31

30+1=31. Που λόγω τράπουλας, για τις γιορτές είναι μια χαρά νούμερο. Περισσότερα δεν γίνεται. Πήγα να φτιάξω ένα top50 των albums της χρονιάς που πέρασε και με έπιασε κατάθλιψη. Αποκλείεται να είχα ακούσει τόσο υλικό που να μπορώ από αυτό να επιλέξω 50 αγαπημένα. Και άσχετη και στριμμένη. Και ενώ νόμιζα πως είμαι πολύ γενναιόδωρη στις μουσικές επιλογές, τώρα με έπιασε μια φοβερή τσιγγουνιά. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Στη λίστα έπρεπε να μπουν πράγματα με τα οποία απέκτησα μια προσωπική σχέση. Και ενδεχομένως άδικη και προκατειλημμένη. Δεν πειράζει.

Επίσης, μόλις μου είπαν ότι έχω μια απάθεια για τις νέες κυκλοφορίες. Ότι δεν με νοιάζει να ακούσω κάτι επειδή είναι καινούριο. Με εξαιρέσεις προσωπικές υποθέσεις από το παρελθόν.

Όπως και να ’χει δυσκολεύτηκα. Το top10 των albums της δεκαετίας θα μου ήταν πιο εύκολο. Mέσα σε 1 λέπτο μέτρησα αυτά και ησύχασα.

brad hamers

Μερικές εξισώσεις:

Two Ton Sloth = Brad Hamers + PZ

PZ = Panzah Zandahz = Big Pauper

Phlegm = Brad Hamers + Slomoshun

Three sides of a circle = Slomoshun + Big moses + Brad Hamers

Πριν λίγους μήνες ο Chukchee με διαφώτισε για άλλη μια φορά. Δεν θυμάμαι πότε και πως ακριβώς, αλλά έπεσα πάνω σε αυτό το όνομα: Brad Hamers.

Δεν τον είχα ακούσει ποτέ ξανά. Πολύ κακώς. Θα έπρεπε. Χάρη σ’αυτόν ένιωσα να ξεσκεπάζω ένα ολόκληρο μουσικό δίκτυο που αγνοούσα την ύπαρξη του.

Ο Brad Hamers κάνει τα πάντα. Είναι mc, ποιητής, συγγραφέας, φωτογράφος, ακτιβιστής και λίγο γραφίστας. Γνωστός πάντως δεν είναι. Ανήκει σ’ αυτό το hiphop παρακλάδι που είναι απόλυτα του γούστου μου. Εσωστρεφές, αργό, μελωδικό και μαύρο σε διάθεση. Φτιαγμένο από έναν λευκό τύπο.

Παιδεύτηκα κάμποσο να βρω τα albums του αλλά νομίζω τα κατάφερα. Τελικά του ανήκει ένας αξιοπρεπής φάκελος, κάτι περισσότερο από 1/2 G.

un monde avec toi

Η επίσημη οικογενειακή δισκοθήκη όταν ήμουν παιδί ήταν ένα ράφι όλο κι όλο. Και λέω επίσημη γιατί κάποια στιγμή είχα ανακαλύψει δυο συρτάρια φίσκα με κάτι γρατζουνισμένα σαρανταπεντάρια με λαϊκά και χωρίς εξώφυλλο. Μαίρυ Λίντα, Χιώτη μάμπο και τέτοια. Ούτε που ξέρω τι απέγιναν εκείνα. Τα ‘επίσημα’ πάντως ήταν τα άπαντα του Θοδωράκη (πολλά τελοσπάντων), ένα Boxset με 10 δίσκους του Μπιθικώτση, κάμποσα του Λοΐζου, και κάτι παραδοσιακά ρώσικα τραγούδια. Και κάποια στιγμή επειδή άρχισα πιάνο, κάμποσα κλασικής μουσικής με έμφαση στο Chopin. Υποθέτω υπήρχε το σκεπτικό πως αν ακούω πολύ deutsche grammophon θα καταλήξω να παίζω και καλύτερα. Εγώ απλά αγχωνόμουν και πάθαινα κατάθλιψη.

