήταν αυτός που ήταν και οι ταινίες του αυτές που είναι. Ο Bergman γεννήθηκε και έζησε εδώ στην Ουψάλα και αυτός είναι ένας καλός λόγος να πάρω με καλό μάτι αυτήν την σχεδόν πόλη. Και για να ξεμυτίσω και να κάνω καμιά βόλτα ακολουθώντας τα βήματα του. 

Strange, I’ve seen that face before

Λοιπόν. Δεν την ξέρω την Grace Jones. Εννοώ, δεν την ξέρω καλά. Εντάξει, η φωνή της ξεχωρίζει από πενήντα χιλιόμετρα, αλλά δεν έχω ακούσει νομίζω και τίποτε άλλο δικό της πέρα από τις μεγάλες επιτυχίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μ’αρέσει. Ή ότι δεν θέλω. Και μ’αρέσει, και θέλω. Πολύ. Αλλά τώρα με έπιασε να μιλήσω γι’αυτήν και ας είμαι έτσι αδιάβαστη. Φταίει ένα όνειρο, μια ταινία, και μια ολόκληρη εποχή. Θα αρχίσω από την εποχή.

Την Grace Jones την πρωτοείδα σε ένα εξώφυλλο του ΚΛΙΚ κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Εγώ πρέπει να ήμουν κάπου 12 με 13 και η Τασία, δηλαδή η αδερφή μου, 17-18.