Εν πάσει περιπτώσει, το θέμα είναι πως μέσα σε όλα αυτά υπήρχε και αυτό:

Le Grand Orchestre de Paul Mauriat.

nouvelle wave

Όλα άρχισαν με ένα τραγούδι. Μερικές φορές ένα τραγούδι αρκεί να φέρει την καταστροφή. Δεν είμαι ειδική στο new wave ή dark wave. Αλλά μ’ αρέσει, πολύ. Δεν είναι της εποχής μου, αλλά έχω κάποιες ηχητικές αναμνήσεις λόγω της μεγαλύτερης κατά 5 χρόνια αδερφής. Μέχρι εκεί από γνώσεις.

Σε μια από τις αναζητήσεις για την ανανέωση του καθημερινού soundtrack –που ισοδυναμεί με αναβολή των πραγμάτων με τα οποία θα έπρεπε όντως να ασχολούμαι- πέτυχα μια σειρά από φλέβες χρυσού.

Καταρχήν υπάρχει αυτός ο χαμός με την επανακυκλοφορία της ‘Υπέρβασης’ των Metro Decay. Δεν το έχω ακούσει ακόμα ολόκληρο, αλλά εντάξει, παραδέχομαι πως το ‘Σκιές’ πχ είναι πολύ ωραίο. Ή το ‘κειμήλια’. (Και αυτό από τον Φανταστικό Ήχο).

Το ψάξιμο για αυτούς φυσικά κατέληξε στην Ειρκτή. Ωραίο όνομα και ωραίο site. Ειρκτή σημαίνει φυλάκιση ή φυλακή. Εξού και η κάθειρξη.

Χάζεψα κάμποσο με τις κυκλοφορίες τους και με την όρεξη να ποντάρω σε κάτι που να μην έχω ακούσει και να μην έχω ιδέα τι είναι. Αποφάσισα να πάρω ένα album των Brigade Internationale. Το ‘Regard Extreme’. Πρώτη κυκλοφορία σε κασσέτα το 1980.

The Pyre

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το The Pyre.

Πρόκειται για μια συνεργασία του Sole και του Ravi Zupa. Ένα audio-book. Μια ιστoρία που σου «διαβάζει» ο Sole ενώ ξεφυλλίζεις τις σελίδες και ακούς μουσική. Περισσότερο αφήγηση παρά hip hop μάλλον.

Εντάξει, για τον Sole δεν πρόκειται να γράψω πάλι κατεβατά, είναι και γνωστός, τον Ruvi Zupa όμως δεν τον ήξερα. Ίσως και να ’πρεπε βέβαια. Αν ήμουν λίγο πιο προσεκτική θα τον ήξερα.

Είναι πολύ δραστήριος καλλιτέχνης και κατά καιρούς είχε συνεργαστεί με κάμποσους από την Anticon – έχει φτιάξει ένα σωρό video. Και με τον Sole είχε ξανασυνεργαστεί. Το videoclip του φοβερού Battlefields είναι δικό του.

10:15 Saturday Night

Μερικές φορές ένα τραγούδι αρκεί να φέρει την καταστροφή.

Έβλεπα μια ταινία την οποία θα βαθμολογούσα επιεικώς με 5 με άριστα το 10. Δέχτηκα να τη δω εξαιτίας του soundtrack και της εποχής: τέλη των 70 στην αγγλική επαρχία. Η κακή αρχή έγινε με τους υπότιτλους. Διότι μπορεί να μ’αρέσει η αγγλική επαρχία, οι βρεγμένοι δρόμοι, τα ωραία παλτά, και τα δισκάδικα τρύπες, αυτό όμως δε σημαίνει πως καταλαβαίνω και τι λένε όλοι αυτοί εκεί πέρα. Για την ακρίβεια ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω γρι. Οι υπότιτλοι όμως ήταν το κάτι άλλο. Ξέχασα και τα αγγλικά που ήξερα. Δεν έχω ξαναδεί χειρότερη μετάφραση, και όσο κι αν εκτιμώ την ανώνυμη δουλειά όσων ασχολούνται ερασιτεχνικά με τους υπότιτλους, η συγκεκριμένη απόπειρα ήταν τελείως σουρεαλιστική. Αν η ταινία είχε μια ελπίδα, την έχασε. Στο τέλος τα παράτησα – προσπάθησα να αγνοώ τα ελληνικά – και μπροστά στο μπάχαλο αυτό, η αγγλική slang μου φάνηκε παιχνιδάκι. Παραλίγο να κάτσω να τους ξαναγράψω από την αρχή. Δεν το έκανα βέβαια. Μερικές φορές αρκεί λίγη γκρίνια.

Έβλεπα λοιπόν την ταινία με κάποια νεύρα.

Salem II - The Return

Το να γράφω για τους salem είναι εύκολη υπόθεση. Το μόνο κακό είναι που όλη τη χρονιά με δαύτους μου συνέβαιναν ένα σωρό ιστορίες που τώρα τις έχω ξεχάσει. Η πιο περίεργη όμως από αυτές δεν ξεχνιέται και πολύ.

Την εποχή λοιπόν που τους είχα βρει και που έψαχνα τα κομμάτια τους ένα-ένα, ήξερα ακριβώς τι είχε ο κάθε χρήστης στο last.fm και πότε το είχε βρει. Τώρα είναι πολλοί οι fans και δεν γίνεται να έχεις τέτοια database στο κεφάλι σου, εκτός αν είσαι εντελώς μουρλός και τους οργανώσεις σε κανένα excel.

Εν πάσει περιπτώσει πέρσι τέτοια εποχή ήξερα απέξω κι ανακατωτά τα πάντα για δαύτους. Ήμουν top listener και είχα τη δεύτερη καλύτερη salem list μετά τον C.

O C. ήταν πρώτος και με διαφορά. Είχα ανταλλάξει κάτι mail και tracks με κάποιους fans, αλλά εκείνος ήταν το πιο περίεργο άτομο που έχω συναντήσει εκεί μέσα. Είχε κομμάτια που δεν έβρισκα παρότι ξημερωνοβραδιαζόμουν ψάχνοντας. Ας πούμε ένα cdr, το FuCKU. Είχε κυκλοφορήσει από τη disaro και προφανώς όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Και μετά το χάος. Δεν ξέρω, τώρα ίσως να είναι πιο εύκολο να το βρεις.

The Wire

Αυτό το καλοκαίρι ήταν το καλοκαίρι του Wire. Δεν ξέρω πως στην ευχή μου είχε ξεφύγει έτσι αυτή η σειρά, αλλά τουλάχιστον επανόρθωσα για τα καλά. Όλα τα επεισόδια και των πέντε κύκλων, σε λιγότερο από δυο μήνες. Wire το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ, το ξημέρωμα. Wire.

Επέστρεψα τώρα από διακοπές, γυρίσαμε τη μισή Ελλάδα και βάλε, και νιώθω σαν να γύρισα από τη Βαλτιμόρη. Χαλκιδική, Πελοπόννησος, όλα έχουν γίνει αναμνήσεις από τα ghetto της δυτικής και ανατολικής Βαλτιμόρης. Στον ύπνο μου έβλεπα να κάνω εξαντλητικές παρακολουθήσεις για ώρες, να παγιδεύω αυτοκίνητα με τσιπάκια, να κάνω ανακρίσεις. Ξυπνούσα εξαντλημένη από τη σκληρή δουλειά και από την αγωνία μήπως χτυπήσουν τον Όμαρ.

TrI▲ngLes

Το πρόβλημα προέκυψε ήδη από το προηγούμενο post. Με τον Afta-1. Όχι ακριβώς με αυτόν δηλαδή αλλά με το όνομα του. Ούτε με το όνομα του ακριβώς. Με το πώς το γράφει. Τελευταία εμφανίζονται πολλά τρίγωνα. Πολλά σύμβολα. Πολλά.

Δεν θα αρχίσω με την Μ.Ι.Α. και το καινούριο της «Maya».

Ούτε καν με την Avid (digidesign)

Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Το πρόβλημα είναι πάντα οι ▲ΛΛΟΙ. Οι Salem και η παρέα τους μάλλον. Και το Twin Peaks. Και αυτό φταίει, που είδα όλα τα επεισόδια μαζεμένα τελευταία, και βλέπω παντού τρίγωνα, κουκουβάγιες και ακούω Badalamenti μέρα νύχτα μέσα στο κεφάλι μου και εκτός.

Κι όμως δεν φταίω. Δεν τα φαντάζομαι όλα. Υπάρχουν γεγονότα. Υπάρχει μια σειρά από συγκροτήματα που δεν έχουν όνομα.

£ 281.94

αν δεν ήμουν άφραγκη/αν κέρδιζα στο στοίχημα/αν έπαιζα στοίχημα:

- Sparklehorse, Danger Mouse: Dark Night of the Soul [Deluxe Edition] [Box Set]

Τιμή: £ 46.90

Αυτό εδώ είναι ολόκληρη ιστορία. Γνωστή μάλλον, αλλά ωραία. Και πολύπλοκη.

Είναι μια φοβερή all-stars συνεργασία του μακαρίτη του Mark Linkous, του Danger Mouse, του David Lynch και ένα σωρό άλλων φοβερών ονομάτων. Ήταν να κυκλοφορήσει πέρσι αλλά ο Danger Mouse δεν τα βρήκε τελευταία στιγμή με την ΕΜΙ και η δουλειά ακυρώθηκε. Κυκλοφόρησε όμως μια σπάνια έκδοση με το βιβλιαράκι με τις φωτογραφίες του Lynch και όλα, όμως χωρίς τη μουσική (??!). Μόνο με ένα άδειο cdR. Έστω και έτσι πάντως, ήταν δυσεύρετο. Και φυσικά πανάκριβο.

Φέτος, δηλαδή σε κανα-δυο βδομάδες θα κυκλοφορήσει ξανά, κανονικά αυτή τη φορά και με τη μουσική. Η οποία είναι υπέροχη. Το τελευταίο κομμάτι με τη φωνή του David Lynch είναι το κάτι άλλο. Πεθαίνω για τον Lynch.

Και...

χαμένες συναυλίες νο.4 (φτάνει)

Νομίζω πως βαρέθηκα λίγο με τις χαμένες συναυλίες και θα τις αφήσω για αργότερα.

Αλλά επειδή βαρέθηκα και να σέρνω εκείνη την ιστορία με το Sage στο Όνομα του Ρόδου θα ξεμπερδέψω μαζί της τώρα, που ούτε καμιά διάθεση για συναισθηματισμούς έχω, ούτε τίποτα. Αυτό είναι καλό γιατί όταν με πιάνει το συναισθηματικό μου δεν αντέχομαι.
Λοιπόν, για τον Sage Francis άκουσα πρώτη φορά όταν πηγαίναμε στο Όνομα του Ρόδου για να δούμε τον Noah23.

Πρέπει να ήταν Νοέμβριος του 2002.
Ο P4rs3c μας είχε φέρει από ένα αντιγραμμένο cd για τον καθένα που είχε μέσα το Personal Journals και το The Makeshift Patriot EP μαζί. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει και τα δύο από την anticon. Ήμασταν ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο όταν μας είπε: «Έρχεται και αυτός. Τον λένε Sage Francis. Το νου σας. Είναι φοβερός».

χαμένες συναυλίες νο.3

Τον Matt Elliott τον έχω χάσει τρεις φορές.

Η πρώτη ήταν τον Οκτώβρη του 2008 σε ένα lifo festival στο bios. Είχα κανονίσει να πάω, δηλαδή, όταν βγήκα από το σπίτι ήμουν σίγουρη ότι θα πάω. Θα περνούσα από το low profile να πάρω μια φίλη, θα καθόμασταν λ-ί-γ-ο και μετά θα πηγαίναμε μαζί. Μου το είχε υποσχεθεί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν κάτσαμε λίγο. Τα δεκάλεπτα περνούσαν και τα ποτά συνέχιζαν να έρχονται και δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι από εκείνους τους μαζεμένους τύπους που δεν μπορούν να πουν «πάμε να φύγουμε ρε μαλάκα - για λίγο μου είπες» και απλά έβραζα στο ζουμί μου. Βασικά ήξερα πως χάρη θα μου έκανε που θα πηγαίναμε ως εκεί κάτω, οπότε δεν ήθελα να μιλήσω. Ούτε και να πάω μονάχη. Μόνη σε συναυλία πρέπει να είχα πάει μόνο στους Teenage fanclub στο Ρόδον, αν και κάποιον πρέπει να είχα βρει εκεί, και σχεδόν στους Mogwai στη Βαρκελώνη. «Σχεδόν» γιατί εκείνη η συναυλία ακυρώθηκε και αυτή είναι μια άλλη ιστορία από το «Χαμένες Συναυλίες νο.Χ».

χαμένες συναυλίες νο.2 (τυχαία σειρά)

Ένα Σάββατο του φθινοπώρου του 1997 η φίλη μου Ε πήγε στο seven plus seven να χαζέψει δίσκους. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε και πολλά λεφτά, όχι ότι τώρα έχουμε δηλαδή, αλλά τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω ήταν πως πήγε ως συνήθως περισσότερο να χαζέψει παρά να αγοράσει. Το You can hear the heart beating as one, ήταν μπροστά μπροστά σε μια στοίβα, και είχε όπως πάντα εκείνο το τραβηχτικό εξώφυλλο. Το σήκωσε, το χάζευε, αλλά δεν ήξερε ούτε τι είναι οι Yo la tengo, ούτε τι σημαίνει. Έτσι κι αλλιώς όταν μετά από χρόνια μάθαμε ισπανικά, πάλι μείναμε με την απορία. Εγώ την έχω; Τι ήταν πάλι αυτό; Τελοσπάντων, εκείνος ο τύπος στο μαγαζί την είδε να επεξεργάζεται το βινύλιο για ώρα και της είπε να το αγοράσει. Άκουσε με, πάρτο. Θα με θυμηθείς.

χαμένες συναυλίες νο.1

Χθες (το οποίο αυτήν την στιγμή έχει γίνει προ-χθες) πέρασα ένα μίζερο βράδυ μέσα, διαβάζοντας και χάνοντας την πρώτη μέρα του synch festival. Νομίζω ότι όσο βρισκόμουν εντός των συνόρων δεν είχα χάσει ποτέ κανένα synch και γενικά είμαι από αυτούς που τρέχουν στις συναυλίες και στα φεστιβάλ και δεν γκρινιάζουν εύκολα για το line up, τις τιμές και τα λοιπά. Τελοσπάντων, χθες δεν πήγα λόγω τύψεων. Είμαι τελείως behind schedule και έκατσα να διαβάσω ως αργά. Κάπου εκεί, μέσα στην απόγνωση, μου ήρθε η δραματική επιθυμία να αρχίσω να γράφω τις ιστορίες για όλες εκείνες τις συναυλίες που έχω χάσει.

fieldlines

…a little earlier this year, I was talking to the Warp guys about some of the stuff they wanted to do for the Cosmogramma release. They showed me the cover artwork and at the time, I was looking some pictures of solar wind and the Earth’s magnetosphere and it kind of clicked for me that the magnetic field line stuff I’d be playing with before, related to the cover artwork in what I thought was a really intuitive way…

Aaron Meyers

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά μόνη μου δεν βάζω να ακούσω flying lotus. Όταν όμως τον ακούω επειδή τυχαίνει να τον ακούει κάποιος άλλος, μ’ αρέσει πολύ.

–τι είναι αυτό που ακούμε? – flying lotus – τι ωραίος που είναι γαμώτο.

– πάντα αυτό λες.

Αλλά μόνη μου δεν βάζω να ακούσω. Ούτε να δω. Με το ζόρι κατέβασα το fieldlines.

la Dame de trèfle

Τέρμα η πολυλογία. Για την ώρα δηλαδή. Έτσι κι αλλιώς το ξέρω πως σύντομα θα με ξαναπιάσει μανία και θα ξεθάψω ιστορίες από το παρελθόν το παρόν και το μέλλον.

Η πολυλογία της είναι ακατάσχετη.

Σε λίγο θα βγει το καινούριο του Sage και το ξέρω πολύ καλά πως θα με πιάσει κατάθλιψη από το πόσο τέλειο θα είναι –ήδη είναι- και σίγουρα θα με πιάσει η μανία να πω για χιλιοστή φορά την ιστορία για τη χαμένη συναυλία στο όνομα του ρόδου. Είναι η προσωπική μου κατάρα.

Ναι, αυτό θα είναι το επόμενο post.

Για την ώρα θα εξιλεωθώ με μια συλλογή 139 κομματιών που αγάπησα και επανεκτίμησα τους τελευταίους 12 μήνες. Ένα blog αξίζει μόνο για την κατεβαστική του αξία. Χωρίς ► découvrez plus...

April 8th

Στις 8 Απριλίου αυτοκτόνησε ο Kurt Cobain. Δηλαδή στα γενέθλια μου. Εκείνη τη μέρα, το 1994, ήμουν πενταήμερη στην Κέρκυρα. Οι πενταήμερες μπορεί να εξελιχθούν σε μεγάλο φιάσκο αν δεν ακολουθήσεις το ρεύμα. Αλλά μερικά ρεύματα καλό είναι να τα αποφεύγεις. Εκείνη τη μέρα, ή μάλλον τη νύχτα, μας είχαν παρκάρει σε ένα από εκείνα τα τεράστια club όπου το πρόγραμμα αρχίζει με επιτυχίες της εποχής, συνεχίζει με 80’s, 70’s, 60’s πτωτικά, μετά με ελληνικές ταινίες και καταλήγει σε μπουζούκια.

Εδώ κάπου, έχω κάνει μια μίξη αναμνήσεων και μπερδεύω τη βραδιά στο club με την τηλεφωνική συνομιλία όπου έμαθα για τον Cobain από την αδερφή μου, αλλά αυτά τα δύο είναι αδύνατο να συνέβησαν ταυτόχρονα διότι εκείνη την εποχή κινητά δεν υπήρχαν και άρα αποκλείεται να μιλούσαμε εκεί μέσα. Προφανώς η συνομιλία προηγήθηκε.

breathing and receiving oxygen

Όλως περιέργως, πριν από ένα μήνα περίπου πέτυχα τον Sole της anticon, που δεν είναι πια της anticon, να “διαφημίζει” ένα νέο site του Odd Nosdam που δεν είναι απλά site. Είναι ένα νέο label με το όνομα baro records που θα πει Breathing Αnd Receiving Oxygen. Και σκέφτηκα αυτό είναι, πάει ο Nosdam εγκαταλείπει σιγά σιγά κι αυτός την anticon. O Alias τον τελευταίο καιρό ασχολείται φαίνεται περισσότερο με τους Strange Famous, έκανε την παραγωγή για το τελευταίο του B.Dolan και σιγά μην δεν βοήθησε και στο καινούριο του Sageάκου. Και τελοσπάντων, χωρίς Sole - Nosdam - Alias δεν έχω ιδέα τι μέλλον έχει αυτή η εταιρεία, αλλά αυτό βέβαια είναι δικό τους πρόβλημα.

Εν πάσει περιπτώσει το baro records είναι φανταστικό. Δηλαδή ως site. Ο Nosdam το έφτιαξε μαζί με τον hydEON. Και αυτός ο hydEON μ’ αρέσει πολύ. Κάποια στιγμή είχα πετύχει αυτές τις δύο αφίσες και το στυλ του μου έμεινε.

heap hope

Νομίζω πως το οριστικό shock με το hip hop το έπαθα το 2000 με αυτήν την κασσέτα.

Λεγόταν heap hope και είχε μέσα τα εξής:

A1. Lateef The Truth Speaker - The Wreckoning

A2. Blackalicious - Swan Lake (Vocal)

A3. Latyrx - Lady don't tek no

A4. Latyrx – Latyrx

A5. Lateef The Truth Speaker - The Quickening

A6. Latyrx - Balcony Beach

B1. Mack B. Dog - Hot Breath

B2. Takagi Kan - Love Formula (Brixton Bass mix dub)

B3. East Flatbush Project-Tried by 12

B4. Roots Manuva – Tears

B5. Abstract Rude &Tribe Unique - My Experience Is ...

B6. Abstract Rude &Tribe Unique - Somethin' About This Music

unusual animals

Πέρα από τα γατιά και τα ασθματικά γατιά, υπάρχουν ένα σωρό άλλα ασυνήθιστα όντα.

Η Asthmatic Kitty έκανε για χάρη τους μια ωραία σειρά βινυλίων με τα πολύ ωραία εξώφυλλα του Jared Chapman.

Όλα μαζί τα ζωάκια είναι εδώ:

the joe beats experiment

Σήμερα το βράδυ -δηλαδή χθες, γιατί σήμερα το βράδυ αποκλείεται να το τελειώσω αυτό το post, ήδη νυστάζω πάρα πολύ και είναι αργά- μου συνέβη άλλη μία μικρο-σύμπτωση.

Ο Buddy Peace, ο κοκκινομάλλης τύπος της Strange Famous πόσταρε στο facebook το εξής άσμα.
Πέρα από μια αδυναμία που έχω στους κοκκινομάλληδες ως φυλή (είναι φυλή οι κοκκινομάλληδες;;;) το κομμάτι αυτό έχει για μένα μεγάλη ιστορία.
Όχι όμως αυτό ακριβώς. Αυτό.
Συνηθίζω να μαθαίνω τα πράγματα κάπως ανάποδα. Η μουσική μου παιδεία δεν έχει σωστές βάσεις ούτε σωστή χρονολογική σειρά. Ας είναι.

Είχαμε μείνει στους non-prophets και την άγνοια μου για το συνδυασμό Sage+Joey f***n Beats. Αφότου εξάντλησα τα πάντα για το album τους “Hope”, μουσικώς, γραφιστικώς και στιχουργικώς, μου έμεινε η εξερεύνηση του κεφαλαίου Joey Beats.

thesquarerootof-1

Με τσαντίζει όταν επαναλαμβάνομαι αλλά το κάνω, το ξέρω.

Δε φταίω. Σήμερα εκεί που δεν διάβαζα, πέτυχα ένα ωραίο blog ενός τύπου που μάλλον είναι από την αθήνα αλλά σπούδαζε στην πάτρα, ακολουθώντας δηλαδή μια πορεία κάπως αντίστροφη από τη δικιά μου.

Εν πάσει περιπτώσει, το blog το έλεγαν –ακόμα έτσι το λένε δηλαδή- Minus One. Δεν ξέρω τι νόημα έχει το «μείον ένα» για έναν φυσικό, θα ρωτήσω τον προσωπικό μου φυσικό με την πρώτη ευκαιρία, μοιάζει πάντως με αριθμό που πρέπει να έχει μεγάλη σημασία.

Με το minus one λοιπόν, θυμήθηκα -πάλι- ένα φοβερό project...

El-P & Sole = ♥

Στις 2 Φεβρουαρίου o El-P με ένα γράμμα-απάντηση προς όλους ανακοίνωσε τελικά πως η definitive jux μπαίνει σε χειμέρια νάρκη, τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας.

Στις 9 Φεβρουαρίου, μια εβδομάδα μετά ακριβώς, ο Sole ανακοινώνει πως εγκαταλείπει την Anticon.

Εδώ, η μνήμη επαναφέρει ένα κομμάτι του Sole με τίτλο “dear Elpee”.

Το πρώτο τσεκάρισμα δείχνει πως το κομμάτι αυτό είναι το Track 1 από την κυκλοφορία abr0001 της Anticon [το 12’’ Anticon Presents Hip-Hop Music For The Advanced Listener (1999)].

Και η φαντασία λέει, αυτό είναι, ο Sole και ο El-P συμμαχούν, εγκαταλείπουν τα δημιουργήματα τους και κάνουν μαζί νέο project.

Όμως όχι. Η ιστορία πάει αλλιώς.

life is just a lie with an “f” in it

life is just a lie with an "f" in it and death is definite
but after I scratched the surface
I never saw the calm before the storm act so nervous
when a boy writes off the world it's done with sloppy misspelled words

if a girl writes off the world it's done in cursive

Το καινούριο album του Sage θα λέγεται Li(fe).

Μ΄ αρέσει που θα έχει αυτόν τον τίτλο από το The Cure.

Μ’ αρέσει που το πρώτο κομμάτι του δίσκου θα λέγεται Little Houdini (γιατί, είπαμε, μ’ αρέσει ο Houdini)

Και μ’ αρέσει που θα συνεργαστεί με indie καλλιτέχνες και που δεν μπορώ να φανταστώ καθόλου τι θα βγεί.

Μ’ αρέσει που θα κάνω υπομονή μέχρι τις 11 Μαΐου.

Li(f)e:

if a girl writes off the world

Τη χρονιά που ήμουν στην αγγλία συνέβησαν οι εξής δύο παρεξηγήσεις:

Ο φίλος της οδού σαλτέλη μας είχε στείλει, σε όλους εμάς τους ξενιτεμένους, μια συλλογή-δώρο για τα Χριστούγεννα του 2004. Εκείνη τη χρονιά ήμουν ο ορισμός του nerd. Πάντα ήμουν φυτό λένε, αλλά εγώ το παραδέχομαι μόνο για τότε. Δεν αφιέρωνα ούτε δευτερόλεπτο στο να ψάχνω και να ακούω καινούριες μουσικές. Άκουγα απλά ό,τι είχα και κυρίως ό,τι μου έδιναν. Το μόνιμο soundtrack στον πάνω όροφο των κόκκινων λεωφορείων του λονδίνου ήταν λοιπόν εκείνο το χριστουγεννιάτικο cd.

Εκεί μέσα υπήρχαν πολλά κομμάτια με τα οποία είχα πάθει (κάποια στιγμή θα μιλήσω πιο αναλυτικά για τις escheat συλλογές του p4rs3c). Τα άκουγα κάθε αγχωμένο μου πρωινό προς τη σχολή και κάθε αγχωμένο απόγευμα πριν επιστρέψω στην μοναξιά του διαβάσματος. Δεν είχα ποτέ μαζί μου το tracklisting, και δεν ήξερα τι ακούω (πολύ ενοχλητικό αυτό) αλλά ειδικά για ένα κομμάτι, εκείνο που έλεγε «if a girl writes off the world it’s done in cursive» θα στοιχημάτιζα όλη μου την περιουσία πως ήταν Sage. Ένα τόσο τέλειο κομμάτι, δεν γίνεται να μην είναι Sage.

Sufi said...

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή ενός ανθρώπου που είναι πολύ κολλημένος με αυτά που ακούει. Εμένα μάλλον αυτές οι περίοδοι διαρκούν όλη μου τη ζωή. Εν πάσει περιπτώσει είμαι άνθρωπος με μανίες.

Το καλοκαίρι που πέρασε, περνούσε ήσυχα με strange famous, anticon και τα παράγωγα αυτών μέχρι που ένα βράδυ άκουσα αυτό.

Βρέθηκε στο Inbox μου μια μαύρη νύχτα ξενυχτιού και η αλήθεια είναι πως είναι περίεργο που έκατσα και το άκουσα. Συχνά δεν ακούω ό,τι μου στέλνουν. Είπαμε, μανίες. Αυτό που έπαθα λοιπόν όταν άκουσα το holidaze είναι αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα του ότι πρέπει να παραδεχτείς ότι είσαι κολλημένος. Δεν είχε καμία σχέση με τα μουσικά μου ακούσματα (της εποχής έστω) αλλά κατάλαβα ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω που το αγνοώ. Ήταν η φωνή που έρχεται από την έρημο.

La bicicleta de Leonardo

- Και δε θα συνεχίσεις το μυθιστόρημα;

- Όχι. Βαρέθηκα. Σου έχω δείξει κάτι από το “ποδήλατο”; Κάτσε να στο φέρω.

- Καλά δεν το χάρισες στον λεγάμενο;

- Το χάρισα πως δε το χάρισα. Ολόκληρο Σαββατοκύριακο έμεινα χωρίς αντίτυπο. Σαν πρεζόνι περίμενα τη Δευτέρα για να πάω να πάρω άλλο.

Η Τερέζα αυτή τη φορά πήγε στη βιβλιοθήκη. Ανέβηκε στο σκαμπό και έβγαλε τον στριμωγμένο Taibo από το τελευταίο ράφι. Λίγο παραδίπλα ο οργισμένος Βαλκάνιος και οι πτυχιούχοι έκαναν παρέα. Ανακατάταξη στις θέσεις. Τα βιβλία μας τουλάχιστον τα πήγαν καλύτερα μαζί.

Ο καινούριος Taibo ήταν σημειωμένος όπως ακριβώς και ο παλιός.

Γιατί μ’ αρέσει ο reindeer

Η φωνή που έρχεται από την κόλαση.

Όταν πρωτάκουσα τη φωνή του ήμουν στο μικρό δυάρι της οδού Σαλτέλη που πια δεν υπάρχει. Η επιφάνεια σε τετραγωνικά μέτρα των βινυλίων εκεί μέσα ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα τετραγωνικά του διαμερίσματος. Και όταν λέω «επιφάνεια βινυλίων» εννοώ αυτή που σχηματίζουν οι ράχες τους, όχι τα εξώφυλλα.

Όταν πήγαινα επίσκεψη ήταν συγχρόνως και επιμορφωτικά σεμινάρια, αλλά όταν σου πέφτει πολύ μουσική μαζεμένη μερικές φορές δε θες να ακούς τίποτα. Εγώ τουλάχιστον.
Τελοσπάντων, με το Reindeer, δεν ήταν έτσι. Μιλούσαμε, το θυμάμαι καθαρά, και μάλιστα για κάτι άκρως σοβαρό, αλλά θυμάμαι σταμάτησα να μιλάω και είπα, Χριστέ μου τι είναι αυτό. Και δεν είμαι θρήσκα, αντιθέτως.
Ήταν το FBC fabric & Reindeer σε εκείνη την μικρή υφασμάτινη θήκη.